Φάρμακο στην εποχή μιας πανδημίας
«Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας», εκδόσεις Ψυχογιός
«Οέρωτας στα χρόνια της χολέρας», το αριστούργημα του νομπελίστα Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες [1927-2014], μετά την πρώτη του έκδοση στα ελληνικά το 1986 -από τις εκδόσεις Λιβάνη-, κυκλοφορεί και πάλι, αυτήν τη φορά από τις εκδόσεις Ψυχογιός, σε μετάφραση Μαρίας Παλαιολόγου.
«ΟγιατρόςΧουβενάλΟυρμπίνουπήρξεοπιοπεριζήτητος εργένης στα είκοσι οκτώ του. ΕπέστρεφεαπόμιαμακράδιαμονήστοΠαρίσι,όπουέκανε ανώτατεςσπουδέςιατρικήςκαι χειρουργικής,[…].
Ηχολέρατούέγινεεμμονή.[…] έμαθεόλαόσαήτανεφικτόναμάθειγιατιςδιάφορεςμορφέςτης χολέρας,[…]καιυπήρξεμαθητήςτουπιοεπιφανούςεπιδημιολόγουτουκαιρούτουκαιδημιουργούτηςκαραντίνας,του καθηγητήΑντριένΠρουστ,πατέρατουμεγάλουμυθιστοριογράφου.Ότανλοιπόνεπέστρεψε στοντόποτουκιένιωσε,απότη θάλασσακιόλας,τηνμπόχατης αγοράςκαιείδετουςαρουραίουςστουςοχετούςκαιταμικρά παιδιάνακυλιούνταιγυμνάστις λακκούβεςτωνδρόμων,όχιμονάχακατάλαβεγιατίείχεπέσει πάνωτουςησυμφορά,αλλάήταν επίσηςβέβαιοςπωςαπόστιγμή σεστιγμήαυτόθαεπαναλαμβανόταν».
Ο γιατρός Χουβενάλ Ουρμπίνο παντρεύεται την -αρνούμενη τις παθιασμένες προτάσεις
του Φλορεντίνο Αρίσα- νεαρή Φερμίνα Δάσα. Ο αθεράπευτα ρομαντικός Φλορεντίνο αναζητά παρηγοριά στην αγκαλιά πολλών άλλων γυναικών, καμία όμως δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη Φερμίνα. Πιστός στον όρκο του ότι θα την αγαπά για πάντα, όταν, μισό αιώνα αργότερα, ο σύζυγός της σκοτώνεται προσπαθώντας να κατεβάσει τον παπαγάλο του από ένα δέντρο μάνγκο, ο Φλορεντίνο αρπάζει την ευκαιρία, και έπειτα από πενήντα ένα χρόνια, εννέα μήνες και τέσσερις ημέρες, της καταθέτει και πάλι την αιώνια αγάπη του.
«”Φερμίνα”,τηςείπε,“περίμενααυτήτηνευκαιρίαπάνω απόμισόαιώνα,γιανασουεπαναλάβωμιαφοράακόμητονόρκοαιώνιαςπίστηςμουκαιτον παντοτινόμουέρωτα”.
ΗΦερμίναΔάσαθαπίστευε πωςβρισκότανμπροστάσ’έναν τρελό,ανδενείχελόγουςνασκεφτείπωςοΦλορεντίνοΑρίσαεμπνεότανεκείνητηστιγμήαπό τηχάρητουΑγίουΠνεύματος.Η άμεσηπαρόρμησήτηςήταννα τονβρίσειγιατηβεβήλωσητου σπιτιούτηςμεζεστόακόμηστον τάφοτοπτώματουάντρατης. Τηνεμπόδισεόμωςηαξιοπρέπειατηςοργής.“Φύγε”,τουείπε, “καιναμησεξαναδώποτέτα χρόνιαπουσουαπομένουννα ζήσεις”.Άνοιξεκαιπάλιδιάπλατα τηνεξώπορταπουείχεαρχίσει νακλείνεικαικατέληξε:“Που ελπίζωναείναιπολύλίγα”.
Ότανάκουσεταβήματανα σβήνουν στον έρημο δρόμο, έκλεισετηνπόρταπολύαργά, αμπάρωσεκαικλείδωσε,καιμό
νη,ήρθεαντιμέτωπημετημοίρατης.[…]άρχισενασιγοκλαίει στονύπνοτηςκαικοιμήθηκε σιγοκλαίγονταςχωρίςν’αλλάξειστάση,στημεριάτης,ωςπολύαργότερααπότηστιγμήπου σταμάτησανναλαλάνετακοκόριακαιτηνξύπνησεοανεπιθύμητοςήλιοςτουπρωινούδίχωςεκείνον.Μονάχατότεσυνειδητοποίησεπωςείχεκοιμηθείπολύχωρίςναπεθάνει,σιγοκλαίγονταςστονύπνοτης,και πωςκαθώςκοιμότανσιγοκλαίγονταςσκεφτότανπερισσότερο τονΦλορεντίνοΑρίσαπαράτον νεκρόσύζυγο».
Σε συνέντευξή του στο www.lanacion.com.ar, ο Μάρκες -ο Γκάμπο ή Γκαμπίτο όπως τον αποκαλούσαν χαϊδευτικά σε όλη τη Λατινική Αμερική- μιλώντας για αυτό το μυθιστόρημά του ανέφερε: «Αυτότοβιβλίο ήταναπόλαυση.Θαμπορούσα νατοέχωκάνειπολύμεγαλύτερο,αλλάέπρεπενατοθέσωυπό έλεγχο.Μπορείςναπειςτόσα γιατηζωήδυοανθρώπωνπου αγαπιούνται!Είναιέναθέμαανεξάντλητο…Ταδύοχρόνιαπου πέρασαγράφονταςτοβιβλίοήταν μιαπερίοδοςσχεδόναπόλυτης ευτυχίας.Όλαμούπήγαινανκαλά.Οιάνθρωποιπερνούνόλη τουςτηζωήσκεπτόμενοιπώς θαήθελαννατηζήσουνπραγματικά.Έχωρωτήσειτουςφίλουςμουκαικανείςτουςδεν φαίνεταιναέχειμιαξεκάθαρη άποψηγι’αυτό.Εγώλοιπόντώραέχω:θαήθελαόλημουηζωή ναείναιόπωςαυτάταχρόνια πουέγραφατον“έρωτασταχρόνιατηςχολέρας”».