Η πιο απλή ερμηνεία

III Το φαινόμενο ο τζίρος των ΟΠΑΠ και ΟΤΕ να ανταγωνίζεται και να ξεπερνά ενίοτε αυτόν των τεσσάρων τραπεζικών blue chip, δεν θα το χαρακτηρίζαμε αρνητικό. Ειδικά για τις συνόδους που αυτά τα δυο blue chip βρίσκονται στο επίκεντρο του αγοραστικού ενδιαφέροντος. Χθες, με τη συμπλήρωση τριών ωρών ελεύθερης διαπραγμάτευσης, ο τζίρος των δύο εισηγμένων ήταν πάνω από τα 6,7 εκατ. ευρώ και των τραπεζικών μετοχών του 25άρη πλησίαζε τα 5,8 εκατ. Η απόφαση να δώσουν μεγαλύτερο βάρος σε μετοχές εκτός του κλάδου των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών μπορεί να ερμηνευτεί με διάφορες υποθέσεις ή θεωρίες. Η πιο απλή είναι ότι για αυτές τις μετοχές η αβεβαιότητα παραμένει, κάτι που αποτέλεσε τη βάση της καθοδικής τάσης που απέκτησαν στο τέλος Απριλίου, μόλις ο δείκτης τους πέρασε τις 1.025 μονάδες. Ήταν δε οι δικές τους μεταβολές που κρατούσαν τον Γ.Δ. γύρω από τις 763 μονάδες, στις 14:15, με οριακή ανοδική μεταβολή.

Οι εγχώριοι

III αναλυτές μετρούν τις μέρες που πέρασαν μετά την κατάβαση του μέσου όρου κάτω από τις 800 μονάδες -από τα μέσα Μαΐου- και δικαίως, έπειτα από είκοσι συνεδριάσεις, απογοητεύονται βλέποντάς τον να βολοδέρνει στις 760 μονάδες. Παράλληλα, αρκετοί Το χθεσινό σχόλιο γράφτηκε πριν από τη γνωστοποίηση της επιτυχούς συμφωνίας με τα Σκόπια. Οι αντιδράσεις που ακολούθησαν και θα ακολουθήσουν- μας επιβεβαίωσαν ως προς την αντίληψη των αναγκών των υπαρχόντων κομματικών μηχανισμών. Σχεδόν παράλληλα, εντελώς τυχαία, πέρασαν στα μέσα ενημέρωσης και οι αλλαγές στον ΕΝΦΙΑ. Είπαν: «Μπαίνει οριστικό τέλος στον αλυτρωτισμό που ενέχει η τρέχουσα συνταγματική τους ονομασία και κόβεται ο δρόμος για διεκδικήσεις των γειτόνων μας σχετικές με δεσμούς με την αρχαία ελληνική ιστορία». Η ηλικία του προβλήματος είναι 2018 - 1991 = 27 έτη. Άρα, για να σταματήσει ο αλυτρωτισμός του ελληνικού δημοσίου για μεγαλύτερες διεκδικήσεις από τα πορτοφόλια των πολιτών, που δεν μπορούν να κρύψουν τον «πλούτο» τους, ας υπολογίσουμε τουλάχιστον 30 χρόνια «διαπραγμάτευσης». Μόνο που αυτή θα χρειαστεί να γίνει ανάμεσα στις ηγεσίες των υπαρχόντων κομμάτων και των πολιτών που κουράστηκαν να τους δείχνουν προς μία κατεύθυνση και τελικά εκείνοι να αποφασίζουν μια άλλη, για να μην πούμε την αντίθετη.

I