انديش ههایايرانی،زندگ یسازوشادیافزا

آرمان و دبســتان پارسایی، اندیشــههایی را رو میکنــد که در آن مردمان را به کار، کوشــش، توانگــری، خوشــی و شــادمانی فرامیخواند؛ اندیشــهها، گفتهها و باورهایی این چنین که در اندرزنامهها و نوشتههای پهلوی نوشته شده است: «ای آفریــدگار جهانتنی، ای ســپند کیســت چهارمین کســی که زمین را شادمان میکند؟ اهورامزدا پاســخ داد: ای زرتشــت اسپنتمان؛ او کسی اســت که دانهها، ســبزیها و میوههای فراوان میکارد، کسی که زمین خشک را آبیاری و زمین مرداب را میخشکاند». «کسی که با دســت راست و چپ خود زمین را شــخم زند، زمین به او گوید: ای کسی که مرا با دستهای چپ و راست خود شخم میزنی، من با کار تو بارور میشوم و همه گونه خوراک و دانهها برای تو میآورم؛ اما به کســی که سستی کند زمین به او گوید: ای کسی که مرا با دستهای چپ و راســت خود شــخم نمیزنی تو همیشه

نیازمند دیگران خواهی شد و به دریوزگی خواهی ایستاد و ریزهنان دیگران را خواهی خورد». «هنگامی که جو آفریده شــد، دیوان پریشــان شدند و هنگامی که مردمان جو را کاشتند دیوان نالیدند و زمانی که جو رویید دیوان سست شدند و هنگامی که جو خوشه کرد دیوان گریختند. در خانهای که دانهها فراوان باشد چنان ماند که آهن تافته در گلوی دیوان فرو کرده باشند». «به تو میگویم ای زرتشــت اسپنتمان، مردی که زن دارد بسیار باالتر از مرد بیهمسر است و کسی که دارای فرزند است، باالتر از کسی است که که فرزند ندارد و توانگر برتر از بینواست و از میان دو تن آنکه خوراک میخورد بیشتر و بهتر از آنکه نمیخورد از منشنیک بهره میبرد. آنکه نمیخورد با مرده یکسان است و آنکه میخورد بهتر میتوانــد در برابر مــرگ و در برابر تیری درشت نشــانه رفته و در برابر سرمای سخت با نازکترین پوشــش و در برابر ســتمگر تبهکار پایداری کند». این باور و اندیشــههای ایرانی است و همین اندیشهها و باورهاســت که میتواند مردمان را به خوشبختی و شــادمانی راستین برساند. وارونهی آن، اندیشــههای زیانبار اســت که همهچیز را در انســان میکشــد و انســان را به گرســنگی، درماندگی، دریوزگی، بیماری، سستی، کژاندیشی و کژرفتاری میکشاند. وقت آن شد که کار دریابیم در شتاب است عمر بشتابیم دیدهی حرص و آز بردوزیم پنجهی زهد و زرق برتابیم ما گدایان کوی میکدهایم نه مقیمان کنج محرابیم نه ز جور زمانه در خشمیم نه ز جفای سپهر در تابیم نه اسیران نام و ناموسیم نه گرفتار ملک و اسبابیم بندهی یکروان یک رنگیم دشمن مردمان قابیم