Τι αμαρτίες πληρώνει και ο Καραμανλής...
Κάθε εποχή διαθέτει και τα... φαντάσματά της, όπως και κάθε πολιτική περίοδος χαρακτηρίζεται από τους πρωταγωνιστές της αλλά και από κάποιους δακτυλοδεικτούμενους που παρελαύνουν στο προσκήνιο και στο παρασκήνιο με κάθε ευκαιρία. Δεν είναι απαραιτήτως ασήμαντος ο ρόλος των πάσης φύσεως γραφικών ή των νάρκισσων που περιφέρονται στην πολιτική χωρίς αιδώ και μέτρο. Για τον συγκεκριμένο τύπο πολιτικάντηδων δεν υπάρχουν όρια, δεν υπάρχουν ιδεολογίες, ούτε καν φιλίες και προσωπικές σχέσεις. Ολα είναι δυνατά, αρκεί να εξυπηρετείται η εκάστοτε φιλοδοξία ή η ανάγκη επιβίωσης και συχνά απλώς η πάση θυσία «καλοπέραση».
Εχουμε δει για δεκαετίες τώρα οβιδιακές πολιτικές μεταμορφώσεις που ξεπέρασαν το όριο του αμοραλισμού και όχι σπάνια του φαιδρού σε όλο το πολιτικό φάσμα. Φυσικά υπήρξαν και αξιοπρεπείς πολιτικές μεταγραφές που δεν μπορεί κανείς να τις ψέξει και δεν μας αφορά το πώς επιλέγει κανείς να πολιτευθεί.
Υπήρξε όμως μια κρίσιμη περίοδος (2015-2019) για τη χώρα που μια παρέα από αιθεροβάμονες με «ανίερες» συμμαχίες λίγο έλειψε να τη ρίξουν στον γκρεμό. Για να παραδώσουν μαθήματα στους νεοφερμένους στην εξουσία χρησιμοποιήθηκαν διάφοροι πρώην οπλαρχηγοί και «ακόλουθοι» του Κώστα Καραμανλή, παριστάνοντας τους ειδήμονες, με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα. Γνωστές οι περιπτώσεις της λεγόμενης «καραμανλικής συνιστώσας» του ΣΥΡΙΖΑ που περιλάμβανε –μεταξύ πολλών άλλων...– τον Δημήτρη Παπαγγελόπουλο και τον Ευάγγελο Αντώναρο. Ο καθένας εξ αυτών έχει αφήσει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο κάποιο ίχνος στην πολιτική ζωή, όπως και αν το κρίνει κανείς. Πολλές φορές βεβαίως και αυτοί οι θεωρούμενοι σοβαροί ταυτίστηκαν ως υπηρέτες των χειρότερων στιγμών του Αλέξη Τσίπρα.
Διαφορετική όμως είναι η περίπτωση του Αρη Σπηλιωτόπουλου, ο οποίος αφού περιπλανήθηκε καμιά δεκαριά χρόνια στην έρημο της πολιτικής ανυπαρξίας αποφάσισε να επιστρέψει με κάθε τρόπο. Είναι λογικό, καθώς φαίνεται ότι τον εγκατέλειψαν από καιρό οι φίλοι της «χρυσής εποχής», μιας και θεώρησαν ότι εξόφλησαν τα γραμμάτιά τους για τις καλές σχέσεις την εποχή που ήταν ισχυρός. Ο ξαφνικός θαυμασμός του κ. Σπηλιωτόπουλου για τον Στέφανο Κασσελάκη και η ανάληψη ρόλου στο επικοινωνιακό του επιτελείο δεν θα έπρεπε να ξαφνιάζει, καθώς μοιάζουν στον τρόπο που πολιτεύονται. Εως ένα βαθμό ο Αρης υπήρξε πρωτοπόρος στον συνδυασμό ενός φανταχτερού lifestyle και πολιτικής με κενολογίες, όπως αυτές που αραδιάζει με κάθε ευκαιρία ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.
Για αυτές τις μετακινήσεις άκουσε «τα εξ αμάξης» ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής χωρίς να ευθύνεται και κανείς δεν ξέρει έως πότε θα πληρώνει τις «αμαρτίες» πρώην συνεργατών του. Ανεξαρτήτως της γνώμης που μπορεί να έχει κανείς για την περίοδο του Κώστα Καραμανλή στην ηγεσία της Ν.Δ. και στη διακυβέρνηση του τόπου, δεν μπορεί να τον ταυτίσει σε καμία περίπτωση με τα... «παρατράγουδα» των μεταγραφών που στήριξαν και συνεχίζουν να στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ.
Εχουμε δει για δεκαετίες τώρα οβιδιακές πολιτικές μεταμορφώσεις που ξεπέρασαν το όριο του αμοραλισμού και όχι σπάνια του φαιδρού σε όλο το πολιτικό φάσμα. Φυσικά υπήρξαν και αξιοπρεπείς πολιτικές μεταγραφές.