Η πορεία μιας φιλίας μέσα από τη μουσική
Η Λένα Κιτσοπούλου μιλά για τη συναυλία «Bang bang!» και τη γνωριμία της με τον Δώρο Δημοσθένους
υτό που έχουμε μαζί, μάλλον, δεν πεθαίνει» τονίζει η ηθοποιός, σκηνοθέτις, συγγραφέας, τραγουδίστρια και σχεδιάστρια Λένα Κιτσοπούλου, μιλώντας για τον καλό της φίλο Δώρο Δημοσθένους, με τον οποίο συμπράττει στη συναυλία «Bang bang!», στο Passport Κεραμεικός (Κεραμεικού 58 & Μαραθώνος) τα Σάββατα 21 και 28 Οκτωβρίου και 4 Νοεμβρίου.
Ποιο είναι το χρονικό της γνωριμίας και της φιλίας σας με τον Δώρο Δημοσθένους;
«Με τον Δώρο γνωριζόμαστε πάνω από δεκαπέντε χρόνια. Τον γνώρισα μέσα από κάποιες πρόβες για συναυλίες που έκανε τότε με τον Νίκο Κυπουργό και ήταν η πιο ωραία φωνή που είχα ακούσει μέχρι τότε ζωντανά. Επίσης, θυμάμαι ότι είχε μια ανησυχία, μία ανάγκη και για κάτι περισσότερο πάνω στη σκηνή, κάτι που να σπάει τη σύμβαση της “σοβαρότητας”. Έψαχνε τρόπους να ελευθερωθεί και τότε το βλέμμα του έπεφτε επάνω μου, μάλλον επειδή τον καταλάβαινα και γελούσα. Νομίζω έβρισκε σε μένα ένα βλέμμα αποδοχής σε πράγματα πιο κρυφά του. Αυτό είναι συγγένεια. Αυτό ένιωσα με τον Δώρο όταν τον πρωτογνώρισα και αυτό εξελίχθηκε σε μία δυνατή φιλία, η οποία, πέρα από την παρέα στις νύχτες και τα μπαρ, ένιωθε πάντα την ανάγκη να δημιουργήσει κάτι. Οι νύχτες μας κατέληγαν συνήθως στο σπίτι του, όπου ώρες ατελείωτες γράφαμε τραγούδια και αυτοσχεδιάζαμε. Αυτή η ευτυχία ήταν ευτυχία επειδή γινόταν από ανάγκη και χωρίς επαγγελματικό στόχο. Ήταν χαμένος χρόνος, ο οποίος τελικά είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να συμβεί στη ζωή ενός ανθρώπου, με την έννοια ότι δεν αποσκοπεί κάπου, δεν τον εμβολιάζουν σκέψεις, στόχοι και αγωνίες για το αύριο. Υπάρχει μόνο για να τον ζήσεις απόλυτα εκείνη την ώρα με όλη σου την ενέργεια».
Πώς προέκυψε η ιδέα του «Bang bang!»;
«Μέσα σε εκείνες τις παλιές νύχτες και μέσα από τα πολλά και διάφορα που αυτοσχεδιάζαμε και γράφαμε προέκυψε, περίπου πριν από δέκα χρόνια, ένα λαϊκό τραγούδι, “Το τραύμα”, στο οποίο εγώ έγραψα τους στίχους και ο Δώρος τη μουσική. Αυτό το τραγούδι μάς ξαναθυμήθηκε φέτος και είπαμε να πάμε σε ένα στούντιο να το ηχογραφήσουμε. Η ηχογράφηση αυτή μας ξαναέφερε αυτή την παλιά χαρά του τότε, περάσαμε μια τρελή νύχτα στο στούντιο και καταλάβαμε νομίζω και οι δύο ότι αυτό που έχουμε μαζί, μάλλον, δεν πεθαίνει και για κάποιον λόγο το χρειαζόμαστε. Οπότε, μέσω του “Τραύματος”, μου είπε ο Δώρος να συμμετέχω στη μουσική του παράσταση, αυτή που ο ίδιος ξεκίνησε από πέρυσι στο Passport στον Κεραμεικό».
Ποιοι διαφορετικοί κόσμοι ενώνονται στο πρόγραμμα του «Bang bang!»; «Ενώνονται οι κόσμοι οι δικοί μας, ό,τι κουβαλάει ο καθένας μας πάνω του, η φιλία μας, η χαρά, καταρχάς, της πρώτης μας επαγγελματικής συνάντησης, η περιέργεια του να ανακαλύψουμε και εμείς οι ίδιοι τι σημαίνει αυτό. Προσωπικά δεν έχω να κάνω κάποια πρόταση και ποτέ δεν έχω. Οι παραστάσεις για μένα είναι σκαλοπάτια και περάσματα για κάτι άλλο, κάτι που μπορεί αυτήν τη στιγμή να μην το γνωρίζουμε. Εμείς απλώς οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς μέσα σε αυτή την έκθεση και πραγματικά εκτεθειμένοι. Εγώ πιστεύω και στην αμηχανία και στη ρωγμή και στο τίποτα. Δεν πιστεύω στην αγωνία της επιβεβαίωσης. Για μένα, και μόνο το τραγούδι μας, “Το τραύμα”, είναι κάτι μεγάλο και πολύ, ενώ είναι ένα απλό μικρό τραγούδι. Αυτήν τη στιγμή για το “Bang bang!” αισθάνομαι ότι θα βγω το βράδυ του Σαββάτου να πάω να ακούσω τον Δώρο στο Passport, και επειδή για άλλη μια φορά θα με φτιάξει η φωνάρα του και ο ίδιος, θα ανέβω κι εγώ στη σκηνή και θα πιστέψω για λίγο ότι είμαστε κάποιο τρομερό ντουέτο της ιστορίας, κάτι σαν Μπόνι και Κλάιντ, Άμποτ και Κοστέλο, Μπόλεκ και Λόλεκ, Καζαντζίδης και Μαρινέλλα, κάποιο ψέμα τέλος πάντων, που όμως θα το πιστέψω απόλυτα.
Ο Δώρος έχει μία πολύ ωραία και προσωπική πορεία μέσα στη μουσική και το τραγούδι. Εγώ, επίσης, παλεύω στο θέατρο με τον εαυτό μου, τη γλώσσα, το παιχνίδι, όμως δεν θεωρώ ότι πρέπει να φορεθεί σε αυτή την περίπτωση ο θεατρικός κώδικας. Η βραδιά είναι μουσική και χορευτική. Το κοινό μας πρόγραμμα εγώ το βλέπω σαν μνήμες από παλιότερες δεκαετίες, σαν επαρχιακή ντισκοτέκ ή σαν η μπάντα του Δώρου να γκρουβάρει πάνω σε ένα παλιό λαϊκό πρόγραμμα. Όλα αυτά, λίγο διαστρεβλωμένα, λίγο σαν φλας μπακ, με μία έκφραση απόλυτα σημερινή, χωρίς αναπόληση. Δεν θέλουμε να μοιάσουμε στο παρελθόν, θέλουμε να το εντάξουμε στο παρόν μας».
[SID:11414083]