ارستو (۴۸۳ ـ ۲۲۳ پیش از مسیح)

«ارستو» (ارستولیوس، ارستاتالیس)زادهي «استاژیرا» (در تراس)، همان فیلسوف نامي و از بینشوران برتر یونان باستان، شاگرد افالتون و استاد پسین آکادمي او، در میان دانشمندان اسالمي نامور به «معلم اول»، و در دانش فلسفهي یوناني بنیادگذار بینش و روش «مشایي» (نگرشهاي برهاني و منطقي براي دریافت حقیقت) به شمار ميرود. ارستو نیز همچو دو دانشمند گرانمایهي یوناني (آناکساگوراس و سقرات) با بيمهري دموکراسي یوناني روبهروشده و همچون آن دو، با برچسب «نداشتن پرهیزگاري» و گسترش فساد، به «چالسیس»(کالسیس) تبعید شد و در همانجا درگذشت. او نخستین فیلسوف یونانی است که با دلیری کتابی را با نام «مغاننامه» (ماگیکوس)، در اندیشههای فسلفی مغان ایرانی مینگارد و بیگمان خود نیز در زمینهی همستار (دیالکتیک) و نکتهی «پیمان» یا «میانجی» در همستار از آموزههای مغانی بهرههای فراوان برده است. «چنانکه از اشارات ارستو برمیآید، مغان دو اصل یا دو مینوی نیک و بد را پیش از آنکه بخشی از کتاب اوستای نوین در سدهی چهارم پیش از مسیح نگاشته شود، در اندیشه داشتهاند.»