Σφαίρες επιρροής με σφαίρες

είναι μια εξοικείωση με το θέαμα της συλλογικής δολοφονίας... Σε κάθε περίπτωση, όλα δείχνουν ότι διολισθαίνουμε σιγά-σιγά σε μια κατάσταση πέρα από τον εκβαρβαρισμό». Αυτά έγραφε στις 2 Σεπτεμβρίου 2013 στη «Liberation» ο χειρουργός και φιλόσοφος, Αντουάν Κουρμπάν, όταν είχαν πρωτοχρησιμοποιηθεί χημικά στη Συρία, αλλά διευθετήθηκε διπλωματικά η ιστορία. Ο Ομπάμα υποχρέωσε τον Άσαντ, με τη βοήθεια της Ρωσίας, σε μια συμφωνία.

Τι άλλαξε από τότε, πέρα από τον ένοικο του Λευκού Οίκου; Η κατάσταση έγινε ακόμη πιο επικίνδυνη, οι σφαίρες επιρροής με τις σφαίρες χτυπούν ατελείωτες μέρες και η περιοχή έχει γίνει μια ημισέληνος αίματος.

Λίγη ώρα αφότου ο Τραμπ καθόταν στο τραπέζι με τον Κινέζο πρόεδρο, οι πρώτοι από τους 59 Τόμαχοκ χτύπησαν βάση της συριακής πολεμικής αεροπορίας, σε απάντηση της φρίκης του Ιντλίμπ. Ε.Ε., Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Καναδάς και οι συνήθεις πρόθυμοι Βρετανία, Τουρκία και Σ. Αραβία στοιχήθηκαν με τον Αμερικανό πρόεδρο, άμεσα ή δείχνοντας «κατανόηση».

Ήταν, λοιπόν, μια αναγκαστική επιλογή; Το να μην έχεις άλλη επιλογή (αυτό τουλάχιστον φάνηκε από τις περισσότερες αντιδράσεις της Δύσης) δεν σημαίνει ότι κάνεις και τη σωστή ή ότι θα αποδειχθεί και αποφασιστικής σημασίας, εκτός αν ο στόχος ήταν η προβολή της ισχύος των ΗΠΑ, κάτι σαν προειδοποίηση σε εχθρούς και φίλους.

Είναι, λοιπόν, μια αξιόπιστη απάντηση; Ενδεχομένως, αν έχεις αξιόπιστους συμμάχους επί του εδάφους. Έχουν, με τους τζιχαντιστές, παρά την υποχώρηση, να αντέχουν;

Ήταν μια αναμενόμενη απάντηση; Μη αναμενόμενα είναι τα αποτελέσματα, όταν διαπλέκονται γεωπολιτικά συμφέροντα και οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται ως εμπορεύματα. [SID:10969923]