Πρακτική στον σκοτωμό

Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη

Μέσα ενημέρωσης είχαν δημοσιεύσει εδώ και χρόνια σοβαρές κατηγορίες σε βάρος στελεχών του αυστραλιανού στρατού, όπως η περίπτωση τουφεκισμού αμάχου στο Αφγανιστάν, για να αδειάσει μια θέση σε ελικόπτερο.

Ένας άνθρωπος για ένα κάθισμα. Προτού αδειάσει η θέση, είχε αδειάσει ο άνθρωπος, είχε ακυρωθεί το πρόσωπο. Αφού δεν ανήκει στο ανθρώπινο σόι, όλα επιτρέπονται. Έκατσε η σκόνη, οι δημοσιογράφοι που έκαναν τις αποκαλύψεις βρέθηκαν μόνοι, στην Ωκεανία κανένας τον στρατό δε σιμώνει.

Μόνον ο ίδιος ο στρατός, που μετά

από τετραετή έρευνα, δημοσίευσε ευρήματα για τερατουργήματα. Είκοσι πέντε στελέχη των ειδικών δυνάμεων της Αυστραλίας «σκότωσαν παράνομα» τουλάχιστον 39 αμάχους και πρόσωπα που δεν συμμετείχαν σε εχθροπραξίες στο Αφγανιστάν. Σε αυτόν τον «επονείδιστο απολογισμό συμπεριλαμβάνονται περιπτώσεις στις οποίες νέα μέλη περιπόλων φέρεται να εξαναγκάστηκαν να πυροβολήσουν αιχμαλώτους, για να διαπράξουν τον πρώτο τους φόνο, μια φρικαλέα πρακτική, γνωστή ως blooding».

Αιματοχυσία, για να μάθουν να σκοτώνουν. Έκαναν πρακτική στο φονικό, λόγω μη ελέγχου της «κουλτούρας πολεμιστών». Ποια είναι αυτή; Η έλλειψη ενσυναίσθησης, η απόλυτη αδυναμία να αισθανθούν οτιδήποτε για τους άλλους ανθρώπους, τους απέναντι;

Ποια είναι αυτή η κουλτούρα πολεμιστών, που στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δίνει ηχηρό παρών, και κάνει «πόλεμο» μέσω χαρακτηρισμών; Ο ένας είναι παράσιτο, μια ομάδα ζώα, μια κατηγορία αντικείμενα προς εκμετάλλευση. Η απανθρωποποίηση είναι το πρώτο βήμα για τις ωμότητες. Στις λεωφόρους του Διαδικτύου λεκτικές, αλλού μπορούν να οδηγήσουν σε καταστάσεις αποκρουστικές.

Δεν ξέρω αν έχει δίκιο για τη φύση του κακού εκείνος ο ψυχολόγος του αμερικανικού στρατού, στον οποίο ανατέθηκε να αναλύσει το ψυχολογικό προφίλ των Ναζί κρατουμένων στη δίκη της Νυρεμβέργης ή ο Μίλγκραμ και το αντιδεοντολογικό πείραμά του για την υπακοή στην εξουσία.

Ξέρω ότι ξεχνάμε. Ξεχνάμε και προχωράμε. Συνηθισμένοι άνθρωποι πού πάμε;