سپاســداریودادودهــشايرانيــانباســتان

ایرانیان باستان به سپاسگزاری نامور بودهاند و در هر هنگام نخســت به اهورامزدای یکتا و پس از آن به هر کسی که مهر و نیکی به ایشان کرده، سپاسگزار بودهاند. در یشت پشــیمانی(پتت) چنین آمده است: «ما به نیکی دادار اورمزد سپاسدار هستیم و از زشتی و بدی که از انگرهمینو برآمده به امید رســتاخیز، شکیبا و بردباریم». حقشناسی و سپاسداری نســبت به پدر، مادر، خویشان، آموزگار و عشق به خانواده و مهربانی نسبت به آنان و سپاســداری از نیکیهای آنان

یکی از بایستگیهای پر ارج دینی و سفارشهای بی چونوچرای اوستا است. چنانچه در خرده اوستا در بخش پتت آذرباد ماراسپند آورده شده است: «اگر نســبت به پدر، مادر، خواهر، برادر، فرزند، شــوی، ســردار، خویش، نزدیک، همشهریان، انبازان، همسایگان و دوستان از من گناهی سرزده پشیمانم و توبه میکنم». در مزدیســنا به اندازهای حقشناسی از راستان و پاکان سخن رفته تا آنجا که پس از مرگ ایشان نیز نام نیک آنان فراموش نشده است. در فروردین یشت که بزرگترین یشتهای اوستا است، نزدیک به 004تن از پادشاهان، فرمانروایان

و پارســایان زن و مرد نام برده و به فروهر پاک آنان درود فرســتاده شده است و برای شادمانی، آبادانــی، کامیابی و توانایی از روان آنان کمک و یاری خواسته شده است. بخشش و دستگیری یکی از آموزشهای دینی بهدینان است که در گاتاها و اوستا پیدرپی ستوده شده است. چنانچه در یسنای 6 بند 5 آمده است: «بشود که دادودهش در این خانه بر بخل چیره شود.» بهویژه سفارش شده است که بخشش و دهش باید بهجا و به کسانی داده شود که سزاوار آن هستند. در مزدیسنا ساختن سازمانهایی که به همهی

مردم سود رساند بهترین بخششها دانسته شده و برپایی آموزشگاهها، ســاختن بیمارستانها، کندن قناتها، ســاختن راه و پل بسیار ستوده شده است. کمککردن به دورافتادگان از میهن خــود، بینوایان و درمان بیماران تنگدســت از سفارشهای بایستهی اوستا است و کوتاهی از آن از گناهان شمرده میشود. چنانچه زرتشتیان در نیایش پتت میگویند: «اگر مردی پارســا و دورافتاده از میهن خود به شهر ما وارد شده است در مهماننوازی و پذیرایی او کوتاهی نمودهام، اینک به اندیشه، گفتار و کردار خود پشیمانم و توبه

*برگرفته از کتاب سرشت و سیرت ایرانیان باستان، نوشته دکتر عبدالعظیم رضایی، رویههای 59 تا 61