کـــرونا و راه ما
نخستین شمارهی هفتهنامهی امرداد در سال 1399 خورشــیدی هنگامی چاپ میشود که جهان هنوز در تب کرونا میسوزد و جهانیان در بیم و امید ســاخت دارو یا واکســن این بیماری بهســر میبرند. نزدیک به ســه ماه دیرکرد در چاپ هفتهنامه از آن رو بود که امید داشتیم ویروس کرونا از خان و مان ایرانیان و جهانیــان رخت بربندد و بتوانیم نخســتین شمارهی ســال را در بهاری دلپذیر همراه با پیام آرامش و تندرســتی برای هممیهنان به چاپ برســانیم. واپسین شمارهی سال 1398
نیز با این اندیشــه که مبــادا رفتوآمد برای خرید هفتهنامــه، خوانندگان گرامی امرداد را دچار بیماری و نیازمند ناز طبیبان ســازد، بر روی دکههای روزنامهفروشــی پخش نشد و تنها برای دوستدارانی که هموند پستی بوده یا برای دریافت آن درخواســت داشــتهاند، فرســتاده شد. آرزو داشتیم هفتهنامه هنگامی بر روی دکهها پخش شــود که گزند و ترس از بیمــاری خواننــدگان گرامــی را از خرید
بازندارد و هموندان پستی بیترس و نگرانی، هفتهنامهی فرستاده شده را دریافت کنند، اما دریغ که چنان نشــد و ایــن مهمان ناخوانده بــه این زودیها ســر رفتن نــدارد. هر چند بیگمانیم که دانش روزی پشت این ویروس را بر زمین خواهد زد اما بیش از این نمیشود دوستداران امرداد را چشمبهراه گذاشت، پس با پوزش و ســپاس و مهر به پیشــگاه شما، با شــمارهی 425 چشــم به دیدارتان روشن میداریم. اگر امرداد تاکنــون ماندگار مانده از یاری و همدلی خوانندگان، دهشــمندان، خریداران کاالها و آگهیدهندگان مانده است که با همهی دشــواریها پشــتیبان و پایدار ماندهاند، پس از بن جان سپاستان میگوییم و آرزوی ســالی نیک برای میهن و هممیهنانمان داریم. آنچــه تاکنــون از کارکرد ویــروس کرونا میتوان دید، دگرگونی در اقتصاد، سیاســت، فرهنگ و رفتار مردمان است. تا پیش از این چه کســی باور میکرد این آفریدهی ریز که کمتر از یکدههزارم ســانتیمتر قطر دارد تا این اندازه زندگی مردمان را با دشواری همراه ســازد. با این همه گویا چارهای نیســت جز رویارویی اندیشهای با آن! همگی ناچاریم در کنار کوششهای پژوهشگران دانش پزشکی برای ســاخت واکسن و دارو و کادر درمان و پرســتاری برای بهبود بیماران و بهجا آوردن آنچه که پایگاههای بهداشت برای پیشگیری از بیماری و پیروزی بر آن سفارش میکنند، بــا اندیشــیدن و افزایــش دانســتههایمان روشهای زندگی خود را بهینه کنیم، آنگونه کــه با افزایش ســطح بهداشــت در زندگی افزون بر تندرســتی خود آسیب به زیستبوم را به صفر برســانیم و اینگونه فرهنگ دیرپا و پیشــرو ایرانزمین را تازه کنیم. بهداشــت بــاال در فرهنگ دیرین میهن مــا به خوبی دیده میشــود، از ســامانههای آبرسانی و خوراکســازی و آنچه که از شیوهی زندگی ایرانیــان کهــن در موزههای جهــان دیده میشــود گرفته تا فرهنــگ مهمانپذیری و رویارویــی مردمان با یکدیگر شــگفتانگیز است، فرهنگ و فر زندگی نیاکان ما با اینکه بــه هنــگام رویارویی با دیگــر مردمان حتا بیگانگان، در گرمی و مهربانی زبانزد اســت، اما پایههای بنیادین بهداشــت همگانی را به خوبی نشــان میدهد. بر ما بایسته است که آن راه نازشساز و بالشخیز را پیوسته داریم تا بار دیگر بر یکی از بیمارهای بزرگ جهان پیروز شویم.