Η δεκαετία του «ελληνικού δράματος»
Το 2010 έμπαινε με τους χειρότερους οιωνούς για την Ελλάδα, αλλά οι λέξεις «κρίση χρέους», «spreads», «μνημόνιο» απουσίαζαν από το λεξιλόγιό μας. Και το βάθος της κοινωνικής και πολιτικής κρίσης που θα ακολουθούσε απουσίαζε από τις προβλέψεις και των πιο απαισιόδοξων αναλυτών. Μέσα σε μία δεκαετία ζήσαμε τη διάλυση μιας επίπλαστης αίσθησης ευημερίας, διαδοχικούς σεισμούς στην πολιτική σκηνή, οξύτατη δημοσιονομική κρίση και βαθύτατη ύφεση, που κατέφαγε το εισόδημα των νοικοκυριών και πυροδότησε εκατοντάδες λουκέτα σε επιχειρήσεις. Είδαμε την κοινωνία να αγανακτεί, να καταρρακώνεται, να βλέπει όνειρα και ψευδαισθήσεις να γκρεμίζονται, να πίνει το δηλητήριο του διχασμού, αλλά και να ελπίζει, να παλεύει να αποκαταστήσει τον διαλυμένο ιστό της. Η Ελλάδα ήταν η μόνη χώρα που πέρασε από τρία επώδυνα μνημόνια και έχασε πάνω από το 25% του ΑΕΠ της. Και έζησε όλα όσα πέρασε και η Ευρώπη σε πιο «συμπυκνωμένο» χρόνο και με μεγαλύτερη ένταση. Ήταν η πρώτη που έδωσε την εξουσία σε ένα κόμμα το οποίο σαφώς στηρίχθηκε πριν την εκλογή του στο λαϊκιστικό δίπολο «κακή ελίτ (ελληνική και ευρωπαϊκή) - καλός λαός», για να κάνει απότομη στροφή στο mainstream πεδίο στη συνέχεια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε το άλμα (ή την κωλοτούμπα) από τη μετωπική σύγκρουση στη συνεργασία με τους θεσμούς και στο τρίτο μνημόνιο, αφού πρώτα η οικονομία έφτασε στο χείλος του γκρεμού, η χώρα λίγο πριν την πόρτα της εξόδου από την Ευρωζώνη και οι πολίτες σε ένα δημοψήφισμα εξπρές με τις τράπεζες κλειστές και την πόλωση να χτυπάει κόκκινο. Κέρδισε δύο εκλογικές μάχες, κυβέρνησε για περισσότερο από τέσσερα χρόνια προωθώντας ένα σκληρό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων, απέσπασε εύσημα από τους εκπροσώπους της «συντηρητικής νομενκλατούρας» που κάποτε καταδίκαζε, έκλεισε τη Συμφωνία των Πρεσπών και τελικά… πέρασε στον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η Ελλάδα έγινε και πάλι η πρώτη χώρα που γύρισε την πλάτη στον λαϊκισμό, για να επιστρέψει σε έναν εκπρόσωπο του παραδοσιακού πολιτικού συστήματος, να δώσει την πρωθυπουργία σε έναν πολιτικό από «τζάκι», που όμως υποσχόταν ρήξη με φαύλες πρακτικές του παρελθόντος, όπως σχολίαζαν τα διεθνή Μέσα λίγο μετά τη νίκη της Νέας Δημοκρατίας.
Ήταν επίσης η πρώτη που είδε ένα φασιστικό μόρφωμα -πολύ πιο σκληρό σε ρητορική και πρακτικές από το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν ή τη Λέγκα του Σαλβίνι- να επελαύνει στη Βουλή, αλλά και να οδηγείται στην πλήρη απαξίωση και τον αφανισμό στις τελευταίες εκλογές. Και τώρα, έχοντας σπάσει τα δεσμά των μνημονίων, αλλά με αρκετές πληγές ακόμη ανοιχτές, προσπαθεί να κοιτάξει μπροστά, σε ένα μέλλον γεμάτο προκλήσεις, αλλά και ευκαιρίες. Της Νατάσας Στασινού