Ελλάς Ελλήνων Σουρεαλιστών
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
Το θέατρο είναι σοβαρή υπόθεση. Ακόμη και το νούτικο -εκ του νου- που έπαιζαν μπουλούκια σε περιοδείες, όταν οι ηθοποιοί δεν είχαν συγκεκριμένο κείμενο, είχαν όμως στο μυαλό τους τον καμβά μιας ιστορίας και αυτοσχεδίαζαν.
Το θέατρο απαιτεί πολύ σοβαρή αντιμετώπιση. Ακόμη κι αν δεν «κάνουμε θέατρο για την ψυχή μας».
Πολύ σας παρακαλώ εκεί στην Ολομέλεια, μην το κατεβάζετε στης πολιτικής τον λασπογιαλό. Άλλωστε, στο μεν πρώτο υπάρχει κοινού προσέλευση (gain), ενώ στο δεύτερο μόνο πολιτών drain, κι αυτό δεν φαίνεται τους πολιτικούς να καίει.
Η απάντησή τους είναι να παίζουν την ίδια μουσική, απλώς πιο δυνατά.
Αρχίζουμε με τον πρωθυπουργό. Δεν λες στον γιο για το αμάρτημα του πατρός («Μιλάτε όμως και για αποστάτες. Εσείς ειδικά θα έπρεπε να είστε πιο προσεχτικός»).
Οικογενειακή ευθύνη δεν υπάρχει και η συλλογική πάσχει. Κάθε αρνάκι από το ποδαράκι του κρέμεται. Ο πρόεδρος της Ν.Δ. και οποιοδήποτε (πολιτικό) πρόσωπο κρίνονται καθημερινά, από τους λόγους, τις πράξεις τους και τη συνέπεια μεταξύ των δύο.
Υπάρχει επομένως μια σειρά από πολιτικά επιχειρήματα που μπορεί να χρησιμοποιήσει κάποιος για να του αντιπαρατεθεί σε μια συζήτηση. Το αυτό ισχύει και για τον πρώην ΥΕΘΑ, που κατηγόρησε τη μέχρι χθες συνοδοιπόρο του για τα πεπραγμένα του πατέρα της. «Ο πατέρας της έγραψε τον ύμνο (φίλος μου ο στρατηγός, τον ήξερα) για την 21η Απριλίου, το “Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών”».
Ελλάς Ελλήνων Σουρεαλιστών. Και πάμε στον «γαλάζιο» αρχηγό. Η σύγκριση της υπουργοποίησης του ναυάρχου Αποστολάκη με τον χουντικό Σπαντιδάκη είναι ατόπημα. Δεν πυροβολείς τον πιανίστα, για να στηλιτεύσεις την κυβερνητική πίστα.
«Ποτέ καμιά κυβέρνηση στη μεταπολίτευση δεν επέλεξε εν ενεργεία στρατιωτικό για υπουργό Άμυνας. Κάνατε κάτι αδιανόητο. Η τελευταία φορά που έγινε κάτι τέτοιο ήταν όταν ανέλαβε το υπουργείο ο Γρηγόρης Σπαντιδάκης».
Μέχρι το «αδιανόητο» είναι πολιτικό. Θεμιτό, ιδίως από τη στιγμή που υπάρχει στην εισαγωγική της κριτικής πρόταση η λέξη «μεταπολίτευση». Μετά, χαλάει το γλυκό.