Όταν η μουσική έχει τον πρώτο λόγο

Ο Τροβατόρε, από τις δημοφιλέστερες όπερες του Βέρντι, στηρίζεται τόσο στην εξαίσια μουσική της όσο και στους ερμηνευτές της. Γιατί, αφενός το σκοτεινό λιμπρέτο της είναι άνευ λογοτεχνικών αξιώσεων -αφήνοντας, ωστόσο, περιθώριο στον συνθέτη να αναδείξει στο έπακρο τα πρωτόγνωρα για την εποχή του εκφραστικά μέσα- και αφετέρου, όπως φέρεται να είπε ο θρυλικός τενόρος Ενρίκο Καρούζο, «για να πετύχει η παράσταση αυτού του έργου το μόνο που χρειάζεται είναι 4 μεγάλους τραγουδιστές». Στην παράσταση της Λυρικής Σκηνής (25/7) μπορεί οι τραγουδιστές να μην ήταν οι μεγαλύτεροι στον κόσμο, αλλά άφησαν καλές εντυπώσεις. Η Τσέλια Κοστέα (Λεονόρα) με στέρεη τεχνική «κυκλοφόρησε» με άνεση μέσα στις άριες με την σοπράνο κολορατούρα φωνή της. Ο Βάλτερ Φρακάρο (Μανρίκο), διαθέτοντας εξίσου στέρεη τεχνική, δεν κατάφερε, όμως, να αποδώσει υποκριτικά τον επαναστατικό χαρακτήρα του ρόλου του. Ο Μάρκο Καρία ήταν ένας αποτελεσματικός Κόμης ντι Λούνα, ενώ η έκπληξη της βραδιάς ήρθε από την Έλενα Κασιάν, η οποία -ερμηνεύοντας εκτάκτως την τσιγγάνα Αζουτσένα- μετέδωσε όλο το πάθος, το θυμό και την εκδικητικότητά της. Έξοχη, όπως πάντα, η χορωδία της ΕΛΣ υπό τη διεύθυνση του Αγαθάγγελου Γεωργακάτου και ικανοποιητική -αλλά όχι στις καλύτερες στιγμές της- η ορχήστρα της Λυρικής, με μαέστρο τον Μίλτο Λογιάδη. Από κει και πέρα, αντιμετωπίσαμε ένα κακόγουστο, γκροτέσκο - συμβολικό (;)- ογκώδες σκηνικό (ένα χέρι, ένα μάτι, ένα σύμπλεγμα από ανθρώπινα κεφάλια, ένα ξερό δέντρο και δύο λιμνούλες) με την υπογραφή του σκηνοθέτη Στέφανο Πόντα. Η παράστασή του, εξάλλου, αναλώθηκε σε μια αδιάκοπη, ανεξήγητη και αδικαιολόγητη, κινησιολογία της χορωδίας και των ημίγυμνων κομπάρσων της (;). Κρίμα!