Ιταλία: Φτωχά είναι τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα...

Στην Ιταλία το ποσοστό της ανεργίας είναι σήμερα στο 11,3%, έχοντας κυμανθεί από το ιστορικό χαμηλό του 5,7% τον Απρίλιο του 2007 έως και το υψηλό του 13% τον Νοέμβριο του 2014. Η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης, αντιμέτωπη εδώ και χρόνια με αναιμική ανάπτυξη και υψηλότατο δημόσιο χρέος, αν και εκτός μνημονίου δέχθηκε σημαντικές πιέσεις για διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, οι οποίες μάλιστα θεωρήθηκαν προϋπόθεση για την αγορά ιταλικών κρατικών ομολόγων από την ΕΚΤ. Η μεταρρύθμιση της ιταλικής αγοράς εργασίας έγινε σε δύο φάσεις. Τις πρώτες αλλαγές προώθησε η κυβέρνηση του τε- χνοκράτη Μάριο Μόντι στα τέλη του 2012, ενώ τη σκυτάλη έλαβε το 2014 ο Ματέο Ρέντσι, του οποίου η μεταρρύθμιση ολοκληρώθηκε το φθινόπωρο του 2015. Και στις δύο περιπτώσεις οι αλλαγές αφορούσαν, όπως και στην Πορτογαλία, τις νέες προσλήψεις, χωρίς να επηρεάζουν όσους είχαν ήδη εργασία. Και οι δύο κυ- βερνήσεις κινήθηκαν επίσης σε δύο βασικούς άξονες: διευκόλυνση των απολύσεων - διεύρυνση των δικαιούχων επιδόματος ανεργίας. Στο επίκεντρο βρέθηκε το άρθρο 18 του Εργατικού Κώδικα, το οποίο προέβλεπε την επαναπρόσληψη όσων κρίνεται ότι έχουν απολυθεί αδίκως. Η μεταρρύθμιση Μόντι κατήργησε την υποχρέωση επαναπρόσληψης, ορίζοντας αντ’ αυτής υποχρέωση του εργοδότη να αποζημιώσει οικονομικά τον απολυθέντα. Με τη μεταρρύθμιση Ρέντσι το άρθρο καταργήθηκε πλήρως, ενώ μειώθηκαν οι αποζημιώσεις για τους εργαζομένους αορίστου χρόνου. Τα αποτελέσματα θεωρούνται μέχρι στιγμής φτωχά. Ωστόσο οι περισσότεροι συμφωνούν πως αυτό που έχει ανάγκη η χώρα για να τονώσει την απασχόληση δεν είναι περισσότερη «ευελιξία» στην αγορά εργασίας, αλλά πιο ισχυρή ανάπτυξη. Έτσι η κυβέρνηση προσανατολίζεται περισσότερο σε μέτρα όπως η ελάφρυνση των φορολογικών βαρών για τις επιχειρήσεις.