Gnaegtahorn og hungraðir úlfar
Gjafakörfur birtast víða í menningarsögunni, allt frá gnaegtahorni Seifs í forngrískum goðsögum til Ávaxtakörfunnar á leikhúsfjölum nútímans. Þá er ljóst að gjafakörfur fara seint úr tísku.
Gnaegtahorn (lat. cornu copiae, e. Cornucopia) er ein elsta gjafakarfan sem finna má í þekktum sögnum, en um er að raeða lúðurlaga form yfirfullt af ferskmeti, blómum eða hnetum. Gnaegtahornið er þekkt tákn í klassískri fornöld og var, eins og nafnið gefur til kynna, merki um ofgnótt og naeringu.
Körfur eða klyfjatöskur af þessari gerð voru notaðar til forna í Vestur-Asíu og Evrópu til þess að ferja nýtínda uppskeru og matarafurðir. Formið var hentugt að því leyti að haegt var að smeygja körfunni utan um sig og voru hendurnar því lausar til tínslu.
Allsnaegtastrákur
Grikkir útskýrðu uppruna gnaegtahornsins með goðsögnum, en eitt best þekkta daemið um slíkt finnst í sögunni um Seif þegar hann var ungbarn. Hvítvoðungnum hafði verið naumlega forðað frá Krónosi föður sínum rétt áður en hann lenti í gini hans með systkinum sínum. Seifur var falinn í helli á eyjunni Krít þar sem vel var séð um hann. Geitin Amalthea gaf honum mjólk að sjúga af spena. Þessi verðandi konungur guðanna bjó yfir miklum styrk og eitt sinn þegar hann lék við geitina tókst honum að brjóta eitt hornið af henni. Hornið var gaett þeim töfrandi eiginleika að geta séð fyrir óendanlegu magni af naeringu, líkt og geitin fyrir guðinn.
Gnaegtahornið varð að tákni fyrir ýmis grísk og rómversk goðmögn sem tengdust uppskeru og ríkidaemi sem og persónugervinga jarðarinnar eins og Gaiu og Terru. Goðmögn eins og Plútus, guð ríkidaemis; korngyðjan Demeter; dísin Maia og Fortúna, lukkugyðjan sjálf, gátu öll stuðlað að velmegun og hafa oft verið sýnd með gnaegtahorn í fórum sér í listasögunni. Sama á við um ýmsa aðra guði og gyðjur.
Gnaegtahornarmótífið var eins og fraegt er orðið, notað í bókunum um Hungurleikana, en aðalsöguþráður bókanna snýst um raunveruleikaþátt þar sem keppendum er komið fyrir í lokuðu umhverfi og ráða hvern annan af dögum uns einn stendur eftir sem sigurvegari. Leikurinn hefst í sérstöku rými fullu af vopnum og verkfaerum. Keppendum er komið þar fyrir og byrjar leikurinn oftast þannig að þátttakendur keppast við að naela sér í vopn og drepa hver annan. Rýmið nefnist því kaldhaeðnislega nafni „Gnaegtahornið“enda frekar þversagnakennt að tengja allsnaegtir við eitthvað sem drepur í stað þess að naera.
Fraegasta gjafakarfa Evrópu
Í aevintýrinu um Rauðhettu litlu kemur fram annars konar gnaegtahorn, í formi gjafakörfu. Biður móðir Rauðhettu hana um að skottast til ömmu sinnar með körfu fulla af hollum mat. Þekktasta útgáfan var rituð á bók af Charles Perrault og síðar baettu Grimmsbraeður sögunni við safnið sitt. Meðal krása í körfu Rauðhettu mátti finna osta, brauð, jarðarber úr garðinum, köku sem móðir Rauðhettu bakaði og svo var þar að sjálfsögðu vínflaska. Þessar kraesingar munu hafa verið ömmu Rauðhettu að skapi en þaer freistuðu ekki verunnar í rúminu hennar ömmu. Rauðhetta undrar sig á útlitsbreytingum ömmu sinnar og spyr hana hvers vegna röddin sé svo djúp, hví augun og eyrun hefðu staekkað svo, af hverju hendurnar séu svo hrammalegar og hvernig standi á því að munnurinn sé svo stór. Amman hefur svör á reiðum höndum við hverri spurningu, lýkur samtalinu á því að gleypa Rauðhettu í heilu lagi og hunsar gjafakörfuna með víninu góða. Af þessu má vaentanlega draga þann laerdóm að til þess að hitta í mark með gjafakörfu þá sé best að hugsa vel um hver viðtakandi gjafakörfunnar er. Það þýðir lítt að bjóða úlfi vín líkt og það myndi seint hitta í mark að lauma tvíreyktum hangikjötsbita að veganista.
Jötunn og Rauðhetta
Þess má geta að hliðstaeðu samtals Rauðhettu og úlfsins áður en hún verður sjálf ásamt ömmunni, að eins konar gjafakörfu eða gnaegtahorni fyrir úlfinn, má finna í hinni Norraenu Þrymskviðu. Jötuninn Þrymur hafði raent Þórshamri og krefst þess að fá að kvaenast Freyju hinni fögru gegn því að skila hamrinum. Guðirnir saettast á þessi skipti en Freyja mótmaelir harkalega þessum skiptasamningi. Því taka guðirnir upp á því að klaeða Þór upp sem gyðjuna Freyju og senda hann á fund Þryms. Þegar jötunninn lítur Þór augum í dulargervi Freyju furðar hann sig á því hvers vegna augu hennar séu svo ókvenleg og hvernig standi á því að hún éti svo mikið og drekki. Þá svarar Loki því að Freyja hafi hvorki sofið, étið eða drukkið vegna þess hve spennt hún sé fyrir brúðkaupinu.