Ένα παραμύθι για μεγάλους με παιχνίδια των μικρών
Μας μιλούν συντελεστές του έργου «Η Μικρή μέσα στο Σκοτεινό Δάσος»
Ηομάδα Black Forest παρουσιάζει στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων το έργο του Γάλλου βραβευμένου συγγραφέα Philippe Minyana «Η Μικρή μέσα στο Σκοτεινό Δάσος», σε σκηνοθεσία Παντελή Δεντάκη, από τις 20 Ιανουαρίου μέχρι τις 14 Απριλίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στις 9 το βράδυ [Κύπρου, 91Α & Σικίνου 35Α, Κυψέλη].
Πρόκειται για μια ελεύθερη διασκευή του μύθου «Πρόκνη και Φιλομήλα» από τις «Μεταμορφώσεις» του Οβίδιου.
Στην παράσταση συντίθενται διαφορετικά αφηγηματικά μέσα, επιχειρώντας να δημιουργηθεί ένας φαντασιακός και εφιαλτικός μικρόκοσμος. Ο - ζωντανός- κόσμος των ηθοποιών συναντιέται με τον μυστηριακό κόσμο μικρών γλυπτών (μινιατούρες). Ο παρών θεατρικός χρόνος συνδιαλέγεται με τη video art. Ο φυσικός ήχος συνυπάρχει με τον ηλεκτρονικά επεξεργασμένο.
Οι πρωταγωνιστές της παράστασης είναι μικρά γλυπτά, που αναπαριστούν τους ήρωες του έργου. Μέσα από ζωντανό και ηχογραφημένο λόγο, οι ηθοποιοί τούς δίνουν φωνή, παίζοντας ταυτόχρονα μαζί τους. Δύο οθόνες ζωντανεύουν τους σκηνικούς χώρους, προβάλλοντας επεξεργασμένες εικόνες, στατικές και κινούμενες. Μια τρίτη οθόνη αναπαράγει σε παράλληλο χρόνο την ιστορία, χρησιμοποιώντας κοντινά πλάνα στα μικρά γλυπτά, παίζοντας με μοντάζ και οπτικά εφέ.
Οι συντελεστές της παράστασης μίλησαν στη «Ν»:
Παντελής Δεντάκης (σκηνοθέτης)
«”Η Μικρή μέσα στο Σκοτεινό Δάσος” είναι μια καταβύθιση στο φαντασιακό. Καταβύθιση σ’ έναν υπερρεαλιστικό κόσμο, σκληρό, βίαιο και ατελή, όπου ο θεατής έχει τον δικό του χώρο να συμπληρώσει αυτό που (του) λείπει.
Οι μινιατούρες, το video art, η μουσική και οι video προβολές δεν λειτουργούν ως συνοδευτικά στοιχεία των ηθοποιών και του κειμένου. Όλα είναι κομμάτια ενός “παραστατικού
παζλ”, που όταν τοποθετούνται το ένα δίπλα στο άλλο, ζωντανεύει με έναν παραμορφωτικά ποιητικό τρόπο η βίαιη ιστορία του Minyana.
Κι όμως, το παζλ είναι ημιτελές. Έτσι λοιπόν, το φαντασιακό του θεατή προσκαλείται να συμπληρώσει, να ολοκληρώσει αυτήν την πρωτότυπη και ασυνήθιστη παράσταση».
Κλειώ Γκιζελή
(δημιουργία μικρών γλυπτών) «Η Μικρή ακολουθεί τον Βασιλιά μέσα στο Σκοτεινό Δάσος, και εμείς ακολουθούμε τη Μικρή μέσα στο σκοτεινό τους παραμύθι. Αθωότητα, βία, εκδίκηση και φαντασία, συνθέτουν ένα παραμύθι για μεγάλους, παιγμένο με παιχνίδια των μικρών.
Μινιατούρες, ήχοι και εικόνες, ζωντανεύουν κάτω από τα χέρια των ηθοποιών, και παίρνουν ανάσα και φωνή από τους ψιθύρους, τις κραυγές, την πνοή των αφηγητών.
Και είναι αυτό το παιχνίδι με τον μικρόκοσμο, που αν και νοσηρός, μας επιτρέπει να τον αφουγκραστούμε, ίσως ακριβώς επειδή παραμένει στα χέρια μας παραμυθένια μικρός».
Αποστόλης Κουτσιανικούλης (video art)
« Κατασκευάζουμε ένα μικρό σύμπαν επί της ουσίας στην παράσταση. Αναλαμβάνουμε τον ρόλο ενός θεού-δημιουργού. Τα μικρογλυπτά μάς δίνουν άλλωστε την αίσθηση αυτή. Και μας αφήνουν να το δούμε να ζωντανεύει μπροστά στα μάτια μας. Σαν να είναι σχεδόν ένα παιχνίδι. Του οποίου έχουμε ορί
σει εμείς τους κανόνες. Και τα αφήνουμε να μπουν σε μια ιστορία σκοτεινή, ακραία και κανιβαλιστική. “Και μάλλον μέσα σε σύνολο τέτοιο, περισσότερο ερωτήματα προκύπτουν: Ποια είναι η ευθύνη μας απέναντι σε αυτό που δημιουργούμε; Πόσο μπορεί να επηρεάσει κι εμάς και τον κόσμο γύρω μας; Τι φέρουμε και ποια είναι η θέση μας απέναντι στα πράγματα; Και κυρίως από πού πηγάζει αυτή η επικίνδυνη ευκολία που μας κάνει να τα ξεχνάμε όλα αυτά;”».
Πολύδωρος Βογιατζής (ηθοποιός)
«Όταν αφηγείσαι μια ιστορία γίνεσαι αυτομάτως και παρατηρητής και με έναν τρόπο συμμέτοχος των γεγονότων, μιας και η ίδια η αφήγηση σου δημιουργεί συναισθήματα. Και αυτό επιτείνεται, όταν οι ήρωες είναι φιγούρες και όχι εσύ ο ίδιος. Έτσι, νιώθω από τη μια να είμαι το πάσχον-δρων πρόσωπο (ο ήρωας), δίνοντας τη φωνή μου στον ήρωα και “βιώνοντας” αυτά που ζει, αλλά ταυτόχρονα και ο Θεός, η μοίρα, το πεπρωμένο, το κάρμα, κινώντας, μετακινώντας τον ήρωα και κάνοντας το mise en espace. Θα έλεγα ότι “ένα αόρατο χέρι” (το δικό μου και της Κατερίνας) κινεί τα νήματα και κάνει τους ήρωες να δρουν όπως δρουν, χωρίς να καταλαβαίνουν ακριβώς ούτε το πώς ούτε το γιατί αυτών που συμβαίνουν».
Κατερίνα Λούβαρη - Φασόη (ηθοποιός)
«Ο άνθρωπος είναι τρωτός και η Ύπαρξη αυτού γεμάτη τρύπες. Τίποτα δεν μπορεί να ανακάμψει την πορεία του προς το Σκοτεινό - και αυτό ο άνθρωπος το γνωρίζει, τι ευτυχία! Ο μύθος της Πρόκνης και της Φιλομήλας, όμως, οδηγεί τα πρόσωπα μέσα στο Φως!
Τα μεταμορφώνει σε πλάσματα πουλιά! Ο Minyana δεν εγκαταλείπει αυτή την εκδοχή. Δίνει την ευκαιρία στα πρόσωπα του έργου να ζήσουν κάτι που δεν έζησαν: το Φωτεινό! Και μας δίνει κι εμάς την ευκαιρία να παίξουμε με μικρά γλυπτά, μικρόφωνα, οθόνες και ένα πανί. Και ο θεατής, όποια η θέση του, να δει, να ακούσει και να φανταστεί».