Διείσδυση στην ανθρώπινη ενδοχώρα σε μία αισθητικά άψογη παράσταση

«Kύλα Μεγάλη μπάλα Γη Κύλα Αυγινή Εσπερινή Νυχτερινή Κύλα Κύλα Και πέσε μέσα στα χέρια της νέας εποχής» FernardoPessoa των ορφικών δοξασιών. Η σιωπηλή, επί σκηνής, ηρωίδα του -ένας θηλυκός δαίμων ανάμεσα στην πραγματικότητα και το όνειρο- «ακούγοντας» και η ίδια τα θραύσματα του λόγου της, είναι ένας αγγελιοφόρος που έρχεται να μας θυμίσει τη χαμένη πίστη και μέσα απ’ αυτήν να ξορκίσει τη στασιμότητα του κόσμου.

Η Ηλέκτρα Νικολούζου, σαν ραψωδός του ελάχιστου, ξεδιπλώνει με τελετουργικές κινήσεις και δωρική καθαρότητα αυτόν τον εσωτερικό ποιητικό μονόλογο χρησιμοποιώντας ως δίαυλο το ίδιο της το σώμα. Σώμα που πάσχει, ντυμένο στο κόκκινο του αίματος σαν ανοιχτή πληγή. Μέσα σε έναν κενό χώρο γεμάτο από λαμπιόνια που κάποια στιγμή αναβοσβήνουν απειλητικά, τυλιγμένη σε ένα ημίφως που εγκυμονεί κινδύνους και βυθισμένη στην σημειολογικά φορτισμένη μουσική του Βαγγελίνο Κουρεντζή, περνά με εξαιρετική ευχέρεια μέσα από τις «συμπληγάδες» των μεταμορφώσεων του ρόλου. Άλλοτε, μας προσκαλεί να προσκυνήσουμε σε τόπους μεταφυσικούς και άλλοτε μας αιφνιδιάζει καθώς εκρήγνυται με διονυσιακή ορμή: «Μούγκρισε, ξέσπασε, νίκησε, σπάσε, κουνήσου, εκπυρσοκρότησε, τρέμε, ρίγησε, άφρισε… φύγε!». Για να έρθει στο τέλος η κάθαρση. Δεν είναι εύκολο να εισχωρήσει κανείς στον ίλιγγο της ανθρώπινης ενδοχώρας. Όπως δεν είναι εύκολη -για πολλούς- η κατανόηση αυτής της αισθητικά άψογης παράστασης. Πρέπει να αφήσει ελεύθερες τις αισθήσεις του, να παρασυρθεί από τη μουσικότητα της, να «ακούσει» τις φωνές βαθιάς μνήμης, να εισχωρήσει στις μυστικές ανάσες των κειμένων. [SID:10902861]