Ο σοφός και ο κόσμος του
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
« Τα όρια της γλώσσας μου είναι τα όρια του κόσμου μου». Η ιδέα που εγκιβωτίζεται μέσα σε αυτή τη ρήση του Λούντβιχ Βιτγκενστάιν είναι περίπου ότι η γλώσσα ταυτίζεται με τη σκέψη. Με άλλα λόγια, η σκέψη μας φτάνει μέχρι εκεί όπου φτάνει η γλώσσα μας, και δεν μπορεί να πάει παραπέρα.
Η αλήθεια είναι ότι, όπως και σε κάθε ζήτημα που αφορά τον Βιτγκενστάιν, τα πράγματα είναι σαφώς πιο σύνθετα, αλλά για λόγους οικονομίας θα δεχτούμε τα όρια και τα περιθώρια.
Η γλώσσα του ενοίκου του Λευκού Οίκου είναι απλή με μπόλικους επιθετικούς προσδιορισμούς. Φανταστικός, σπουδαίος, υπέροχος, μοναδικός... Όλα στον υπερθετικό βαθμό.
Εντάξει, είναι υπερβολικός, αλλά «η ομιλία του δείχνει έναν άνδρα με έλλειψη πνευματικής πειθαρχίας, που δεν διαθέτει γνώσεις και αναλυτική ικανότητα», όπως παρατηρούσαν οι γλωσσολόγοι στην προεκλογική περίοδο του 2016;
Δεν έχει επαγωγική λογική, παραθέτει άτακτες σκέψεις, εκρήγνυται και καταλήγει σε συμπεράσματα αστήριχτα;
Νομίζω, ότι η ιδιαιτερότητα της ρητορικής Τραμπ έγκειται αλλού. Μιλά και τιτιβίζει, σαν πωλητής. Ο κόσμος του είναι απλός: νούμερα.
Θεωρούσε ανέκαθεν πως η εξωτερική πολιτική είναι μια σειρά επιχειρηματικών συναλλαγών χωρίς αξίες και αρχές, η δήλωσή του όμως για τους Κούρδους και την Τουρκία, όπως στο παρελθόν για τον Κασόγκι και τη Σαουδική Αραβία, δείχνει σε ποιο βαθμό πιστεύει ότι οι αποφάσεις πρέπει να υπαγορεύονται από ωμούς υπολογισμούς.
«Οι Κούρδοι είναι ξεχωριστοί άνθρωποι και υπέροχοι μαχητές», αλλά «η Τουρκία είναι ένας μεγάλος εμπορικός εταίρος των ΗΠΑ. Είναι επίσης καλοί στο να συναλλάσσεται κανείς μαζί τους. Επιπλέον, και το σημαντικότερο, είναι ένα σημαντικό και ταμειακώς ενήμερο κράτος - μέλος του ΝΑΤΟ».
Ο Τραμπ κατέστησε σαφές ότι οι συμμαχίες στηρίζονται στο ποιος αγοράζει περισσότερα. Κάμποσοι γέλασαν, όταν αναφέρθηκε στη «μεγάλη και απαράμιλλη σοφία του», αλλά τη σκέψη τους δεν λέρωσαν. Δεν βρισκόταν το γρανάζι της γκροτέσκας εξουσίας, από τον Νέρωνα ως τον Ηλιογάβαλο, διαρκώς στην υπηρεσία της αυτοκρατορίας;