Μια περιπέτεια στα όρια των αθρώπινων δυνατοτήτων

«Το αηδόνι και το τριαντάφυλλο» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Κίτσου

Με τον συμβολικό, σχεδόν μεταφυσικό του χαρακτήρα, το παραμύθι του Όσκαρ Ουάιλντ «Το αηδόνι και το τριαντάφυλλο» παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Κίτσου στο θέατρο Φούρνος (Μαυρομιχάλη 168), από τις 16 Απριλίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στις 9 το βράδυ, για 10 μόνο παραστάσεις. Στις 21 και 22 Απριλίου η παράσταση θα φιλοξενηθεί -από το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ιωαννίνωνστο Καμπέρειο Θέατρο.

Το παραμύθι

Στο παραμύθι αυτό, ένας σπουδαστής ζητάει από μια κοπέλα να τον συνοδεύσει στον χορό του πρίγκιπα. Εκείνη του ζητάει ως αντάλλαγμα ένα κόκκινο τριαντάφυλλο.

Όμως, ο χειμώνας «πάγωσε τις φλέβες» της μόνης κόκκινης τριανταφυλλιάς, οπότε δεν υπάρχει κανένα κόκκινο τριαντάφυλλο να της προσφέρει.

Το αηδόνι τον ακούει και καταλαβαίνει το «μυστικό της θλίψης» του και αποφασίζει να τον βοηθήσει. Όμως, ο μόνος τρόπος να του βρει το τριαντάφυλλο που λαχταρά είναι να τραγουδήσει όλη νύχτα στην τριανταφυλλιά, όσο το αγκάθι της τρυπάει την καρδιά του. Έτσι, να κοκκινίσουν τα πέταλά της από το αίμα του και να ανθίσει ένα υπέροχο κόκκινο τριαντάφυλλο.

Αντί σκηνοθετικού σημειώματος

«Όταν βρίσκομαι στον βυθό αισθάνομαι καλά. Αισθάνομαι μια απίστευτη ευεξία. Ίσως επειδή δεν έχω καμία ένταση κι έχω αφεθεί εντελώς. Η βουτιά αυτή είναι μια περιπέτεια στα όρια των ανθρώπινων δυνατοτήτων. Ένα ταξίδι στο άγνωστο. Κυρίως, όμως, είναι ένα εσωτερικό ταξίδι, όπου συμβαίνει μια σειρά πραγμάτων στο σώμα και στο πνεύμα. Αισθάνομαι ωραία, χωρίς την ανάγκη να αναπνεύσω. Σαν μια μικρή τελεία, μια μικρή σταγόνα νερού, κάπου στη μέση του ωκεανού. Σαν ένας κόκκος σκόνης, αστερόσκονης, κάπου στη μέση του Σύμπαντος. Στη μέση του τίποτα, στο άπειρο του διαστήματος. Εκείνη τη στιγμή, κάθε φορά, χτίζεται το ίδιο πράγμα μέσα μου - η ταπεινότητα. Αισθάνομαι ταπεινός, γιατί δεν είμαι τίποτα. Είμαι ένα σημείο του τίποτα, χαμένο στον χώρο και στον χρόνο.Αναπνέουμε από τη στιγμή που γεννιόμαστε, μέχρι τη στιγμή που πεθαίνουμε. Η αναπνοή δίνει ρυθμό στη ζωή μας. Το να αναπνέεις καλύτερα σημαίνει να ζεις καλύτερα. Το να κρατάς την αναπνοή σου μέσα στη θάλασσα σημαίνει να επισκέπτεσαι ένα άλλο σύμπαν, απολύτως μαγικό. Σημαίνει να βρίσκεις τον εαυτό σου. Η μνήμη του σώματος έχει στο ιστορικό της εκατομμύρια χρόνια και καταγόμαστε από οργανισμούς που ζούσαν μέσα στη θάλασσα. Όταν, λοιπόν, επιστρέφεις μέσα στο νερό, όταν κρατάς την αναπνοή σου για μερικά δευτερόλεπτα, συνδέεσαι ξανά με εκείνους τους προγόνους σου. Παρακολουθείς αυτόν τον κόσμο διακριτικά, γλιστρώντας μέσα στο νερό, κοιτάζοντας τριγύρω κι ύστερα επιστρέφεις στην επιφάνεια, χωρίς να αφήσεις κανένα ίχνος…» (από μια ομιλία του Guillaume Nery για την ελεύθερη κατάδυση).