درخت آسوریگ

درختی ُرسته اندر کشور آسور زشتآیین/ بَُنش خشک و سرش َتر، برگ آن مانندهی زوبین/ بَِر آن چون بَِر انگور، در کام کسان شیرین / شنیدستم که شد با بُز، درخت اندر سخنبازی / که: «از تو برتر و واالترم در چارهپردازی / به «خونیرس» که مرز چارم گیتیســت، همسان نیست / درخت دیگری با من به زیبایی و طنازی. ...

پاسخ بز به درخت خرما

درازای همچــو دیو و کاکلت ماند به یال او/ که در دوران جمشــیدی و آن فر و جالل او / همه دیوان پرآزار در بند بشــر بودند / ســرت شــد زردگون، گویا به فرمان و مثال او / اگر در نــزد گفتارت بپرهیزم ز آشــفتن / که دانا نزد نادان بردباری را نهد برتر / چه ســان آخر توانم دعوی خام تو بشــنفتن / وگر پاســخ دهم، آن نیز کاری هســت نادرخور / مرا ننگی گران باشــد به گفتنت پاســخی گفتن / ز مرد پارســی بشنیدهام افســون کار تو / که خود باشــی گیاهی بیخرد، بیســود بار تو / چو گاوانت گشــن باید نهادن، تا به بار آیی / که تو خود روســپیزادی و با نر، در کنار آیی / مرا، هرمزد ورجاوند و دادارســت پشــتیبان / عبث با چون منی، ای دیو، ســوی کارزار آیی / ســتایم کیش مزدا را که ایــزد داد تعلیمش / به «گوشورون» و گاه «هوم نوشیدن» منم نیرو / که شیر از من بود، وقت نماز و گاه تکریمش ...

پیروزی بز در مناظره

بدین گفتار خویش پیروز شد بز بر حریف خود مر آن خرمابُن بیچاره خاُمش شد به لیف خود

پایان

خوشا آن کس که از بر کرد این زیبا سرود من و یا بنوشت آن را، اوست در خورد درود من به گیتی دیربادا زیستش، خصمش فنا بادا! تنش شاد و دلش شاد و روانش بیبال بادا!