ΓΕΏΡΓΙΟΣ THISSEAS ΚΑΡΑΜΠΕΛΛΑΣ
«Ξέρω πολύ καλά τι σημαίνει να σε βλέπουν ως διαφορετικό»
Ο ΠΟΛΥΠΡΑΓΜΩΝ CONCEPT MAKER ΥΠΟΔΕΧΕΤΑΙ ΤΟ ΟΚ! ΣΤΟ ΝΕΟ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙ ΣΤΟ ΠΗΛΙΟ, ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΓΕΩΡΓΙΟ ΝΗΛΕΙΑΣ, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΕ ΕΞΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΜΟΛΙΣ ΣΕ ΕΝΑΜΙΣΗ ΜΗΝΑ, ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ΠΑΝΤΑ ΑΝΑΖΗΤΑ ΕΝΑΝ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΣΤΟΧΟ ΝΑ ΤΟΝ ΣΥΝΑΡΠΑΖΕΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ.
ΠΠώς μπορεί να συνδέεται η Σικελία με το Πήλιο και η πρόσφατη έκρηξη του ηφαιστείου της Αίτνας με το ανακαινισμένο πλέον αρχοντικό, που ανήκε στην οικογένεια Τζώρτζη, στο ψηλότερο κεφαλοχώρι του Βουνού των Κενταύρων; «Τον περασμένο Αύγουστο ακυρώθηκε το ταξίδι μου στη Σικελία λόγω του ηφαιστείου, οπότε αντί να μείνω Δεκαπενταύγουστο στην Αθήνα, προτίμησα να ψάξω για το νέο πρότζεκτ που σκεφτόμουν: ένα σπίτι σε χωριό του Πηλίου» εξηγεί ο Γεώργιος Thisseas Καράμπελλας. «Είχε ήδη κλείσει ο δεκαπενταετής κύκλος της Σκύρου, όπου εκεί είχα το εξοχικό μου σπίτι, και ήθελα κάτι καινούριο να με συναρπάσει. Έχοντας ζήσει για πολλά χρόνια στο Λονδίνο, με γοητεύει το βρετανικό στυλ. Οπότε όταν έφτασα στον Άγιο Γεώργιο Νηλείας, όπου η καμπάνα της εκκλησίας χτυπάει με εντελώς αγγλικό ρυθμό –είναι χαρακτηριστικό στα γραφικά χωριουδάκια της Αγγλίας η καμπάνα να χτυπά ανά ώρα όσες φορές δείχνει το ρολόι και μία φορά κάθε μισή ώρα–, αισθάνθηκα ότι το μέρος ήταν σαν σκηνικό από μυθιστόρημα της Αγκάθα Κρίστι». Η αγγελία που είχε δει στις εφημερίδες έκανε λόγο για το γνωστό στην περιοχή αρχοντικό της οικογένειας Τζώρτζη. Πρόκειται για ένα μεγαλοπρεπές νεοκλασικό του 1861, με μια αυλή στρωμένη με πελώριες πηλιορείτικες πλάκες, μια πανύψηλη μανόλια και ένα αιωνόβιο κυπαρίσσι να αγκαλιάζουν την ξύλινη πέργκολα. Εγκαταλελειμμένο και ερειπωμένο για πολλά χρόνια, ο νέος ιδιοκτήτης του βάλθηκε αμέσως να το ανακαινίσει, βάζοντας την προσωπική του αισθητική σε κάθε γωνία. «Δεν είμαι της θάλασσας, όπως ο μέσος Έλληνας. Μου αρέσει το κρύο, η εναλλαγή των εποχών, δεν είμαι της λογικής να κάθομαι να ψήνομαι στους 40 βαθμούς. Ήταν απολύτως συνειδητή η επιλογή αυτού του σπιτιού σε αυτό το μαγικό χωριό» σημειώνει ο ίδιος.
Σε ενθουσιάζουν οι αλλαγές;
Είναι οξυγόνο για μένα να αλλάζω, όλα μου τα κύτταρα ζητούν την αλλαγή. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου να μένω στάσιμος και να δρέπω δάφνες. Είμαι βαθιά δημιουργικός. Θέλω συνεχώς να εξελίσσομαι, να δαμάζω τον επόμενό μου στόχο. Μετά το σπίτι στο Πήλιο, σχεδιάζω να δημιουργήσω ένα boutique hotel εκεί και να προσφέρω υποδειγματική φιλοξενία σε όσους το επιλέγουν. Επιπλέον, σχεδιάζω και τη νέα εποχή του Fondazione. Έπειτα από δύο χρόνια όπου διοργάνωνα τα λογοτεχνικά σαλόνια στην εμβληματική Βιβλιοθήκη Σπύρου Λοβέρδου στο κέντρο της Κηφισιάς, αποφάσισα ότι ήρθε η ώρα για ακόμη μία αλλαγή: να δημιουργήσω στον ίδιο χώρο το Fondazione Aficionados, ένα ανοιχτό members’ club, όπου ο επισκέπτης θα μπορεί να πιει τον καφέ ή το ποτό του, να κάνει βόλτα στους κήπους του, και όλα αυτά πλαισιωμένα από Τέχνη.
Ωραίες οι αλλαγές, μιλάς όμως εκ του ασφαλούς. Προφανώς υπάρχει οικονομική άνεση για να τις τολμάς.
Ναι, σαφώς και υπάρχει. Γεννήθηκα το 1970 σε μια οικογένεια που μου παρείχε τα πάντα, ιδιωτικά σχολεία, είχα μια μπουρζουά αφετηρία. Και ευχαριστώ τους γονείς μου γιατί μου έμαθαν την αξία των χρημάτων. Στο σπίτι μου δεν μιλούσαμε ποτέ για χρήματα, δεν ρωτούσα τους φίλους μου «πόσο έκανε αυτό που αγόρασες;». Αυτές οι ερωτήσεις ήταν ένα μεγάλο «μη», καθώς έμαθα να μην προσδιορίζω τους ανθρώπους από το τι έχει ο καθένας και πόσα ξοδεύει. Θυμάμαι ότι όταν έκανα μαθήματα τένις στα τέλη της δεκαετίας του ’70, δέκα
παιδιά έπαιζαν τένις στην Ελλάδα. Ήμουν στον Όμιλο Αντισφαίρισης της Φιλοθέης και όταν έλεγα στους γονείς μου «αυτό το παιδί φοράει αυτή την ακριβή μάρκα» μου απαντούσαν: «Αυτή η μάρκα δεν θα σε κάνει καλύτερο, η προπόνηση θα σε κάνει». Υπήρχαν γκέμια λοιπόν. Από τη μία μου τα παρείχαν όλα οι γονείς μου και από την άλλη φρόντιζαν να τραβούν το χαλάκι κάτω από τα πόδια μου. Όταν τελείωσα τη Νομική Αθηνών, μου είπε ο πατέρας μου «τώρα είσαι υπεύθυνος του εαυτού σου» και μου έκοψε το χαρτζιλίκι.
Ο πατέρας σου ήταν στρατιωτικός, έφτασε μέχρι και τον βαθμό του πτεράρχου. Μεγάλωσες με πειθαρχία;
Βεβαίως, αλλά πήρα και πάρα πολλή αγάπη. Ήμασταν η χαρακτηριστική δυσλειτουργική οικογένεια και –περιέργως πώς– αυτό με έσωσε. Είχαμε μεγάλες διαφορές με τον πατέρα μου, ήμασταν σε άλλα μήκη και πλάτη. Ήταν ένας άνθρωπος που έζησε Κατοχή, ζούσε σε στρατιωτικό περιβάλλον και ποτέ δεν κατάλαβε ποιος είμαι εγώ. Είναι κάτι που έχουν περάσει εκατομμύρια παιδιά, όπως εγώ, παιδιά που έζησαν σε πέτρινα χρόνια, που αγαπούσαν τον χορό και που ήθελαν να φορούν κίτρινες κάλτσες, τιράντες και καπέλα. Όλα αυτά θεωρούνταν κάτι κακό, υπήρχε μαζί με την αγάπη εκφοβισμός στο σπίτι, δεν με άφηναν ελεύθερο σε μια γωνία. Η μητέρα σου;
Η μαμά μου ήταν μια καταπληκτική γυναίκα, μια grande dame, με μοναδικό γούστο και γνώσεις. Αν ήταν σε άλλη κοινωνία, ή και σε άλλο γάμο, θα ήταν αρχιτέκτονας, σχεδιάστρια μόδας, ακόμα και γιατρός. Θυμάμαι στα ταξίδια μας στο Παρίσι να περπατάμε ατέλειωτες ώρες και να χαζεύουμε στις αντικερί – όλη αυτή την αγάπη του συλλέκτη μού τη μετέδωσε η μητέρα μου. Από δικές της ενοχές όμως είχε και στερεοτυπικές αντιδράσεις, του τύπου «Γιώργο, αυτά δεν είναι για εμάς», όπου το «εμάς» σήμαινε πως ήταν ανήκουστο ένας άντρας να κάνει χορό.
Και τελικά πώς κατάφερες να συνεχίσεις να ζεις όπως ήθελες; Μόνος μου το αντιμετώπισα. Συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να αποσυρθώ, να κάνω ενδοσκόπηση. Είχα πάντα μια απίστευτη δύναμη, την οποία τότε δεν είχα ανακαλύψει ακόμη. Αργότερα αυτή η δύναμη με έκανε να σκεφτώ: «Δεν είναι η ζωή σου αυτή. Έχεις αφήσει τον κόσμο να σε ποδοπατήσει. Δεν φταίνε εκείνοι, εσύ τους άφησες». Αυτό το πόρισμα έβγαλε ο εαυτός μου. (Γελάει.) Αυτό συνέβη κάπου στα 37 μου, όταν πέθανε ο πατέρας μου. Τότε άφησα φιλίες και σχέσεις, για να πάω μόνος μου παρακάτω, να μπω μέσα μου. Αποδόμησα όλο μου το είναι και ανασύνθεσα τη ζωή μου, έχοντας βάση ένα κύριο χαρακτηριστικό που είχα από τη μέρα που γεννήθηκα: τη χαρά της ζωής. Ήμουν ένα χαμογελαστό πλάσμα. Μικρός έμπαινα σε ένα δωμάτιο και οι άλλοι έλεγαν: «Μπήκε ο ήλιος». Στην εφηβεία μου το είχα χάσει αυτό, αλλά ευτυχώς το βρήκα αργότερα και έκτοτε λειτουργώ έτσι.
«Ήμουν ένα χαμογελαστό πλάσμα. Μικρός έμπαινα σε ένα δωμάτιο και οι άλλοι έλεγαν: “Μπήκε ο ήλιος”. Στην εφηβεία μου το είχα χάσει αυτό»
Σε αυτή την καμπή της ζωής σου γνώρισες και τη μετέπειτα σύζυγό σου, Μαρίνα Κουταρέλλη;
Όχι. Τη Μαρίνα την είχα γνωρίσει νωρίτερα, εκεί γύρω στα 30 μου.
Αλλά οι αλλαγές είχαν ξεκινήσει.
Με τη Μαρίνα είστε 24 χρόνια μαζί και 21 χρόνια παντρεμένοι. Με τη Μαρίνα έχουμε ένα πολύ βαθύ θεμέλιο αγάπης. Είμαστε εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι αλλά έχουμε βρει τις δικές μας φόρμες και νόρμες ζωής, που δεν μοιάζουν με κανενός άλλου, και έτσι μπορούμε και εξελισσόμαστε. Μέσα σε αυτή τη σχέση ασφαλώς υπάρχουν και προβλήματα και τσακωμοί, αλλά είμαστε μαζί, τα αντιμετωπίζουμε όλα μαζί και γινόμαστε πιο δυνατοί.
Είχες μια πολύ επιτυχημένη πορεία στη διαφήμιση, έγινες creative director, μέχρι που αποφάσισες να τα εγκαταλείψεις όλα. Κάπου στο 2004, δουλεύοντας στη διαφήμιση είχα φτάσει σε ένα σημείο που έβλεπα τον μισθό μου στον τραπεζικό λογαριασμό και δεν το πίστευα. Είχα ξεπεράσει και το ποσό που έπαιρνε ο πατέρας μου. Ήταν η εποχή των παχιών αγελάδων. Τότε ήταν που θέλησα να φύγω από την εταιρεία όπου εργαζόμουν – πήρα και μια καλή αποζημίωση. Αν και ήμουν όνομα στον χώρο, πέρασαν γύρω στους 10 μήνες που το τηλέφωνο δεν χτυπούσε για κάποια άλλη δουλειά. Ξόδεψα ό,τι λεφτά είχα μαζέψει, έφαγα και την αποζημίωση, δεν είχα στον ήλιο μοίρα, που λένε. Έμενα σπίτι και δεν πήγαινα πουθενά. Μέχρι που κάπως άλλαξε το πράγμα, μπήκε το νερό στο αυλάκι και άρχισα να αναλαμβάνω δικές μου δουλειές ως freelancer.
Πώς περνάει ένας μπον βιβάν χωρίς καθόλου χρήματα;
Μπορεί να είμαι εντελώς μαζεμένος, αλλά φροντίζω να περνάω παντού καλά. Αυτό είναι το μυστικό. Όταν ήμουν φοιτητής έκανα μαθήματα αγγλικών και γαλλικών σε μικρά παιδιά καθότι πολύγλωσσος – μιλάω πέντε γλώσσες. Είχα σκοπό να πάω στο Παρίσι για έναν μήνα. Φτάνοντας εκεί, μπήκα στο μετρό και κάπου στα εκδοτήρια άνοιξα την τσάντα μου για να πάρω εισιτή
ριο. Οπότε κάποιος μου άρπαξε τον φάκελο με όλα τα χρήματα που είχα. Ακόμα και τότε δεν πτοήθηκα. Βρήκα μια γνωστή μου που μου παραχώρησε ένα μικρό δωμάτιο και μου έδωσε λίγα χρήματα για να βγάλω τον μήνα εκεί. Θυμάμαι ότι έπαιρνα μια μπαγκέτα και το γνωστό τυρί που αλείφεται και περνούσα όλη τη μέρα στα πάρκα. Ήταν αυτό που ήθελα, ακόμα και έχοντας περάσει μια αναποδιά.
Για ποιο λόγο σταμάτησες από την εκπομπή Cash or Trash του Star μετά από ενάμιση χρόνο;
Όπως είπα και πριν, αυτό που με ενδιαφέρει πάντα είναι να βγαίνω από την comfort zone μου και να αντιμετωπίζω συνεχείς προκλήσεις. Ό,τι ισχύει σε όλη μου τη ζωή ισχύει και στις εργασιακές μου επιλογές. Όταν τελειώνει ένας κύκλος, πάει. Όταν έχω δαμάσει κάτι, αυτό το κάτι μού γίνεται εύκολο και θέλω να προχωρήσω σε κάτι καινούριο.
Σε ενδιαφέρει η τηλεόραση;
Βέβαια. Είναι κάτι που το σκέφτομαι. Όλα αυτά τα χρόνια, και ιδιαίτερα αυτό τον ενάμιση χρόνο με το Cash or Trash, δέχτηκα πολλή αγάπη. Μου έκανε εντύπωση ότι μέσα από μια εκπομπή ένας άνθρωπος όπως εγώ, με αστικές καταβολές, ευγένεια, πολύγλωσσος και κοσμοπολίτης, που θα μπορούσε να αφορά ένα συγκεκριμένο κοινό, απέκτησε πλατιά αποδοχή από όλα τα μέλη της κοινωνίας. Παλιότερα θα φάνταζε περίεργο όλο αυτό.
Σε ποια εκπομπή θα αισθανόσουν άνετα να λες την άποψή σου;
Δεν βλέπω τον εαυτό μου έτσι. Θα μπορούσα να συμμετάσχω και σε πάνελ αλλά και να αναλάβω δική μου εκπομπή. Κάποια στιγμή ένας παλαίμαχος συνάδελφός σου με είχε χαρακτηρίσει ως έναν «αναγεννησιακό άνθρωπο». Μου άρεσε και το κράτησα. Ποτέ δεν κρατιέμαι μπροστά σε ένα βάζο με γλυκό. Θέλω να βάλω το δάχτυλό μου σε ό,τι βάζο με γλυκό υπάρχει γύρω μου. Με ενδιαφέρει ό,τι κάνω να γίνει με τους δικούς μου όρους. Τι
εννοώ; Να υπάρχει κομψότητα, ευγένεια και ασφαλώς με ενδιαφέρει το κόνσεπτ. Αυτό είναι το ζητούμενο.
Έχεις δεχτεί κακόβουλα σχόλια για την εικόνα σου;
Ουυυ. Από το «αποτυχημένος δανδής» μέχρι ότι είμαι ομοφυλόφιλος. Στο σχολείο, όπως και σε μια αστική κοινωνία, δεν ήταν συνηθισμένο να φοράς κόκκινες κάλτσες, όπως ήθελα εγώ. Η κόκκινη κάλτσα δεν έχει να κάνει με τον σεξουαλικό μου προσανατολισμό, αλλά με τα στερεότυπα. Οι άνθρωποι τότε σκέφτονταν ότι κάποιος που φορά κόκκινες κάλτσες είναι ομοφυλόφιλος. Όμως από το ένα αυτί μου έμπαιναν και από το άλλο έβγαιναν.
Τι σκέφτηκες με την ψήφιση του νομοσχεδίου που επιτρέπει τον γάμο σε ομόφυλα ζευγάρια;
Δεν σκέφτηκα κάτι ιδιαίτερο, δεν με αφορά. Δεν είμαι ομοφυλόφιλος. Ωστόσο, ως άνθρωπος ενδιαφέρομαι για τους συνανθρώπους μου. Αν και δεν έχω υποστεί bullying σαν να ήμουν ομοφυλόφιλος, δέχτηκα bullying γιατί υπήρχε η εσάνς ότι ήμουν «περιεργούλης», επειδή μπορεί να φορούσα χρώματα ή έκανα χορό. Άρα ξέρω πολύ καλά τι σημαίνει να σε βλέπουν ως διαφορετικό. Μπαίνω λοιπόν μπροστά για να υποστηρίξω οποιονδήποτε αισθάνεται διαφορετικός. Και δηλαδή τι πάει να πει διαφορετικός; Πώς οριοθετείται το κανονικό και το διαφορετικό; Πρέπει να είμαστε στην ίδια γωνία όλοι μαζί. Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει ποιος κοιμάται με ποιον ή αυτό που έλεγα πριν, τι λεφτά βγάζει ο ένας και ο άλλος. Η ψήφιση του συγκεκριμένου νομοσχεδίου μού φάνηκε προφανής. Ήταν καιρός να γίνει. Είναι τόσο δεδομένο ώστε δεν με εντυπωσίασε.
Υπάρχει κάτι για το οποίο έχεις μετανιώσει στη ζωή σου;
Είμαι άνθρωπος που επειδή βρήκα δυσκολίες, αν και είχα και πολλές ευλογίες, τα αντιμετώπισα όλα, χωρίς να μετανιώνω για τίποτα, όπως τραγουδάει και η Εντίθ Πιαφ. Είμαι χορτασμένος, με την καλή έννοια. OK!
«Στο σχολείο, όπως και σε μια αστική κοινωνία, δεν ήταν συνηθισμένο να φοράς κόκκινες κάλτσες, όπως ήθελα εγώ»