Για όλα να μιλάμε - αλλά σοβαρά!
Δεν ήταν (;) αναμενόμενο να ξαναξεκινήσει, πάντως ήδη απλώνεται σαν φωτιά στα ξερά (ελπίζουμε να μη βγει αληθινή η παρομοίωση...) η εκ νέου συζήτηση περί Grexit.
Με την οποία τα διεθνή ιδίως μίντια, που έχουν εδώ και καιρό «απο-επενδύσει» από την παρακολούθηση των ελληνικών πραγμάτων αραιώνοντας και τους ανταποκριτές και τους αναλυτές που καλύπτουν εκ του σύνεγγυς και με κάποια σοβαρή γνώση την ελληνική υπόθεση, έρχονται τώρα να ερμηνεύσουν την ανάσχεση των διαπραγματεύσεων για την τρέχουσα αξιολόγηση του Μνημονίου-3, αλλά και να ενσωματώσουν την αίσθηση αδιεξόδου τις νέες απαιτήσεις, τελεσιγραφικού χαρακτήρα, που προκύπτουν από την κόντρα ΔΝΤ/Γερμανίας για προ-νομοθέτηση μέτρων προς εφαρμογή (και) μετά τη λήξη του Μνημονίου-3.
Οι αναφορές -με αιχμή, πάλι, την Bild- σε εισηγήσεις Σόιμπλε για συνειδητή απώθηση της Ελλάδας εκτός Ευρωζώνης αν το ΔΝΤ δεν θελήσει/δεν δεχθεί να προσέλθει τελικώς στο Ελληνικό Πρόγραμμα βρίσκουν ηχώ ακόμη και π.χ. στη Sueddeutsche Zeitung. Έρχονται όμως να συνδυαστούν και με εκτιμήσεις σημαντικών «σπιτιών» του εξωτερικού όπως η SocGen ή η Citigroup, που τραβούν στα άκρα την αίσθηση του αδιεξόδου. Πιο ολισθηρές, πάντως, είναι οι αναφορές στο ενδεχόμενο Grexit που πυκνώνουν τη δική μας δημόσια συζήτηση, όπου αναλυτικές προσεγγίσεις όπως του Γραφείου Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή (με προσεκτική τη διατύπωση του Παναγιώτη Λιαργκόβα), έρχονται να συνδυαστούν με πιο «εύκολες» αναφορές στο Grexit από τον Στέλιο Κούλογλου («Το Grexit υπάρχει στο μυαλό κάποιων, ιδίως της φράξιας Σόιμπλε») μέχρι, πολύ πιο άστοχα, από τον Νίκο Ξυδάκη: «Δεν πρέπει να υπάρχουν ταμπού όταν κουβεντιάζουμε για τη μοίρα του λαού [...]. Πρέπει να ξεκινήσει η συζήτηση από τη Βουλή. Τα περασμένα χρόνια δαιμονοποιήθηκε μια κουβέντα, εγώ είχα πει ότι και επί δραχμής η Ελλάδα μεγαλούργησε. Είχαμε δραχμή και πριν το ευρώ, κάπως ζούσαμε και σε άλλες περιόδους».
Δεν άργησε η διευκρίνιση Ξυδάκη, με ανησυχία από το Μαξίμου μετά τον σάλο που ξεσηκώθηκε: «Είμαστε υποχρεωμένοι να συζητάμε δημόσια, δηλαδή θεσμικά - ούτε στα καφενεία, ούτε στα παρασκήνια. Καμιά συζήτηση δεν πρέπει να δαιμονοποιείται. Ποτέ δεν υποστήριξα επιστροφή στη δραχμή [...] και τούτο ακριβώς επειδή γνωρίζουμε ότι μια άτακτη μετάβαση θα απέ- βαινε εις βάρος του ελληνικού λαού».
Άμα αυτές τις δηλώσεις -και άλλες παρόμοιες- και τοποθετήσεις τις δει κανείς στο σύνολό τους και όχι αποσπασματικά, ούτε «καθοδηγούμενα», τότε και περιεχόμενο έχουν και ισορροπία. Ακόμη και εκείνη η (πολύ προ του καυτού καλοκαιρού του 2015, προ των ανοησιών για κατάληψη του Νομισματοκοπείου και για χακάρισμα των ΑΦΜ των Ελλήνων προκειμένου να τους δοθεί ρευστότητα σε ένα παράλληλο νόμισμα κ.λπ.) χαλαρή αναφορά Αλέξη Τσίπρα στο ότι «το νόμισμα δεν είναι φετίχ», το καλοκαίρι του 2012, έχει νόημα.
Πρέπει όμως να πάει κανείς στα συμφραζόμενα της εποχής, να δει και τις τελικές στάσεις, ώστε να κατασταλάξει.
Για όλα, για εντελώς και απολύτως όλα να μιλάμε - αλλά σοβαρά!
Μπορεί κανείς να ήταν επιφυλακτικός, ακραία επιφυλακτικός, ακόμη και αρνητικός για την προσέλευση της Ελλάδας της δεκαετίας του ‘90 στη Νομισματική Ένωση, για το κλείδωμα στο κλουβί του ευρώ (με αποφασιστικό πέταγμα του κλειδιού έξω, μετά και από -να το πούμε ευγενικά!- πλημμελή προετοιμασία συν ένα κάποιο ευγενές μπαλαμούτιασμα των στοιχείων...), αλλά τώρα, μετά από 15 χρόνια λειτουργίας της ελληνικής οικονομίας σε καθεστώς Ευρωζώνης, να βλέπει ότι το αποδιαρθρωτικό κόστος εξόδου από το ευρώ δεν είναι δυνατόν να κουβαληθεί.
Αντίστοιχα, μπορεί κανείς να θεωρεί ότι η προσέλευση στην Ευρωζώνη, στον «σκληρό πυρήνα της Ευρώπης» και σε όλα τα αντίστοιχα ήταν «η νέα Μεγάλη Ιδέα», όμως τώρα να διαπιστώνει ότι η συνεχιζόμενη βύθιση της οικονομίας Μνημονιομετά-από-Μνημόνιο και με πολιτική λογική «φύγε εσύ! έλα εσύ!» μας άγει κουτρουβαλητά εκτός Ευρωζώνης.
Όποια θέση κι αν υποστηρίξει κανείς, όταν τουλάχιστον έχει επίσημη/πολιτική ιδιότητα, χρειάζεται σοβαρότητα. Χρειάζεται επίγνωση της στιγμής. Χρειάζεται προπαντός επεξήγηση των συνεπειών της απόφασης, της όποιας απόφασης. Α, ναι! Χρειάζεται και ένα μίνιμουμ περιγραφής του «πώς». Γιατί η βαρουφακοποίηση ή η λαφαζανοποίηση της πολιτικής, ακόμη και σε όσους έπλευσαν στα νερά των εύκολων λύσεων, για εθνικό νόμισμα υπό λογική ερασιτεχνικού σχεδιασμού, εκεί πρώτα προσκρούει: ποιος κάνει την κίνηση και ΠΩΣ. Αλλιώς, πρόκειται για μαθητική εκδρομή που στραβώνει. Τραγικά.
[SID:10809947] Όποια θέση κι αν υποστηρίξει κανείς υπέρ του ευρώ ή της δραχμής, όταν τουλάχιστον έχει επίσημη/πολιτική ιδιότητα, χρειάζεται σοβαρότητα, επίγνωση της στιγμής και προπαντός επεξήγηση των συνεπειών της όποιας απόφασης. Α, ναι! Χρειάζεται και ένα μίνιμουμ περιγραφής του «πώς».