Το θέατρο και η τέχνη σώζουν ζωές
Η Γεωργία Ζώη ερμηνεύει τον σπαρακτικό ρόλο της μάνας στην παράσταση «Amber Alert»
ΤΟ ΕΡΓΟ του πολυβραβευμένου Αλβανού συγγραφέα Odise Plaku «Amber Alert», μετά την παράταση που πήρε, ολοκληρώνει τις παραστάσεις του στο Θέατρο Βικτώρια, στις 27 Απριλίου [Μαγνησίας 5 Αθήνα]. Η παράσταση είναι αφιερωμένη στα ανήλικα θύματα που πωλούνται για σεξουαλική -και όχι μόνο- εκμετάλλευση σε όλο τον κόσμο. Σε σκηνοθεσία Γιώτας Κουνδουράκη, η Γεωργία Ζώη ερμηνεύει τον σπαρακτικό ρόλο της μάνας και η Αρετή Κοκκίνου είναι επί σκηνής με την κιθάρα της. Η Γεωργία Ζώη μίλησε μαζί μας.
Αρχιτέκτων, θεατρική παραγωγός, ηθοποιός, τραγουδίστρια. Πώς συνδυάζεται αυτή η πολυδιάστατη επαγγελματική σας δραστηριότητα;
«Αυτή η “πολυδιάστατη”, όπως λέτε, επαγγελματική δραστηριότητα ουσιαστικά έχει συμπτυχθεί σε δύο πυλώνες: την αρχιτεκτονική και το θέατρο, τις δύο μεγάλες μου αγάπες… Το τραγούδι, που ήταν και είναι επίσης μία μεγάλη μου αγάπη, το έχω ενσωματώσει εδώ και χρόνια στο θέατρο… Το θέατρο εμπεριέχει το τραγούδι… Όσο για τη θεατρική παραγωγή, αυτή προέκυψε
ως μονόδρομος για να μπορώ να παίξω αυτά που επιθυμώ και ονειρεύομαι… Μια και οι “επαγγελματίες” θεατρικοί παραγωγοί επιλέγουν τους ηθοποιούς, πλέον, με κριτήριο σχεδόν αποκλειστικά τη δημοσιότητα και την τηλεοπτική τους παρουσία… Κριτήρια αξιοκρατικά -όπως το ταλέντο,
οι σπουδές, οι κριτικές και η ιστορία του καθενός- έρχονται τελευταία».
Έχετε πρωταγωνιστήσει σε παραστάσεις-σταθμούς για το ελληνικό θέατρο… Ποιο το κριτήριο επιλογής σας για τις παραστάσεις που ανεβάζετε ως παραγωγός ή συμμετέχετε ως ηθοποιός;
«Τα κριτήριά μου είναι: Το καινούργιο! Το πρωτότυπο! Το διαφορετικό! Το φρέσκο! Η πρωτοπορία! Η αισθητική! Η τέχνη! Η ποίηση! Το αυθεντικό! Η αλήθεια! Το ντοκουμέντο! Η αφύπνιση! Αλλά και το μήνυμα! Το θέατρο μπορεί να μεταφέρει μηνύματα! Το θέατρο και η τέχνη σώζουν ζωές!». «Δεν είναι σκληρό το έργο, σκληρή είναι η ζωή. Μια αληθινή ιστορία που συνέβη πριν από τριάντα χρόνια στην Αλβανία. Το παιδί που εξαφανίστηκε δεν βρέθηκε ποτέ. Και αυτή η μάνα ακόμα ψάχνει στον κόσμο όλο. Ψάχνει να βρει τους απαγωγείς, ίσως τους δολοφόνους του κοριτσιού της, και από μια γυναίκα του χωριού με πατριαρχικές καταβολές μετατρέπεται σε επαναστάτρια που καταγγέλλει και κατηγορεί το σύστημα, την πολιτεία. Τα βάζει με το ίδιο το κράτος, την αστυνομία. “Αυτό είναι άραγε το καθήκον της αστυνομίας;” κραυγάζει, “να κατηγορεί;”. Αγωνίζεται με νύχια και δόντια να μην ξανασυμβεί αυτό το κακό σε καμία μάνα. Πόσο επίκαιρο θέμα, αλήθεια! Σε μια εποχή που η βία είναι το καθημερινό θέμα στις ειδήσεις… Με θύματα, κυρίως, αδύναμα μικρά παιδιά και αδύναμες νεαρές γυναίκες. Και τα Amber Alerts από το “Χαμόγελο του Παιδιού”, που στέκεται στο πλευρό μας, να διαδέχονται το ένα το άλλο. Το κριτήριο της επιλογής του έργου ήταν να συμβάλουμε με το θέατρο να αφυπνιστούν οι κρατούντες, η αστυνομία, οι γονείς, οι δάσκαλοι, ο καθένας από μας, ώστε να σταματήσει αυτό το κακό, που έχει πια πάρει διαστάσεις μάστιγας σε όλο τον κόσμο».
Ο ρόλος της μάνας στο έργο είναι ιδιαίτερα δύσκολος και απαιτητικός. Πώς αισθάνεστε πριν και μετά την παράσταση;
«Πράγματι, ενώ κατά κοινή ομολογία ο ρόλος αυτής της μάνας είναι εξουθενωτικός, στο τέλος της παράστασης δεν νιώθω
καμία κούραση. Ίσα ίσα, νιώθω ότι πετάω. Νιώθω αγαλλίαση, ανακούφιση, κάθαρση. Νιώθω ότι έβαλα κι εγώ ένα λιθαράκι στον αγώνα για την εξάλειψη αυτού του ολέθριου φαινομένου, αυτής της μάστιγας. Πριν από την παράσταση αισθάνομαι σαν τον πολεμιστή που προετοιμάζεται για έναν πόλεμο. Μετά την παράσταση αισθάνομαι ότι ο αγώνας δεν πήγε χαμένος… Παλεύω -με συνοδοιπόρο την Αρετή Κοκκίνου στη μουσική επί σκηνής και τη Γιώτα Κουνδουράκη που ακούει τις ανάσες μας κάτω από τη σκηνή-, ώστε το μήνυμα της παράστασης να φτάσει στα κατάλληλα ώτα».
Μια ευχή σας για τον κόσμο και ακόμη μία, για τους νέους ηθοποιούς;
«Λιγότεροι πόλεμοι, λιγότερη βία, περισσότερα όνειρα, περισσότερη αγάπη. Και περισσότερη αλληλεγγύη. Όσο για τους νέους ηθοποιούς, κυνηγήστε το όνειρό σας, αφού γεμίσετε τη φαρέτρα σας με γνώση και αγάπη για το θέατρο. Το θέατρο είναι αλήθεια, είναι ζωή, είναι μελέτη, είναι δουλειά, είναι ιδρώτας, είναι αγώνας. Το θέατρο είναι ασκητικό, δεν είναι δημόσιες σχέσεις και εξώφυλλα».