Απεικονίζοντας με γρήγορο ρυθμό τα «ανεμοδαρμένα ύψη»
Ο σκηνοθέτης Γιάννης Καλαβριανός μιλά για το έργο και την Ελλάδα
κών Σπουδών, στη Θεσσαλονίκη (Αμύνης 2). Ήρωες του έργου είναι τα μέλη δύο οικογενειών, που κατοικούν σε απομονωμένα σπίτια, στα χερσοτόπια του Γιόρκσαϊρ, και σημαδεύονται από τον ανεκπλήρωτο έρωτα του Χίθκλιφ και της Κάθριν. Έναν έρωτα που οδηγεί στην ολοκληρωτική καταστροφή και των δύο σπιτιών. Ο Γιάννης Καλαβριανός αποδίδει με τον δικό του τρόπο τον τόσο όμορφα περίεργο κόσμο της Έμιλι Μπροντέ και μιλά για το έργο και για τη σημερινή Ελλάδα.
Τι σας προσέλκυσε στο συγκεκριμένο έργο;
«Η ελευθερία και η σχεδόν σκληρότητα με την οποία η Μπροντέ έφτιαξε τους χαρακτήρες του, και η στέρεη δομή του. Οι συμπεριφορές των ηρώων απέχουν παρασάγγας από εκείνες άλλων βιβλίων της ίδιας περιόδου».
Πώς αντιμετωπίστηκε στην εποχή του;
«Το βιβλίο εκδόθηκε με ανδρικό ψευδώνυμο και οι πρώτες κριτικές ήταν αμήχανες ή αρνητικές. Οι περισσότεροι Άγγλοι κριτικοί το θεώρησαν “παράξενο” και αποδοκίμασαν το θέμα, τη γλωσσική του τραχύτητα ή την απουσία “ηθικού διδάγματος”. Σε αντίθεση με τους κριτικούς, το βιβλίο κέρδισε από την αρχή την εκτίμηση των ποιητών. Η συνολική καθιέρωσή του στη συνείδηση των αναγνωστών και των κριτικών θα έρθει αργότερα, οπότε και θα κατακτήσει τη θέση του στην παγκόσμια λογοτεχνία».
Πώς το διαμορφώνετε μέσα από τη διασκευή και τη σκηνοθεσία σας;
«Βασική αφηγήτρια έγινε η οικονόμος Νέλι Ντιν, η οποία μιλάει στους θεατές, εξιστορώντας τα πάθη των δύο σπιτιών, με τον τρόπο που ο ενοικιαστής Λόκγουντ μιλάει στους αναγνώστες του βιβλίου. Έχει διατηρηθεί ο γρήγορος ρυθμός της συγγραφέα και έχουν μετατραπεί σε διαλογικά τα περισσότερα αφηγηματικά μέρη».
Ποια είναι τα συναισθήματά σας για τη σημερινή Ελλάδα;
«Ανάμικτα, όπως των περισσοτέρων. Να θέλεις και να ψάχνεις όλο και πιο δύσκολα, μέσα σου και έξω, στηρίγματα για να προχωρήσεις».
Τι χρειαζόμαστε πραγματικά σε αυτήν τη δύσκολη φάση;
«Να ελέγχουμε την απογοήτευση και τον θυμό μας, να σταματήσουμε να επικρίνουμε άσκοπα και προς κάθε κατεύθυνση, να νοιαζόμαστε για τους άλλους και τον δημόσιο χώρο και να κάνει ο καθένας όσο πιο καλά και ευσυνείδητα μπορεί τη δουλειά του. Δηλαδή, επιτέλους, να ενηλικιωθούμε».
Τι σας τονώνει το ηθικό;
«Οι άνθρωποι που επιμένουν». [SID:10908941]