Νιώθω ότι με τους θεατές αναπνέουμε μαζί
Η Χρύσα Παπά μιλάει για την παράσταση «Σέρρα - Η ψυχή του Πόντου»
Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ-ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ «Σέρρα Η ψυχή του Πόντου» αγαπήθηκε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά και, μετά την παράταση που πήρε, ολοκληρώνει στο τέλος Απρίλιου, τον κύκλο της στην Αθήνα, στο θέατρο Μικρό Άνεσις, σε ερμηνεία Χρύσας Παπά (λεωφ. Κηφισιάς 14, Αμπελόκηποι).
Μια θεατρική εμπειρία που συνεπαίρνει τον θεατή σε ένα μοναδικό ταξίδι, απ’ όπου και αν κατάγεται. Μία ηθοποιός. Δώδεκα ρόλοι.
Η Χρύσα Παπά μίλησε μαζί μας.
Να ξεκινήσουμε με λίγα λόγια σας για το έργο;
«Πρόκειται για ένα σπουδαίο μυθιστόρημα του Γιάννη Καλπούζου, ο ίδιος έκανε και τη θεατρική διασκευή σε μονόλογο. Είναι μια υπέροχη ερωτική και οικογενειακή ιστορία, που ξεκινάει το 1915 και ολοκληρώνεται το 1962. Παρουσιάζομαι στη σκηνή ως η Λεμονιά, η κόρη του πατέρα της ιστορίας, για να αφηγηθώ την ιστορία της ζωής του. Μια ιστορία γεμάτη αγάπη, έρωτα, τρυφερότητα και παράλληλα βία, σκληρότητα, προδοσία, εξορία. Βλέπουμε τις ζωές των ανθρώπων και πώς αυτές επηρεάζονται από τα τόσο σημαντικά ιστορικά γεγονότα εκείνων των χρόνων, ξεκινώντας από τη Σφαγή των Αρμενίων, έπειτα τη Γενοκτονία των Ποντίων και αργότερα τα βασανιστήρια των Ποντίων στη Σοβιετική Ένωση. Μια παράσταση που γιορτάζει το μεγαλείο της ζωής, μέσα από τον δρόμο της ανθρωπιάς και της απανθρωπιάς. Ένα έργο και μια παράσταση που αφορά κάθε άνθρωπο, από όπου και αν κατάγεται».
Δεύτερη χρονιά επιτυχίας. Πού την αποδίδετε;
«Πρώτα στο σπουδαίο κείμενο που έχουμε στα χέρια μας, για τον τρόπο που δομούνται οι σχέσεις και τα συναισθήματα και, φυσικά, στη δουλειά που έχουν κάνει όλοι οι άνθρωποι που αγάπησαν και συνδέθηκαν με αυτή την παράσταση. Το πιο σημαντικό για μένα που συμβαίνει σε αυτή την παράσταση είναι ένα ταξίδι που γίνεται με τους θεατές κάθε μέρα».
Μιλήστε μας για τις αντιδράσεις του κοινού στην παράσταση. Κάποια που θυμάστε ιδιαίτερα;
«Μέσα σε αυτό το ταξίδι που γίνεται σε κάθε παράσταση με τους θεατές, στη διάρκεια της παράστασης νιώθω ότι με τους θεατές αναπνέουμε μαζί. Είναι μέρος της παράστασης και είμαι μέρος του κοινού. Ακούω και συναισθάνομαι το γέλιο τους, το δάκρυ τους, τη φρίκη τους και, φυσικά, τη συγκίνησή τους - όπως και την κάθαρση που νιώθουν στο τέλος. Μετά την παράσταση, το συγκινητικό είναι ότι έρχονται οι θεατές να μιλήσουμε και να εκφράσουν το πώς ένιωσαν και, ακριβώς επειδή το έργο και αυτή η παράσταση δεν απευθύνεται μόνο στους Πόντιους, έρχονται άνθρωποι κάθε καταγωγής. Είναι συγκινητικό για μένα αυτό το ταξίδι και η πληθώρα συναισθημάτων που προσφέρει απλόχερα η τέχνη του θεάτρου».
Μόνη σας επί σκηνής υποδύεστε δώδεκα συνολικά ρόλους - ανδρικούς και γυναικείους. Ακούγεται δύσκολο! Ακολουθείτε κάποια διαδικασία πριν από την παράσταση; Και μετά; Πώς είστε όταν τα φώτα της σκηνής σβήνουν;
«Για να είμαι ειλικρινής, εύκολο δεν είναι, αλλά έχει γίνει με έναν τρόπο εύκολο με τη δουλειά που έγινε στη διάρκεια των προβών, με τη δουλειά που εξακολουθεί να γίνεται από μένα και κυρίως από την αγάπη που νιώθω παίζοντας
σε αυτή την παράσταση και λέγοντας αυτή την ιστορία. Οι διαδικασίες που κάνω είναι πολλές, πέρα από όσες έγιναν στη διάρκεια των προβών. Είναι πολύ απαιτητική η παράσταση σε πολλά επίπεδα, και σωματικά και φωνητικά. Άρα η άσκηση γι’ αυτό δεν σταματάει ποτέ, είμαι χέρι χέρι με τους δασκάλους μου! Στο τώρα και στις μέρες που παίζω, προσπαθώ στη διάρκεια της μέρας να είμαι σε ησυχία, όσο γίνεται βεβαίως, ανάλογα με τις ανάγκες της μέρας και της ζωής μου. Στο θέατρο πηγαίνω τρεις ώρες πριν από την παράσταση, για όλη την προετοιμασία. Μετά την παράσταση είναι απαραίτητες οι ασκήσεις αποθεραπείας σε σώμα και φωνή και, φυσικά, ξεκούραση. Ακούγονται πολλά και είναι πολλά, και ακόμη περισσότερα. Αλλά είναι τέτοια και τόση
η αγάπη μου γι’ αυτό που κάνω που όλα μού φαίνονται εύκολα. Όταν πηγαίνω στο θέατρο, προφανώς είναι άδειο. Σιγά σιγά έρχονται οι τεχνικοί και το προσωπικό και μισή ώρα πριν από την παράσταση το θέατρο αρχίζει να γεμίζει. Τελειώνοντας την παράσταση, αργώ να φύγω από το θέατρο, μου αρέσει αυτή η ησυχία που δημιουργείται πάλι. Όταν σβήσουν, λοιπόν, τα φώτα νιώθω χαρά, ανακούφιση και συγκίνηση για το βίωμα της κάθε παράστασης!».
«Σέρρα
- Η ψυχή του Πόντου», τελευταίες αθηναϊκές παραστάσεις, θέατρο
Μικρό Άνεσις (λεωφ. Κηφισίας 14, Αμπελόκηποι). Μια παράσταση που γιορτάζει το μεγαλείο της ζωής μέσα από τον δρόμο της ανθρωπιάς και της απανθρωπιάς.
Είναι κάποιος από τους δώδεκα ρόλους που ξεχωρίζετε; Ποιον νιώθετε πιο κοντά σας;
«Δεν νομίζω ότι μπορώ να επιλέξω. Ειλικρινά, είμαι συνδεδεμένη με όλους τους ρόλους. Θα σας πω όμως, ότι ο ρόλος που συμπονώ και με συγκινεί βαθιά είναι αυτός της μάνας. Μια γυναίκα γεμάτη αγάπη και όνειρα, που άλλαξε η ζωή της και από τις εξωτερικές συνθήκες, αλλά κυρίως από λάθη που η ίδια έκανε και τα οποία αναγνωρίζει στη διάρκεια του έργου και της ζωής της. Είναι βαθιά αληθινή αυτή η γυναίκα. Αυτό με συγκινεί, η αυθεντικότητα και η δύναμή της».