Παράσταση με σωστές ισορροπίες
Χφαλλικών/γενετήσιων ωρίς επιθεωρησιακές παρεμβάσεις, επίδειξη
συμβόλων ή άστοχες επικαιροποιήσεις -όπως έχουμε «συνηθίσει», εκτός εξαιρέσεων, να βλέπουμε στις αριστοφανικές κωμωδίες- οι «Θεσμοφοριάζουσες» (Αριστοφάνης) του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου ακολούθησαν μια διαφορετική, ενδιαφέρουσα σκηνική κατεύθυνση στην παρουσίασή τους. Η παράστασή του, με την επικουρία της εύστοχης μετάφρασης του Παντελή Μπουκάλα, κράτησε αποστάσεις από υπερβολές, εξόρυξε την ουσία του κειμένου και παρέδωσε με φειδώ τον αθυρόστομο λόγο του ποιητή. Διατηρώντας τις σωστές ισορροπίες, ήταν ευφρόσυνη, ρυθμική και καλαίσθητη στην όψη της. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει να δοθεί στα κοστούμια του Άγγελου Μέντη, που αναδείκνυαν μοτίβα από αρχαιοελληνικά αγγεία και τοιχογραφίες, στα παιγνιώδη, καρτουνίστικα σκηνικά της Μαγδαληνής Αυγερινού, στην αρμονική χορογραφία της Σεσίλ Μικρούτσικου και τη μουσική του Νίκου Κυπουργού που συνόδευε ζωντανά τα δρώμενα ερμηνευμένη από τρεις μουσικούς αλλά και κάποιους ηθοποιούς. Το σημαντικότερο ατού της ωστόσο ήταν η υποδειγματική ερμηνεία συνόλου που έδωσε ο θίασος. Ο Χορός ήταν απόλυτα δεμένος και συντονισμένος, αν και η σκηνοθεσία πρόσφερε τη δυνατότητα να αναπτυχθούν ξεχωριστές προσωπικότητες. Από τις γυναικείες παρουσίες η Ελένη Ουζουνίδου, η Άνδρη Θεοδότου, η Νάντια Κοντογεώργη (επιπλέον τραγούδησε εξαίσια) και η Μαρία Κατσαντρή έδωσαν τον δικό τους ιδιαίτερο τόνο. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους την παράσταση έκλεψε ο Μάκης Παπαδημητρίου (Μνησίλοχος) με τη γνωστή κωμική του φλέβα, εκμαιεύοντας γέλιο σε κάθε ανεπαίσθητη χειρονομία του. Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος ως Ευριπίδης, ο Γιώργος Χρυσοστόμου (Αγάθων, Σκύθης) -κυρίως στη μεταμόρφωσή του ως «γυναικωτός» δημιουργός- και ο Γιώργος Παπαγεωργίου (Κλεισθένης, υπηρέτης του Αγάθωνος, πρύτανης) ήταν επίσης απολαυστικοί.
Στις «Θεσμοφοριάζουσες» παρωδείται η τραγωδία με κύριο στόχο τον Ευριπίδη. Παρακολουθούμε, κατ’ επέκταση, τον ποιητή που αγωνιά για την έκβαση των Θεσμοφορίων (γιορτή προς τιμήν της Θεάς Δήμητρας), όπου οι γυναίκες παίρνουν στα χέρια τους την εξουσία και αυτήν τη φορά σκοπεύουν να τον τιμωρήσουν, καθώς στα έργα του έχει καταφερθεί εναντίον τους, θεωρώντας τες ψεύτρες, άπιστες, μπεκρούδες κ.ά.
Για να αλλάξει τη γνώμη τους και μετά την άρνηση του θηλυπρεπούς ομότεχνου του Αγάθωνα να παρεισφρήσει στην τελετή και να τον υποστηρίξει, στέλνει τον συγγενή του Μνησίλοχο. Εκείνος, μεταμφιεσμένος σε γυναίκα, αν και πλήρως ακατάλληλος για μια τέτοια αποστολή, καταφέρνει αρχικά να εισβάλει στον απαγορευμένο για άντρες χώρο, αλλά πολύ σύντομα αποκαλύπτεται η απάτη του και αιχμαλωτίζεται. Προσπαθώντας να καλέσει σε βοήθεια τον Ευριπίδη, που του έχει υποσχεθεί ότι θα έρθει να τον σώσει, σατιρίζει σκηνές από τα έργα του. Η λύση όμως δίνεται όταν ο μεγάλος τραγικός συμβιβάζεται με τις απαιτήσεις των γυναικών.