«Ναι» σε βέτο, αλλά πού;

Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη

Μήνυμα πως η Ελλάδα θα ασκήσει βέτο σε οποιαδήποτε απόφαση για τη Λιβύη, και στο συμβούλιο των υπουργών Εξωτερικών και στη Σύνοδο Κορυφής, εάν δεν ανακληθεί η συμφωνία με την Τουρκία, έστειλε ο πρωθυπουργός.

Καμία αντίρρηση. Να ασκήσουμε βέτο, γιατί επί της ουσίας όχι μόνο η Τουρκία, αλλά και η Τρίπολη -με αυτό το μνημόνιο- ελληνική υφαλοκρηπίδα-ΑΟΖ θέλει να σφετερισθεί.

Άμεσα εμπλεκόμενοι είμαστε -και γεωγραφικά και με κίνηση τρίτου-, αν και από τη Διάσκεψη του Βερολίνου αποκλειόμενοι. Να ασκήσουμε βέτο,

αλλά πού και πότε θα το ασκήσουμε;

Αν υπάρξει συμφωνία την Κυριακή για βιώσιμη εκεχειρία στη Λιβύη, δεν βλέπω γιατί αυτή θα τεθεί υπό την κρίση των Ευρωπαίων υπουργών Εξωτερικών ή των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων. Δεν θα είναι μία συμφωνία της Ε.Ε. με τους δύο αντιμαχόμενους και στην καλύτερη περίπτωση θα σηματοδοτήσει την έναρξη μιας πολιτικής διαδικασίας, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ. Ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα βρίσκεται η γερμανική κυβέρνηση, η οποία με τη βοήθεια του ειδικού απεσταλμένου των Ηνωμένων Εθνών, Γκασάν Σαλαμέ, ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 2019 τη διαδικασία, για να φέρει σε επαφή διεθνείς παράγοντες με επιρροή στη λιβυκή διένεξη με τις δύο πλευρές του εμφυλίου.

Αν υιοθετηθεί ένας οδικός χάρτης που θα οδηγήσει σε κάποια πολιτική λύση, πώς η Ελλάδα θα τη σταματήσει; Δεν θα ισχύσει, με τόσων ετερόκλητων εταίρων εγγύηση, ανάμεσά τους των πέντε μόνιμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και της Τουρκίας; Δεν θα ισχύσει, αν εκφράσει η Ελλάδα αντιρρήσεις; Κάποιος να μας διαφωτίσει.

«Η Ελλάδα δεν πρόκειται ποτέ στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο να δεχτεί καμία πολιτική λύση για τη Λιβύη», που δεν θα μας διασφαλίσει ότι ακυρώνεται η συμφωνία με την Τουρκία. Θα μπλοκάρουμε, μήπως, την αποστολή ευρωπαϊκών δυνάμεων στην επιχείρηση επιβολής του εμπάργκο όπλων και της μεταφοράς μισθοφόρων στη Λιβύη;