Είναι ζήτημα οπτικής γωνίας...

Καμιά φορά αξίζει να αφήνουμε το μυαλό μας να ανοίξει το οπτικό μας πεδίο, γιατί ξεχνιόμαστε και αφήνουμε την ίδια ρύθμιση του «φακού» με τον οποίο παρατηρούμε τη ζωή μας, τον πλούτο μας, την οικονομία, αλλά και την αγορά. Η στήλη ενδιαφέρεται για τη «ρύθμιση» που σχετίζεται με την παρακολούθηση του Χ.Α. Παράδειγμα, αν κοιτάξουμε τις τράπεζες με την οπτική των περισσότερων εγχώριων επενδυτών, θα τις δούμε να πέφτουν από τα ψηλά στα χαμηλά και να μοιάζει πως δεν σηκώνονται με τίποτε. Δεν μιλάμε για βάθος χρόνων, γιατί η βουτιά λαμβάνει διαστάσεις αβύσσου, αλλά από την αρχή του έτους εμφανίζουν απώλειες 42,19% και δικαιολογούν τις απώλειες του Γ. Δ. στο 2016 (9,08%) και του 25άρη (16,61%) ως ιδιαίτερα τραπεζοκεντρικοί δείκτες.

Άλλωστε

ο ιταλικός ΜΙΒ χάνει 23,18% και ο StoxxEurope 600 5,60%. Αλλά δεν βλέπει τα ίδια, όποιος κοιτάζει τις τράπεζες από τα φετινά χαμηλά τους. Γιατί τότε η ΑΛΦΑ εμφανίζει rebound +70,71% και δυνητικά κέρδη που δικαιολογούν τις ρευστοποιήσεις, μόλις αδυνατίζει η, από φρέσκο αγοραστικό ενδιαφέρον, ανοδική τους ορμή. Για την ΕΤΕ η αντίδραση από το κατώτερο «Η Ελλάδα βρίσκεται σε σταυροδρόμι και χρειάζονται πιο τολμηρές προσπάθειες για την αντιμετώπιση των υπόλοιπων σημαντικών προκλήσεων». Αυτή είναι η κατάληξη της έκθεσης του ΔΝΤ για τη χώρα. Το μνημόνιο, που ήρθε μαζί με το ΔΝΤ, οι πολιτικοί δεν το παρουσίασαν ποτέ σαν πρόγραμμα στήριξης, γιατί ήταν ένα πλαίσιο που περιόριζε πολύ τις δυνατότητες τους να κυβερνήσουν, όπως ήξεραν και όπως ήθελαν. Είπαν και λένε ότι το ΔΝΤ είναι εκφραστής του άκρατου νεοφιλελευθερισμού και εχθρικός προς την κοινωνία μηχανισμός. Με πολιτική υπερευαισθησία απαγόρευσαν τις συνεντεύξεις των στελεχών της τρόικας από τις μέρες του πρώτου μνημονίου. Οι επόμενες κυβερνήσεις το συνέχισαν, φανατίζοντας τους πολίτες ενάντια στους… θεσμούς. Δεν έκαναν το πρόγραμμα «ιδιοκτησία» τους, όπως λένε διπλωματικά οι πιστωτές, εννοώντας ότι καταλαβαίνουν πως οι δικοί μας το επαναδιαπραγματεύονται αμέσως μετά την υπογραφή του. Αλλά όταν η πλειονότητα των πολιτών παραχώρησε την «ιδιοκτησία» της ζωής τους στο Δημόσιο, ποιος να απαιτήσει την «ιδιοκτησία» της εξυγίανσης του Μεγάλου Ασθενούς;