Ελπίδα ο πολύς κόσμος στα φετινά Ποσειδώνια
φέτος στα Ποσειδώνια δεν έχει προηγούμενο! Δεν ξαναείδα τόσο κόσμο στην έκθεση!
Και δεν είναι, ασφαλώς, η πανδημία και το «λοκντάουν» η αιτία. Η μεγάλη -και απρόσμενη- προσέλευση επισκεπτών στην πρώτη και καλύτερη ναυτιλιακή έκθεση του κόσμου οφείλεται -κατά την άποψή μου- στο γεγονός ότι οι νεότεροι Έλληνες αρχίζουν πάλι να ενδιαφέρονται για τη σπουδαία τέχνη των προγόνων τους, τη ναυτιλία!
Πρόσεξα ότι πολλοί από τους επισκέπτες έφερναν μαζί τα παιδιά τους, κάτι που δεν είχε παρατηρηθεί στα προηγούμενα χρόνια.
Και είναι ευχής έργον να συνεχισθεί αυτό το ενδιαφέρον των νέων για το σπουδαίο, αποδοτικό και τόσο βαθιά ελληνικό ναυτικό επάγγελμα.
Μου τηλεφώνησε εγγονός παλαιού φίλου -πρώην υπουργού Ναυτιλίας- για να μου ζητήσει «να βρω μια πρόσκληση» για το συνέδριο ενός μεγάλου ναυτιλιακού εντύπου του εξωτερικού.
Προσπάθησα να του εξασφαλίσω την είσοδο και, πράγματι, ο νεαρός παρακολούθησε -χωρίς τελικώς να χρειασθεί η παρέμβασή μου- το συνέδριο. Μου τηλεφώνησε κατενθουσιασμένος! «Είδα και έμαθα πολλά, που θα τα χρειαστώ οπωσδήποτε» μου είπε αργότερα ο νεαρός, που μάλλον θα σπουδάσει Νομικά με ειδίκευση στα Ναυτιλιακά, σαν τον παππού του.
Συνάντησα φίλο στέλεχος μεγάλης ναυτιλιακής εταιρείας, ο οποίος είχε έλθει με τον γιο και την κόρη του, που φοιτούν στο Λύκειο.
«Μπράβο, που φέρνεις τα παιδιά να δουν τι τους εξασφαλίζει η σταδιοδρομία στη θάλασσα» του είπα. Και αμέσως «πετάχτηκε» ο γιος του, δεκαεφτάρης. «Πώς το λέτε αυτό; Εγώ είδα ότι στο ένα από τα δύο, υπό ελληνική σημαία, πλοία μας που αιχμαλωτίσθηκαν στο Ιράν, επέβαιναν μόνο δύο Έλληνες αξιωματικοί! Πώς είναι δυνατόν πλοίο υπό ελληνική σημαία να έχει στη σύνθεσή του μόνο δύο Έλληνες;» με ρώτησε. Του είπα κάτι περί της τελευταίας κυβερνητικής παρεμβάσεως στο θέμα των συνθέσεων, προκειμένου να φέρουμε περισσότερα βαπόρια στην ελληνική σημαία, δηλαδή... άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε...
Ο νεαρός, όμως, είχε έλθει «διαβασμένος» και «τσεκουράτος»...
«Να γράψετε και να πείτε στους Έλληνες εφοπλιστές, που μας λένε ότι θέλουν Έλληνες ναυτικούς "και δεν βρίσκουν", να μη λένε "μεγάλα λόγια" αλλά να προσλαμβάνουν Έλληνες. Να πάμε εμείς, οι νέοι, στη θάλασσα, αλλά να μη σταματήσει να ακούγεται στις γέφυρες των πλοίων η ελληνική γλώσσα» μου είπε ο νεαρός, που έδειξε ότι αγαπά τη θάλασσα, αλλά αντιμετωπίζει με σκεπτικισμό τη σταδιοδρομία του στο ναυτικό επάγγελμα...
Δεν μπορούμε παρά να δικαιολογήσουμε τη στάση του. Έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα. Βγαίνουμε στα φόρα και κοπτόμεθα υπέρ «της διατήρησης εν ζωή της ελληνικής ναυτοσύνης», αλλά την ίδια ώρα εκείνο που μας απασχολεί περισσότερο είναι το πώς θα χωρίσουμε στα βαπόρια μας τους Ρώσους από τους Ουκρανούς, ώστε να έχουμε «αμιγώς ρωσικά» και «αμιγώς ουκρανικά» πληρώματα.
Φυσικά, δεν μπορεί να γίνει λόγος για εκείνα τα πάλαι ποτέ «αμιγώς ελληνικά» πληρώματα. Αλλά όχι και βαπόρια με ελληνική σημαία και με δύο μόνο Έλληνες στη σύνθεσή τους!