Η αβάσταχτη ελαφρότητα ενός αποτυχημένου «Αρντεν»

μια αστική ελισαβετιανή τραγωδία να μετατραπεί σε slapstick κωμωδία; Και όμως μπορεί και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που να καταντά αγνώριστη. Ο Χάρης Φραγκούλης, πέφτοντας στην παγίδα του μοντερνισμού, πήρε στα χέρια του το αγνώστου συγγραφέα έργο «Ο Αρντεν πρέπει να πεθάνει» και πειραματίστηκε ανεπιτυχώς. Αυτό το κείμενο, που περνάει από τον Μεσαίωνα στην Αναγέννηση, αποδόθηκε στον Σαίξπηρ, τον Κρίστοφερ Μαρλοου ή τον Τόμας Κιντ και έγινε όπερα από τον Alexander Goehr σε λιμπρέτο του Erich Fried, δεν έχει σχέση με τη συγκεκριμένη ανάγνωσή του, όπου κυριαρχούν το χονδροειδές χιούμορ, οι μούτες, οι εξεζητημένες κινήσεις, η βωμολοχία και οι συνεχείς, ενοχλητικές, εντάσεις των φωνών. Ο νέος σκηνοθέτης αντιμετώπισε τους χαρακτήρες ως μαριονέτες, που τις στέγασε σε ένα ενδιαφέρον καρουζέλ (σκηνικά Αργύρης ΠανταζάραςΛουκία Χουλιάρα), δίνοντας έμφα- ση στα ευφάνταστα κοστούμια της Ιωάννας Τσάμη. Ως εδώ καλά. Στην προσπάθειά του, όμως, να αφηγηθεί την πραγματική ιστορία του πλούσιου άρχοντα Τόμας Αρντεν, πρώην δημάρχου του Φέβερσαμ, που δολοφονήθηκε άγρια από τη σύζυγό του και τον εραστή της, αναστατώνοντας την Αγγλία του 16ου αιώνα, δεν κατάφερε να μεταδώσει ούτε την ατμόσφαιρα της αιματοκυλισμένης εποχής ούτε τις συναισθηματικές διακυμάνσεις των ηρώων. Αντίθετα οι ίντριγκες, η διαφθορά, τα πάθη, η δύναμη της εξουσίας, οι ταξικές διαφορές και η απληστία του χρήματος, που αποτελούν τον πυρήνα του έργου, δόθηκαν με ελαφρότητα και διάθεση γελοιοποίησης. Οι καλοί ηθοποιοί (ανάμεσά τους οι: Γιάννος Περλέγκας, Μαρία Πανουργιά, Ηρώ Μπέζου, Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης και Θάνος Τοκάκης), ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες της σκηνοθεσίας, δεν απέφυγαν το υπερ-παίξιμο και τις φωνασκίες. Σε ακόμη χειρότερη θέση βρέθηκαν ο Γιάννης Παπαδόπουλος και o Νικόλας Χανακούλας, οι οποίοι οδηγήθηκαν σε χαοτικές υπερβολές, ερμηνεύοντας τους πληρωμένους, αλλά μη αποτελεσματικούς φονιάδες. Σταθερή αξία η μουσική του Κορνήλιου Σελαμσή. [SID:9514121]