Εις το όνομα της συμφωνίας

Όταν θέλεις η συζήτηση να γίνεται στο δικό σου πλαίσιο, όπου ο νικητής κερδίζει τα πάντα και ο χαμένος το βουλώνει, το πρώτο πράγμα που επιδιώκεις να εξουδετερώσεις είναι ο κοινός χώρος που λέγεται πραγματικότητα.

Όταν ο Χ ή ο Ψ αφορίζει και τους πολιτικούς αντιπάλους του στολίζει δεν το κάνει τυχαία. Απορρίπτει απλώς την απαίτηση να μιλά με επιχειρήματα. Δεν έχει πλέον σημασία τι είναι αλήθεια και τι ψέμα: το μόνο που έχει σημασία είναι ποιος νίκησε ή ποιος οφέλη θα αποκομίσει, αφού ευαίσθητες χορδές θα αγγίξει.

Ακόμη και σε θέματα εξωτερικής πολιτικής; Εκεί χάνεται η λογική, ενώ οι κανόνες ήταν κάποτε σαφείς: μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τα γεγονότα επιλεκτικά, για να υποστηρίξουν την υπόθεσή τους, ήμασταν συνηθισμένοι στων πολιτικών τις περικοκλάδες, εννοείται ότι χρησιμοποιούσαν λέξεις που σήμαιναν το αντίθετο από το πραγματικό τους περιεχόμενο, ή και τίποτα, μα πλέον κινούνται ύποπτα.

Πρώτον, γιατί δεν προσγειωθήκαμε μόλις από τον Άρη και δεν επηρεάζει τις αναμνήσεις μας το φεγγάρι. Θυμόμαστε και τις θέσεις και τις προθέσεις και τις αντιθέσεις κι ας χάσαμε το μέτρημα με τις κωλοτούμπες -κάποιες πράγματι εκπλήσσουνκαι τις αρλούμπες.

Δεύτερον, γιατί τα αφηγήματα, εκείνα ντε τα παραμύθια που λέμε ο ένας στον άλλον, μέχρι να τα πιστέψουμε, έχουν πολλά ζητήματα.

Τρίτον, γιατί ο χρόνος είναι δρόμος, τότε που το σοβαρό λυνόταν και σε δέκα χρόνια θα ξεχνιόταν. Τώρα, υπό πίεση και μεγάλων συμφερόντων οίηση, γίνεται της ονομασίας και ο συμβιβασμός της αμφιβολίας.

Τέταρτον, γιατί στο διπλωματικό λεξικό σε μια κατάσταση που χρονίζει, καμία συμφωνία στην αρχή δεν γυρίζει. Γι’ αυτό και είναι άτοπες τόσο οι θριαμβολογίες όσο και οι θρηνητικές κραυγές. «Αν είσαι απ’ τους Ατρείδες άμε/ σ’ άλλα μέρη να ολολύξεις». Ξέρεις, άλλωστε, αρσενική Μαρία Νεφέλη από επινοήσεις και ρήξεις.

Θέλω πολύ να μην πάρω τοις μετρητοίς την απώλεια. Κι όχι μόνο του ελέγχου. «Είναι τερατολόγος μελοδραματική». Θέλω, μα η παραμονή σε άλλον πλανήτη δεν χωνεύεται.