«Ρίγη αδυναμίας σχεδόν μεθυστικά»

Ο μεγάλος Αυστριακός συγγραφέας Στέφαν Τσβάιχ έχει πει για το βιβλίο αυτό ότι «έχει μια τόσο δαιμονική δύναμη, ώστε νιώθεις να διαπερνούν τα νεύρα σου ρίγη αδυναμίας σχεδόν μεθυστικά - […] δεν μπορείς παρά να το λατρέψεις με τρόμο, δεν μπορείς παρά να συνεχίσεις να το διαβάζεις με φρίκη…».

Ήτανκιεκείνημε τηνυχτικιάτης. Τονπήρεαπότοχέρι. “ΈλαΠόλτσερ!”είπε.Ηφωνή τηςήτανβραχνή.“Έλα!” Εκείνοςδενκουνήθηκε απ’τηθέσητου. Τοντράβηξεστοσκοτεινόδωμάτιο και έκλεισε την πόρτα. Τονοδήγησεστοκρεβάτι.“Μα εσύτρέμεις”τουείπε. Τοκρεβάτιήτανζεστό. Τονσκέπασεμετοπάπλωμα. Τοκρεβάτιανάδινεμιαμυρωδιάμαλλιών. ΗκυρίαΠόργκεςέγειρε δίπλατου. “Δενθαμεδιώξετεαπότοδωμάτιο,κυρίαΠόργκες;”είπε. Εκείνηγέλασεκαιτρίφτηκεπάνω του. Ο Πόλτσερ κατάλαβε ότιπερίμενεκάτιαπ’αυτόνκαι κόλλησε πάνω της. Η κυρία Πόργκεςτοναγκάλιασεκαιγέλασεδυνατά.

Ο Πόλτσερ αναλογίστηκε τις συνέπειεςτηςέξωσηςκαιέβαλεταδυνατάτου.Απόστιγμήσε στιγμήγινότανολοέναπιονευρικός και ανυπόμονος. Ένιωσε τον ιδρώτα να σχηματίζει σταγόνεςστομέτωπότου.Τώρα η κυρία Πόργκες ήταν ξαπλωμένηδίπλατουκαιδενκουνιόταν. “Μαπώςιδρώνειςέτσι, τρεμουλιάρη!”είπεγελώντας. “Πώςιδρώνεις!”

O Πόλτσερ ντράπηκε για τον ιδρώτα του εκείνη τη στιγμή, ανκαιήξερεπωςδενήτανντροπήναιδρώνειςαλλάκάτιφυσιολογικό. “Είμαικουρασμένη”είπεηκυρία Πόργκες. Χασμουρήθηκε καιτεντώθηκε.Έπειταγύρισε προςτημεριάτουτοίχου.“Γι’ αυτόμεξύπνησες;”“Ίσωςαύριο τα καταφέρεις καλύτερα” τουείπεγελώντας».

Μια λαίλαπα από γεγονότα πυροδοτείται -ένα κουβάρι από αδιέξοδα, θρησκευτικό φανατισμό, φιλαργυρία και βίαιη σεξουαλικότητα- που απειλεί να αφανίσει στο πέρασμά της όχι μόνο την τάξη, αλλά και όλα τα πρόσωπα του μυθιστορήματος.