Τρυφερή, δυναμική, με πάθος, ανατρεπτική και φωτεινή
Η ηθοποιός Ιωάννα Μυλωνά μιλάει για την «Έμιλυ Ντίκινσον»
« Έρχεται για να κερδίσει μια ώρα ακόμα ανάμεσα στους ζωντανούς. Να πάρει μια μικρή παράταση ζωής!» αναφέρει η ηθοποιός Ιωάννα Μυλωνά, μιλώντας μας για το έργο «Το τελευταίο όνειρο της Έμιλυ Ντίκινσον» του Σταμάτη Πολενάκη και τη -μετά θάνατον- διασημότερη Αμερικανίδα ποιήτρια του 19ου αιώνα που επηρέασε όσο λίγοι την παγκόσμια λογοτεχνία.
Η παράσταση, που παρουσιάζεται στη σκηνή του Θεάτρου 104, ανεβαίνει από την αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία «Αντιγόνη» και την ομάδα «Δοκιμή», σε σκηνοθεσία Δημοσθένη Φίλιππα [Ευμολπιδών 41, Γκάζι]. Να ξεκινήσουμε με την ομάδα «Δοκιμή»; Μιλήστε μας για τη δημιουργία και το όραμά της.
«Η ομάδα “Δοκιμή” ιδρύθηκε το 2017 από μένα, τη Μαρία Ροβάκη -ηθοποιό, τον Δημοσθένη Φίλιππα -ηθοποιό και σκηνοθέτη της ομάδας και την Κατερίνα Ελοσίτου -μουσικό. Αποφασίσαμε να συνυπάρξουμε καλλιτεχνικά γιατί έχουμε κοινή αντίληψη, παιδεία και αισθητική για τη δημιουργική διαδικασία και εξέ
λιξη. Η πρώτη μας δουλειά ήταν “Το τελευταίο τραίνο” του Φιτζέραλντ Κους, στο Θέατρο Τρένο στο Ρουφ. Το “Τελευταίο όνειρο της Έμιλυ Ντίκινσον” είναι η δεύτερη παραγωγή μας και νομίζω ένα γενναίο επόμενο βήμα!».
Πείτε λίγα λόγια για την παράσταση;
«Στην παράστασή μας, η Έμιλυ Ντίκινσον, η σπουδαία αυτή Αμερικανίδα ποιήτρια, έρχεται ξανά για μια ώρα… Γιατί; Για να μας πει όσα έμαθε; Για να μας εξηγήσει την επιλογή του εγκλεισμού της; Για να πάρουμε δύναμη από την επιμονή και το πάθος της; Για να απολαύσει την αναγνώριση που στη ζωή ποτέ δεν είχε; Ίσως! Το σίγουρο, μέσα από τη δική μου ανάγνωση, είναι πως έρχεται για να κερδίσει μια ώρα ακόμα ανάμεσα στους ζωντανούς. Να πάρει μια μικρή παράταση ζωής!».
Τι σας οδήγησε στην επιλογή του συγκεκριμένου ανεβάσματος; «Το έργο αυτό του Σταμάτη Πολενάκη, ο οποίος είναι ένας υπέροχος, γενναιόδωρος και ταλαντούχος άνθρωπος, μας συγκίνησε βαθιά. Τρυφερό, ανθρώπινο, ποιητικό και βαθιά υπαρξιακό!». Ποιο πρόσωπο ερμηνεύετε; Μιλήστε μας για τον ρόλο σας. «Ερμηνεύω και εγώ και η Μαρία Ροβάκη την Έμιλυ Ντίκινσον. Μια πραγματικά σπουδαία ποιήτρια και γυναίκα! Η κοινωνία που ζει, άκρως ανδροκρατούμενη και συντηρητική! Αυτή, όμως, δεν υπακούει στις παραδόσεις και επιλέγει μόνη της τον τρόπο ζωής της! Κλείνεται στο δωμάτιό της και γράφει… Δεν έχει καμία εξωτερική ένδειξη, όσο ζει, πως η ποίησή της αξίζει -το αντίθετο. Εκείνη, όμως, πιστεύει σε αυτό και αφοσιώνεται στο γράψιμο. Η ποίησή της είναι όπως και η ίδια: τρυφερή, με πάθος, δυναμική, ανατρεπτική, σκοτεινή όσο και φωτεινή! Τολμάει να ζει υποστηρίζοντας τη διαφορετικότητά της και να αναμετράται με την τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης! Τη θαυμάζω, χαίρομαι που τη γνώρισα και κατά μία έννοια θα ζει για πάντα μέσα μου!». Πείτε μας μια ατάκα, έναν διάλογο ή περιγράψτε μας μια σκηνή από το έργο. Ό,τι σας έρθει πρώτο στον νου.
«” Καιτιδεθαέδινανόλααυτά ταεκατομμύριατωννεκρώνγια μιατελευταίαημέραζωής!Και, όμως,μόλιςηεπιθυμίατουςγινόταν πραγματικότητα, θα περιφέροντανάσκοπαμετονίδιο τρόπο όπως και πριν, σπαταλώντας τον πολύτιμο χρόνο
τους” ».
Κάποιες σκέψεις σας, κάποια συναισθήματα από την επαφή σας με το έργο;
«Το έργο αυτό είναι τρυφερό, ανθρώπινο και υπαρξιακό. Ένας ύμνος στη ζωή, την τέχνη και τη διαφορετικότητα που φέρει ο καθένας μας. Το έχω αγαπήσει, όπως και την Έμιλυ Ντίκινσον». Μια μεγάλη καλλιτεχνική επιθυμία σας -ένας ρόλος, ίσως, που θέλετε να ερμηνεύσετε;
«Αν αρχίσω να γράφω ρόλους που θα ήθελα να παίξω θα γέμιζα σελίδες… Το θέμα, νομίζω, δεν είναι τι ρόλους θα ήθελα να παίξω αλλά κάτω από ποιες πρακτικές και καλλιτεχνικές συνθήκες θα συνέβαινε αυτό!». Πώς φαντάζεστε τον εαυτό σας σε δέκα χρόνια;
«Με φαντάζομαι γερή, δημιουργική, περιτριγυρισμένη από ανθρώπους που με αγαπάνε και με αμείωτη ανάγκη για εξέλιξη». Μια αγαπημένη σας συνήθεια; «Ο καφές».
Κάτι που σας χαλά τη διάθεση; «Η γκρίνια και η κλάψα».
Και κάτι που τη φτιάχνει;
«Η θάλασσα, χαμόγελα, ένα παγωτό, μια αγκαλιά, η μουσούδα του σκύλου μου, μια παράσταση που με άγγιξε και τόσα άλλα…».