Η Μαρία Καλλιμάνη μας μιλάει για τις «ιδιαιτερότητες συμπεριφοράς»
Ταξίδι στον κόσμο της διαφορετικότητας
να τον αγγίζουν, του αρέσει να απομονώνεται, το αγαπημένο του χρώμα είναι το κόκκινο, απεχθάνεται το κίτρινο, έχει ιδιαίτερη έφεση στα μαθηματικά, δεν κατανοεί την έννοια της μεταφοράς, μιλάει μόνο κυριολεκτικά και λατρεύει τις ιστορίες με τον Σέρλοκ Χολμς. Ο ενθουσιασμός και η αθωότητά του γίνονται καθρέφτης του πολύπλοκου κόσμου των μεγάλων. Ο Χάντον είχε χαρακτηρίσει τον Κρίστοφερ, στην πρώτη έκδοση του βιβλίου του, ως παιδί με σύνδρομο Άσπεργκερ - και γνωρίζει πολύ καλά τον κόσμο αυτών των παιδιών καθώς έχει δουλέψει μαζί τους. Είναι ενδιαφέρον ότι στις επόμενες εκδόσεις αφαίρεσε τον χαρακτηρισμό αυτό και προσδιόρισε τον Κρίστοφερ ως άτομο με “ιδιαιτερότητες συμπεριφοράς”, όπως άλλωστε όλοι μας».
Και μία για τον ρόλο που ερμηνεύετε;
«Στο έργο υποδύομαι τη μητέρα του Κρίστοφερ, την Τζούντι, μια γυναίκα που, ενώ αγαπάει το παιδί της, χάνει εύκολα την υπομονή της και αδυνατεί να αντιμετωπίσει την απρόβλεπτη συμπεριφορά του. Όμως, η δύναμη και η γενναιότητα του Κρίστοφερ θα επηρεάσουν και την ίδια. Με αφορμή τον ρόλο της Τζούντι, συνειδητοποίησα πόσο δύσκολη υπόθεση είναι το να είναι κανείς γονιός και πόσο μάλλον παιδιών με προβλήματα συμπεριφοράς. Η προσπάθεια που καταβάλλουν αυτά τα παιδιά να “υπάρξουν” στον χαοτικό κόσμο των ενηλίκων λειτουργεί ως ζωντανό παράδειγμα δύναμης για μας. Ένας φάρος για να φωτίσει τη δική μας εσωτερική διαδρομή, να βελτιωθούμε ως γονείς και γενικότερα ως άνθρωποι».
Πείτε μας μια ατάκα από το έργο. Την πρώτη που σκεφτήκατε.
«Είναι μια φράση του Κρίστοφερ, που λέει πως του αρέσει να κοιτάζει τον ουρανό και να χαζεύει τα αστέρια, πως ό,τι και να σου συμβαίνει εδώ κάτω στη γη από εκεί πάνω φαντάζει αμελητέο. Κάθε βράδυ που την ακούω στην παράσταση, μου δίνει δύναμη και αισιοδοξία».
Ένα σχόλιό σας για τη σκηνοθετική προσέγγιση του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου;
«Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος ακολούθησε στοργικά το κείμενο του Σάιμον Στίβενς και θέλησε να ανασυνθέσει τον κόσμο που αναδύεται μέσα από το έργο, με λιτότητα και σαφήνεια».
Συναισθήματα και σκέψεις, μετά την πρώτη επαφή σας με το έργο;
«Είχα ήδη δει, πριν από μερικά χρόνια, την παράσταση του έργου που είχε σκηνοθετήσει ο Τάκης Τζαμαριάς στο θέατρο “Αγγέλων βήμα” και θυμάμαι ότι μου είχε κάνει μεγάλη αίσθηση ο ιδιαίτερος κόσμος του Κρίστοφερ και ο τρόπος που εμπλέκονται οι υπόλοιποι ήρωες μέσα σε αυτόν. Είναι ένα έργο που μιλάει για τις οικογενειακές σχέσεις, τη θεμελιώδη σχέση με τον δάσκαλο και κυρίως για τη διαφορετικότητα. Είναι ένα έργο που με γεμίζει αισιοδοξία, καθώς μιλάει για τη δύναμη του θάρρους να υπερασπίζεσαι τη διαφορετικότητά σου και να σέβεσαι αυτή των άλλων ανθρώπων γύρω σου».