Τώρα μιλάμε για αναπνοές
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
Oιός κοσμοπολίτης και εμείς μένουμε σπίτι. Δεν ξέρουμε τι μας περιμένει, η συντριπτική πλειονότητα πειθαρχημένη και με ευθύνη για τον άλλον φορτωμένη. Δεν έχουμε ιδέα πώς και πότε θα τελειώσει, ξέρουμε, όμως, αυτό που ο «γιατρός των ψυχών» Καμί στη διεθνώς επικαιροποιημένη «Πανούκλα» είχε πολύ απλά αποδώσει: «Υπάρχουν άρρωστοι και χρειάζονται θεραπεία». Θα υπάρξουν κι άλλοι άρρωστοι από τον ιό, όπως κι άλλοι άρρωστοι από άλλες αιτίες, η ζωή δεν αναστέλλεται στις επιδημίες. Όλοι χρειάζονται θεραπείες και το ΕΣΥ εφεδρείες. Δεν περισσεύει κανένας. Στην ιατρική πολέμου. Κάθε ανάσα και μια μάχη.
Αλήθεια που την επιβάλλει η πραγματικότητα: να σώσουμε όσο το δυνατόν περισσότερους. Όταν περάσει η δοκιμασία θα έχουμε πολλά να συζητήσουμε, να διεκδικήσουμε, να αποφασίσουμε, γιατί από τούτο μάθαμε καλά πως όταν συμβεί το κακό δεν υπάρχει μέρος να κρυφτείς. Ούτε πίσω από την προστατευτική μάσκα, ούτε πίσω από το προσωπείο. Δεν θα το ξεχάσουμε, μόλις ησυχάσουμε, μα τώρα προέχει η ζωή. Τώρα και πάντα, όπως μας υπενθύμισαν οι συμφορές, προέχουν οι ζωές, οι αναπνοές. Όσο το δυνατόν περισσότερες.
Αυτές εξαρτώνται από τους γιατρούς, τους νοσηλευτές και όλο το υγειονομικό προσωπικό, που ξέρει να κάνει σωστά τη δουλειά του. Μια δουλειά που κάποιες φορές θα θέσει σε κίνδυνο και τη δική τους υγεία. Δεν είναι ήρωες -οι ίδιοι δεν το δέχονται-, το θέμα είναι να μη γίνουν μάρτυρες και να μη δούμε μεγάλη πίεση, γιατί «όταν πρέπει ο γιατρός
να επιλέξει ποιον θα σώσει και ποιον θα αφήσει, το σύστημα πλέον έχει ξεπεράσει τα όριά του».
Δεν ξέρουμε πότε θα γίνει η έξαρση της πανδημίας, αλλά μεγάλης προτεραιότητας είναι των γιατρών η προστασία. Με τον απαραίτητο εξοπλισμό. Εκστρατείας. Τα στοιχεία από τη Ουχάν -πάνω από το 10% του ιατρικού προσωπικού στις πρώτες 3 βδομάδες είχε προσβληθεί από τον ιόκαμπάνες χτυπάν.
Τους χρειαζόμαστε όλους τους υγειονομικούς σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση, που «η εξέλιξή της αναμένεται ραγδαία», όπως ομολογεί το αρμόδιο υπουργείο, που απευθύνει έκκληση και σε εθελοντές.
Τώρα μιλάμε για ζωές και αναπνοές. Ανάσα των παλιών οι ψυχωμένες φωνές. «Μαύρο γεράκι μ’ έμαθε ν’ ανοίγω τα φτερά μου / και του ανέμου η οργή τρέμει το πέταγμά μου».