به نوزده سالگی رسیدیم ...
به نوزده ســالگی رســیدیم. نوزده ســالی که سالبهســالش ســختتر و دشــوارتر از پیش بود. هجدهم امردادماه هر ســال که میرســد نیمنگاهی به گذشــته میکنیــم و نگاهی به آینده. ســنجش این دو با هم ترسآور اســت. برآورد هزینهها و درآمدها حتا برای یک ســال آینده جز ناامیدی چیزی به همراه ندارد، با این حال و روز چگونه میتــوان برنامهریزی کرد، حتا کوتاهمدت؟! افزایش هزینهها از یکســو و کاهش توان خرید مردم از دیگر سو پیش از هر چیز فرهنگ را از سبد خرید خانوار بهدر میبََرد. پیدا نیســت چگونه و تا کی میتوان این راه را ادامــه داد و این افزایــش و آن کاهش را تاب آورد؟! سخن از پژمردن یک برگ نیست ... «امــرداد» تنها یکی از صدهــا بنگاه فرهنگی است که با دشــواریهای بزرگ روبهرو است. نشــریهها، ناشــران کتاب، خنیا (:موســیقی) و همــهی بخشهــای فرهنــگ زار و نــزار هستند. اگر پشــتیبانی و همراهی خوانندگان، دهشمندان و آگهیدهندگان در کنار شکیبایی و ازخودگذشتگی همکاران امرداد نبود، خدا داند چند سال میپاییدیم. نوزده سال است که میکوشیم از فرهنگ جاودان و اهورایی ایرانزمین ســخن بگوییم. از تاریخ، فرهنگ، یادمان نیاکان و ... از جانودل نوشتیم. شــوربختانه این روزها قلم بر کاغذ نمیچرخد. گویی خون در رگمان فســرده اســت. چگونه میتوان برای مردمانی که اندوه نان دارند و غم دارو از تاریخ گفت؟! چگونه میشود برای کسانی کــه دغدغههای زندگــی جــان به لبشــان رسانده اســت، از فرهنگ ســخن راند؟! روزگار مردم به گونهای نیست که تابوتوانی برای شنیدن اینها داشته باشند. امــا تاریخ ایــران خود گواهی اســت بر رد این ســخن. اهورای ایران همواره پشتیبان مردمان این سرزمین گوهرخیز بوده است. به یاری یزدان همواره در روزگاران دشــوار، کسانی از درد مردم برخاستهاند و نوشدارو شــدهاند پیش از مرگ. آرشمــان در روزگاری کــه مرزهایمان تنگ و بیسامان شده و دشمن به خوارداشتمان آمده بود جان در تیر گذاشــت و فراخمــرزی بازآورد. فردوســی در هنگامهای که زبان و شناســهی ایرانی رو به نابودی بود، تیغ برندهی پارســی در دست گرفت، کاخ بلند و بیگزند خود را پیافکند و خون فسرده را به رگهای ایرانی بازدواند. بابک خرمدین به پا خاســت تا بیگانه گمان نکند پای در بیشهی بیشیر گذاشــته است. اینها مشت نمونهی خروار است. تاریخ این سرزمین لبریز از کسانی است که هر یک مایهی رشک و شگفت دشــمنان بودهاند. برخی نامور شدهاند و بیشتر بینام ماندهاند. در نوزده سالگی آرزو میکنیم ابرهای تیرهوتار از آسمان اقتصاد کشورمان بگذرند. مردم به آسایش و آرامش برسند. شــادی و خرسندی روزافزون همدم ماندگار زندگی هممیهنان شــود. امید و آرزو دو بال پرواز مردمان در راســتای بهروزی و پیشرفت کشور باشــد. امنیت، آبادی، ارزانی و آزادی در روز و شبهای میهن موج بزند. همهی ایرانیان برای ســربلندی، نیکنامی و پیشرفت ایران در همهی زمینهها بکوشند و سود و سودای خویش را بر پایهی دولتمندی ایران بخواهند. در یک جمله ایران به جایگاه شایستهی خود برسد. امــرداد با همهی توان خویش میکوشــد این روزهای دشوار را پشت ســر بگذارد و از نوزده سالگی بگذرد. با یاری خوانندگان، دهشمندان، آگهیدهندگان و همــکاران، افتاده به خاک و پای در خون پیش میرویم باشــد که سپیدهی امید و نیکروزی را ببینیم. ایدون باد