Υπερβολική δόση Elvis
Η μουσική βιογραφία του Βασιλιά του rock’n’roll προκαλεί δέος. Και πονοκέφαλο
Άκη Καπράνο ΜΕΤΑ ΑΠΟ δύο ώρες και σαράντα πέντε λεπτά απόλυτης στιλιστικής και αφηγηματικής φρενίτιδας, ο «Elvis» του Μπαζ Λούρμαν (που θα έπρεπε να ονομάζεται στ’ αλήθεια «Ο Elvis του Μπαζ Λούρμαν») σε αφήνει κατάκοπο και κάπως θολωμένο. Θα μου πείτε, αξίζει στον Elvis μια τέτοια ταινία, μόνο που το πρόβλημα με τον Λούρμαν είναι πως το αφηγηματικό του «θράσος» σταματά στην επιφάνεια.
Για παράδειγμα, γνωρίζουμε πολύ καλά πόσο υπέρβαρος ήταν ο Βασιλιάς στο τελευταίο στάδιο της καριέρας του, με αυτές τις θεαματικά κιτς εμφανίσεις στο Λας Βέγκας (το βάρος του, με κάποιον τρόπο, προσέθετε κάτι στο απολαυστικά παρακμιακό της όλης κατάστασης), αλλά ο σκηνοθέτης φοβάται να κατακρημνίσει τον θεοποιημένο Elvis του, που ακόμα και ως πολιτικό ον εδώ προκύπτει πολύ, μα πολύ πιο «woke» απ’ όσο υπήρξε στ’ αλήθεια.
Ουσιαστικά πρόκειται για μια ανάπλαση, όχι μια βιογραφία (όπως ακριβώς συνέβη και στην ταινία για τους Queen) και δεν έχω καταλάβει ακόμα γιατί ο χαρακτήρας του Τομ Χανκς ήταν τόσο σημαντικός ούτως ώστε να στηρίξει τη μισή (και βάλε) ταινία. Ο Όστιν Μπάτλερ πάντως κοπιάρει έξοχα όλους τους μανιερισμούς του Βασιλιά, κι ας υπολείπεται λίγο σε επικινδυνότητα.
Αλφαδιασμένο σενάριο
Επικίνδυνος όμως είναι ο Ίθαν Χοκ στο «Νεκρό τηλέφωνο» του Σκοτ Ντέρικσον, όπου στα τέλη της δεκαετίας του ’70 σε μια επαρχιακή αμερικανική πόλη, ένας δολοφόνος παιδιών που τρομοκρατεί την περιοχή μπλέκει χοντρά, καθώς το τελευταίο του θύμα, που κρατά κλειδωμένο σε ένα υπόγειο, αναπτύσσει μια μεταφυσικού τύπου επικοινωνία με το υπερπέραν. Φανταστείτε μια ενήλικη εκδοχή του Stranger Things στα 70s, αλλά με φαντάσματα. Βέβαια ο κακός εδώ δεν είναι κάποιος δαίμονας
αλλά το ωρολογιακά αλφαδιασμένο σενάριο μοιάζει και αυτό λίγο με (τρομακτικό) adventure game, καθώς οι προκύπτοντες γρίφοι του οδηγούν λυτρωτικά στη λύση του μυστηρίου.
Μαύρη κωμωδία
Στην «Αγέλη προβάτων» τρεις τέσσερις επαρχιώτες εξεγείρονται όταν ο τοπικός τοκογλύφος καλεί έκτακτη βοήθεια από την Αθήνα, καθώς οι πιστωτές του δεν δείχνουν διατεθειμένοι να καλύψουν τα χρέη τους. Μαύρη κωμωδία αμιγώς ελληνική,
ενίοτε διαβρωτική και καλοερμηνευμένη από τους Δημήτρη Λάλο και Άρη Σερβετάλη (ίσως η πρώτη φορά που τον απολαμβάνω στο σινεμά).
Όσο πάμε προς το φινάλε, όμως, ξεμένει από καύσιμα. Νικητής ξανά μια επανέκδοση: Στο «Αφήνοντας το Λας Βέγκας», ο Νίκολας Κέιτζ έδωσε την ερμηνεία της ζωής του, κερδίζοντας δικαίως το Όσκαρ Α’ Ανδρικού ρόλου, και ο Μάικ Φίγκις έστησε μια ιστορία αγάπης απ’ αυτές που δεν ξεπερνάς ποτέ.
O Ντέσμοντ Τσάιλντ έρχεται στο Ηρώδειο στις 27 Ιουνίου, στις 9 το βράδυ, για μια παγκοσμίως μοναδική συναυλία με σκοπό την επανένωση των Γλυπτών του Παρθενώνα. Συμμετέχουν οι Άλις Κούπερ, Μπόνι Τάιλερ, Ρίτα Γουίλσον, Σάκης Ρουβάς, The Rasmus, Λένα Χολ, Γιώργος Λεμπέσης, Κιπ Γουίνγκερ, Κρις Γουίλις, Τάμπιθα Φέαρ, Τζάστιν Μπενλόλο, Αντρέας Κάρλσον