Δεν το θεωρώ κοινό, τους θεωρώ φίλους
Ο Στέφανος Κορκολής μας μιλάει με αφορμή τις «Μουσικές Ιστορίες»
«Δεν το θεωρώ κοινό, τους θεωρώ φίλους… » , είπε ο διαχρονικά αγαπημένος, παγκόσμιας καταξίωσης συνθέτης Στέφανος Κορκολής μιλώντας μας με αφορμή τις «Μουσικές Ιστορίες » που αφηγείται παρέα με την εξαιρετική ερμηνεύτρια Σοφία Μανουσάκη.
Η μουσική παράστασή του συνεχίζει την επιτυχημένη πορεία της και, ξεκινώντας από το σημερινό βράδυ, βρίσκει την ιδανική στέγη στις «Γραμμές», για τα Σάββατα του Δεκεμβρίου και τις ημέρες των εορτών [Κωνσταντινουπόλεως 111, Κεραμεικός].
Το κοινό έχει αγκαλιάσει τις «Μουσικές Ιστορίες». Θα θέλατε να δώσετε ένα στίγμα σε όσους δεν τις έχουν, ακόμα, απολαύσει;
«Οι “Μουσικές Ιστορίες” είναι οι δικές μου μουσικές ιστορίες, δηλαδή μια περιγραφή με νότες, που περιλαμβάνει όλες τις μουσικές μου ιδιότητες, ξεκινώντας από την ιδιότητά μου ως σολίστ του πιάνου, περνώντας μέσα από την τραγουδοποιία μου - είτε ερμηνεύοντας ο ίδιος τα τραγούδια μου είτε μεγάλοι ερμηνευτές- και καταλήγοντας σε μουσικές που έχουν αφήσει ιστορία. Για να γίνω πιο σαφής, σ’ αυτή μου την περιγραφή θα ακουστούν δικά μου τραγούδια, που έχω ερμηνεύσει ο ίδιος, κομμάτια που έχω δώσει σε μεγάλους ερμηνευτές, εκ των οποίων κάποια θα ερμηνεύσει η Σοφία Μανουσάκη και κάποια εγώ, καθώς, επίσης, πανέμορφα τραγούδια συναδέλφων μου, στα οποία έχω “επέμβει” είτε ενορχηστρωτικά είτε παίζοντας πιάνο, αλλά και τραγούδια που όλοι έχουμε αγαπήσει και χορέψει, κυρίως από τις δεκαετίες του ‘80 και ‘90, όχι μόνο από το ελληνικό αλλά και από το ξένο ρεπερτόριο. Όλες αυτές οι ιστορίες καταλήγουν σε τραγούδια των μεγάλων μας συνθετών, όπου εκεί πραγματικά είναι σαν να γυρνάμε τον χρόνο πίσω, στις παλιές μπουάτ, με την αγνότητα και την αλήθεια που τις διέκριναν».
Κάποιο σχόλιο για την επαφή σας με το κοινό, όταν είστε επί σκηνής;
«Πρώτα απ’ όλα δεν το θεωρώ κοινό, τους θεωρώ φίλους, διότι έρχονται από επιλογή να μας ακούσουν. Άρα η επαφή είναι άκρως φιλική, ανθρώπινη, παρεΐστικη - ας μου επιτραπεί η έκφραση, κάτι που το επιτείνει και ο διαδραστικός χαρακτήρας της παράστασης […]. Αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενό μου, να γίνουμε μια όμορφη παρέα, να τραγουδήσουμε μαζί και στο τέλος να φύγουμε όλοι με μια γλυκιά αίσθηση συναισθημάτων».
Μέσα από τις πολλές συνεργασίες σας κάποια ή κάποιες που ξεχωρίζετε; «Όλες οι συνεργασίες που έχω κάνει είχαν κοινό γνώμονα τις διαπροσωπικές σχέσεις. Δεν θα μπορούσα δηλαδή ποτέ να δώσω τραγούδια ή να συνεργαστώ επί σκηνής με άτομα που μου ήταν ψυχικά αδιάφορα. […] Είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω κάποια από αυτές».
Πώς νιώθετε που δημιουργίες σας τραγουδιούνται για χρόνια και αγαπιούνται τόσο πολύ;
« Αφενός πολύ χαρούμενος, αφετέρου θα τολμούσα να πω και λίγο δικαιωμένος, υπό την έννοια ότι κάποια από τα τραγούδια, κυρίως της δεκαετίας του ‘90, τα οποία μέμφθηκαν, αγαπιούνται μέχρι και σήμερα, ερμηνεύονται σ’ επανεκτελέσεις από πολύ νέους ανθρώπους και παίζονται στα ραδιόφωνα, κάτι που αποδεικνύει πως ο μόνος κριτής είναι ο χρόνος».
Θα μοιραστείτε μαζί μας μια γλυκιά ανάμνηση από την πλούσια, παγκόσμια καλλιτεχνική σας διαδρομή;
«Έχω πάρα πολλές και μου είναι πολύ δύσκολο αυτήν τη στιγμή να ξεχωρίσω κάποια. Θα θυμηθώ όμως τα λόγια που είπε για μένα δημόσια ο μέγιστος Μίκης Θεοδωράκης, σε μια συναυλία μου σε έργα του, παρόντος του ιδίου, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Κι επειδή δεν μου αρέσει να μιλάω για τον εαυτό μου, αυτά τα λόγια είναι καταγεγραμμένα σε δελτίο ειδήσεων της κρατικής τηλεόρασης. Και μιας και θίξαμε το κεφάλαιο Θεοδωράκης, μπορώ να πω ότι είναι ο άνθρωπος που από τη στιγμή που τον γνώρισα άλλαξε η ζωή μου».
Μια αγαπημένη συνήθεια; «Να παίζω πιάνο;…».
Κάτι που σας φτιάχνει τη διάθεση;
«Να βλέπω χαμογελαστούς ανθρώπους».
Κάτι που τη χαλά;
«Το ψέμα και η βαρβαρότητα απ’ όπου κι αν προέρχονται».
Κάποιο μελλοντικό σας σχέδιο;
«Δεν συνηθίζω να κάνω, πλέον, μακροπρόθεσμα σχέδια. Προς το παρόν, λοιπόν, επικεντρώνομαι στις επερχόμενες παραστάσεις μας, στη μουσική σκηνή Γραμμές».
Ένας στίχος που αγαπάτε - όποιος σας ήρθε πρώτος στον νου;
«”Κι εγώ σαν άνεμος θα φύγω θα χαθώ”, αλλά θα… ξαναρθώ!».
Μια σκέψη σας για τη χρονιά που φεύγει;
«Στο καλό!».
Και μια ευχή σας για τη νέα; « Να επικρατήσει η ευγένεια, η αλληλεγγύη και όχι η μισαλλοδοξία κι ο εγωισμός».