Των δομών και των στεναγμών

Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη

Ηκαγκελάριος δηλώνει έτοιμη ν’ ανοίξει το πουγκί στην Τουρκία. Επισήμως, γιατί «έχει ανάγκη από πολλές πτυχές για την παροχή βοήθειας σε 3,5 εκατομμύρια πρόσφυγες». Επί της ουσίας, γιατί κάνει φασαρία και απειλεί με ακόμη μεγαλύτερη.

Η Ευρώπη δεν μπορεί να εκβιάζεται στο ζήτημα αυτό, λένε όλοι εν χορώ, αλλά ο απέναντι είναι ο νταουλιέρης και ορίζει τον ρυθμό κατά πώς τον συμφέρει. Η Ευρώπη τον έβαλε, με την κοινή δήλωση του 2016, κεχαγιά και πλέον η νύχτα είναι μακριά. Για την Ελλάδα.

Οι λοιποί Ευρωπαίοι έχουν βο

λευτεί. Ακόμη και η Ιταλία έχει καιρό να ακουστεί. Η Ελλάδα νέα μέτρα ανακοινώνει και η Μόρια, μέχρι να κλείσει, συνεχώς μεγαλώνει. Χθες, ξεπέρασε τις 16.000 ο αριθμός όσων διαμένουν στον καταυλισμό, «εύκολο χώρο στάθμευσης» προσφύγων και μεταναστών.

Είναι σαφές ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με τον μεγάλο αριθμό ανθρώπων που ζητούν άσυλο. Αλλά, η απάντηση μπορεί να είναι η απλοποίηση των διαδικασιών; Δεν πρέπει οι άλλες χώρες της Ε.Ε. να αναλάβουν ένα τμήμα των διαδικασιών ασύλου που τους αναλογεί;

Η νέα πρόεδρος της Κομισιόν υποστηρίζει πως αν μεταρρυθμιστεί το σύστημα χορήγησης ασύλου, θα υπάρχουν περισσότερες δυνατότητες για νόμιμη μετανάστευση. Το αρμόδιο γερμανικό Ίδρυμα SVR για το δεύτερο δεν είναι καθόλου βέβαιο. Μόνο για ταξίδι αβέβαιο.

Η Αθήνα δηλώνει και ξαναδηλώνει ότι δεν υπάρχει στην Ευρώπη επιμερισμός βαρών, πλην η ανταπόκριση σκοντάφτει σε θέματα εσωτερικών συσχετισμών και κοινωνικών φραγμών.

Όπως και στην Ελλάδα, που γίνεται των... δομών και πολύ φοβάμαι σύντομα νέων τοπικών σεισμών. Κλειστών ή ελεγχόμενων, χωρίς να υπολογίζεται το βάρος των νεοεισερχόμενων.

Είκοσι χιλιάδες άνθρωποι από τα νησιά σε δομές στην ηπειρωτική χώρα. Δεν μπορούμε να υποθέσουμε πόσοι απ’ αυτούς θα πάρουν άσυλο, πόσοι θα επαναπροωθηθούν και πόσοι θα αναχωρήσουν για αλλού. Πολλοί θα μείνουν για καιρό και ο χρόνος εδώ δεν είναι βοηθός.