Ούτε ένας δεν μίλησε για Ναυτιλία

ΚΑΙ ΝΑ ΠΟΥ ΦΘΑΣΑΜΕ μια ανάσα πριν από τις εκλογές. Κι απ’ ό,τι λένε οι περισσότεροι, το πιθανότερο είναι να έχουμε και «δεύτερο γύρο».

Θέλετε από συνήθεια, θέλετε από διαστροφή, παρακολουθήσαμε αρκετές από τις πολιτικές συζητήσεις αλλά και τις συνεντεύξεις των πολιτικών μας «καπετάνιων». Μαγνητοσκοπημένες, αργά το βράδυ, αφού πάντα προτιμούσαμε -από μια ανιαρή πολιτική αντιπαράθεση- έναν καλό ποδοσφαιρικό αγώνα ή μια δυνατή αναμέτρηση στο μπάσκετ.

Χαμογελάμε με τους πολιτικούς, οι οποίοι νομίζουν ότι γνωρίζουν τα πάντα. Κι όποτε τους δούμε, θυμόμαστε διάφορα λόγια μεγάλων ανδρών, που αναφέρονται σε αυτούς. Απόψεις καθόλου κολακευτικές, πιστέψτε μας...

Παρατηρήσαμε λοιπόν ότι σε όλες -μα, όλες- τις συζητήσεις και τις συνεντεύξεις, οι πολιτικοί μας αστέρες αναφέρθηκαν στο πολύ σοβαρό θέμα της ανεργίας.

Ένα πρόβλημα, δηλαδή, που είναι άμεσα συνδεδεμένο και με το άλλο, τεράστιο, που αποκαλείται επιτηδείως «δημογραφικό». Άστοχη η επονομασία. Το σωστό θα ήταν «υπογεννητικότητα».

Αναφέρεσαι, κύριε πολιτικέ, στην ανεργία. Κι έχεις τη λύση μέσα στα χέρια σου. Και δεν λες κουβέντα! Ούτε καν βλέπεις το χαλί που απλώνεται μπροστά σου στρωμένο, έτοιμο και που ακούει σε μια λέξη εύηχη, δυνατή, παλιά όσο η γη, στέρεη όσο ο Όλυμπος, σωτήρια για την πατρίδα: «Ναυτιλία»!

Έχεις τις χιλιάδες των θέσεων εργασίας στα ελληνικά και τα ελληνόκτητα βαπόρια. Έχεις πέντε χιλιάδες «επιπλέουσες βιομηχανίες», γιατί κάθε βαπόρι είναι από μόνο του ένα «εργοστάσιο», έχεις μπροστά στα μάτια σου μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να κατευθύνεις τους νέους σου σε ένα επάγγελμα προσοδοφόρο και καθαρό. Σε ένα επάγγελμα που εξασφαλίζει υψηλό εισόδημα (για τους αξιωματικούς), αλλά και αμοιβές καλύτερες από εκείνες της στεριάς (μάγειροι, παραμάγειροι, ναύκληροι, ναύτες).

Έχεις μπροστά σου το πρόβλημα που δημιουργήθηκε με τα «επιδόματα» και γέμισαν οι καφετέριες από νέους που δουλεύουν «παρτάιμ» και βολεύονται με τα επιδόματα και τη σύνταξη του παππού και της γιαγιάς. Και δίπλα σε όλα αυτά, έχεις τα βαπόρια. Και ας τα αφήσουμε αυτά τα «δεν παίρνουν Έλληνες πια οι εφοπλιστές» ή «προτιμάνε τους χαμηλόμισθους αλλοδαπούς». Αυτές είναι κουβέντες άλλων δεκαετιών. Τώρα και ο «αλλοδαπός» κοστίζει σχεδόν το ίδιο. Χωρίς να είναι «το ίδιο»!

Δεν ακούσαμε, λοιπόν, ούτε ΕΝΑΝ πολιτικό να μιλήσει για το θέμα της εργασίας των νέων στη θάλασσα! Ούτε έναν που να θυμίσει στον κόσμο τα λόγια του Θεμιστοκλή. «Μέγα το της θαλάσσης κράτος». Ούτε έναν να μνημονεύσει τα χρόνια που χτίστηκαν πόλεις ολόκληρες (ο Κορυδαλλός, η Αμφιάλη, τα Ταμπούρια, η Ευγένεια, το Πέραμα) με τις λίρες Αγγλίας που έστελναν οι ναυτικοί μας στα «πέτρινα χρόνια» της πατρίδας.

Δεν ακούσαμε ούτε έναν να λέει στους νέους «στραφείτε προς τη θάλασσα, με τις καλύτερες αμοιβές». Κι αν εσύ, ο πολιτικός στρέψεις τους νέους προς τα εκεί, ποιος εφοπλιστής -και άλλα παραμύθια- θα μπορέσει να πει «όχι»;

Είναι απολύτως βέβαιο ότι πολλοί -όλων των παρατάξεων- πολιτικοί θα πέρασαν προεκλογικά από τα γραφεία των εφοπλιστών. Και θα τους είπαν τα γνωστά «μεγάλα λόγια». Αλλά δημόσια, κανείς δεν μίλησε για τη Ναυτιλία. Μα, κανείς! Τι κρίμα...