Συλλογή γραφικότητας
Γιγαντώθηκε συλλέγοντας ό,τι γραφικό διέθετε το ΠΑΣΟΚ. Κυβέρνησε συνεργαζόµενος µε µια οµάδα τύπων που διέθεταν δεξιές καταβολές, πλην όµως απέδειξαν ότι καµία ιδεολογική ή πολιτική αρχή δεν µπορεί να αντισταθεί στη γραφικότητά τους. Πώς να ξεχάσεις την κατάθεση στεφάνου στη θάλασσα της Σαλαµίνας από τον Καµµένο; Ανέδειξε έναν γραφικό τύπο, ο οποίος περιέφερε εαυτόν στους ευρωπαϊκούς θεσµούς διδάσκοντας οικονοµία. Κατάφερε να κλείσει τις τράπεζες και να χρεώσει τη χώρα µε µερικά δισεκατοµµύρια παραπάνω. Αυτό δεν τον εµπόδισε να µοσχοπουλάει τη σοφία του σε χιλιάδες αντίτυπα ανά τον κόσµο. Βλέπετε, η χώρα µας δεν διεκδικεί το µονοπώλιο της γραφικότητας. Υπάρχει κοινό απανταχού της γης. Το αποδεικνύει και η Γιουροβίζιον.
Εκανε πρωθυπουργό έναν άλλο τύπο, ο οποίος, χωρίς καµία αίσθηση του γελοίου, προσπάθησε να συνεννοηθεί µε τον Κλίντον σε έναν δικό του κώδικα αγγλικής. Σκεφθείτε µόνον ότι αυτός, ως πρωθυπουργός, έδωσε υπουργείο στον Παύλο Χαϊκάλη. Τα υπόλοιπα είναι τόσο θλιβερά που κανείς δεν θέλει να τα θυµάται. Το ουσιαστικό συµπέρασµα είναι ότι δεν πρέπει να απορούµε που τώρα επικεφαλής του είναι ο κ. Κασσελάκης. Τον εξέλεξαν ως τον καταλληλότερο διαχειριστή της συλλογής γραφικότητας. Τελευταία αποκτήµατα στη συλλογή, ο κ. Αντώναρος και ο κ. Σπηλιωτόπουλος. Θα µου πείτε, η γραφικότητα δεν είναι αποκλειστικό προνόµιο του ΣΥΡΙΖΑ. Την εκφράζουν τα διάφορα κοµµατάκια που χρωστούν την ύπαρξή τους στην απλή αναλογική. Οπως κυκλοφορεί ελεύθερα και στα µεγάλα κόµµατα. Την τροφοδοτεί η ίδια η πολιτική ζωή. Η δύναµη ενός σταλινικού κόµµατος όπως το ΚΚΕ σε µια ευρωπαϊκή χώρα όπως η Ελλάδα δεν είναι επικίνδυνη. Είναι γραφική. Απόδειξη ότι κανείς δεν παίρνει στα σοβαρά το καταστατικό του, που έχει ως στόχο την ανατροπή της κοινοβουλευτικής δηµοκρατίας. Το γραφικό είναι η εθνική µας ιδεολογία. Κάποιοι αντιµετωπίζουν στα σοβαρά έναν Βελόπουλο, ο οποίος πουλούσε επιστολές του Ιησού µαζί µε φάρµακα για τη φαλάκρα. Και το αποκορύφωµα: κόµµα που φέρει τον τίτλο «Σπαρτιάτες».
Και στα μεγάλα κόµµατα, όπως στη Ν.∆. για παράδειγµα, υπάρχει ένα σοβαρό κεφάλαιο γραφικότητας. Το ζητούµενο είναι ποιος δίνει τον τόνο και ποιος εκφράζει την παράταξη. Η γραφικότητα δεν µπορεί να εξαλειφθεί από την πολιτική µας ζωή, όπως η παραβατικότητα δεν µπορεί να εξαλειφθεί από την κοινωνική µας ζωή. Την έχουµε βαφτίσει «λαϊκισµό» για να υπερασπιστούµε τη σοβαροφάνειά µας. Οταν ο Κασσελάκης λέει ότι υπουργοί σκοτώνουν παιδιά, δεν είναι λαϊκιστής. Ο λαϊκιστής απευθύνεται σε κάποιες µάζες. Ο γραφικός απλώς λέει ό,τι του κατέβει για να πει κάτι. Από κοντά και ο Σπηλιωτόπουλος: «Πώς λένε τα παιδιά “αυτή η σοκολάτα σκοτώνει”;». Να δείτε που αυτός και ο Κασσελάκης θα αναδείξουν τον Αντώναρο σε σοβαρό παράγοντα της πολιτικής µας ζωής.