چهکسیازناامیدیسودمیبرد
بــه عبارتی رئیس جمهوری بهعنوان یک استراتژیســت باید اســتراتژیهای کالن را تعیین کنــد و تیم اجرایی او یعنــی کابینه آن را به اجرا بگذارند. قاعدتاً اگر این افراد باور الزم را به این اســتراتژیها نداشــته باشــند، در میانه کار کم میآورند. در حوزه عملکردی هم احتمال دارد مدیرانی در ســطوح عالی خودشــان متمایــل بــه کار کردن و کمک کردن به دولت باشــند اما تــوان اجرایی الزم برای این کار را نداشته باشند. اما اصل قضیه این اســت که ما سالهاســت دچار مشــکالتی هســتیم و در برابر این مشــکالت، مطلوب نظر دو گروه شکست خوردن و زمینگیر شدن دولــت اســت؛ یکــی رقبای داخلــی دولت و گفتمــان اصالحــات و دیگری نیروهای متخاصم خارج از کشور. گروه اول بیمیل نیستند که پروژه دولت فعلی به انضمام شورای شهرهای بزرگ و همینطور بخش اصالحطلبی مجلس کامالً زمین بخورد و زمینه برای حرکت آزادانهتر آنها در انتخابات بعــدی مهیــا شــود. ایــن گروههــا بــرای نیــل بــه ایــن مقصــود، کارآمدی و نتیجهبخشــی این حوزهها را هدف گرفتهاند. گروه خارجی هم تمام تالش خــود را میکننــد تــا در نهایت امید مردم بــه پروژه اصالحــات گام به گام، آنطور که شــعار آن داده شــده از بین برود و از این وضعیت بهعنوان یک فرصت استفاده کنند. بــرای خنثــی کردن ایــن دو پــروژه خطرناک دولــت باید بتواند بــرای عبور از مشــکالت برنامههایــی مبتنی بــر واقعیتهــای جاری کشــور ارائه دهد. مــا در شــرایط فعلی نمیتوانیم نســبت به مســائلی چون فضای کســب و کار، ارزش پول ملی و آســیبپذیری ناشــی از آن، مســائل محیط زیســتی، تأثیــر تحریمها بر اقتصاد و شــرایط کشــور، کاهش ریســک ســرمایهگذاری خارجی و افزایش نرخ استهالک سرمایه، ایجاد حس مشارکت عمومی در جامعه ...و بیتفاوت یا کم تفاوت باشــیم. آن هم در شــرایطی که سرعت اصالحــات بنیادیــن در کشــور طــی ســالهای اخیــر ســرعت قابــل قبولــی نبــوده. این ســرعت پاییــن مهمترین نتیجهای کــه میتواند در پی داشــته باشــد افزایش ناامیــدی عمومی و باز کــردن فضا برای زمیــن زدن فرآیند اصالحات در ذهن جامعه توسط رقبای سیاسی است. ما در شرایط فعلی درگیــر مشــکالتی چند وجهی هســتیم و کمتر به نظر میرســد کــه امکانی بــرای اتفاقــات و اصالحــات بزرگ در کوتاهمدت داشــته باشــیم لیکن این به آن معنا نیســت که افــق چنین اصالحاتی را از ذهن بیــرون کنیم. کاری کــه دولت بایــد برای اصالحات بــزرگ و بنیادین انجام دهد این اســت که نشانههای قابل اعتمادی را به جامعه و افکار عمومی بفرستد. نشانههایی مبنی بر اینکه عزم او برای ورود به فرآیند چنین اصالحاتی جدی اســت و بــا روی آوردن بــه اصالحات کوچکتر نیز دورخیز خود را برای رســیدن به مرحله آغاز تغییرات بنیادین نشان دهد. خالصــه ســخن این اســت که هر چنــد طرحریزیهــای زیادی بــرای زمین خــوردن پروژههای دولت در حوزههای مختلف و نا امید کردن مردم از آن وجود دارد اما همچنان در شــرایطی هســتیم که سرنوشــت دولت در برابر این تالشها، بهدســت خودش اســت. در این میان نهادها و دســتگاههای مختلف غیردولتی هم اگر دل در گرو کشور و گره گشایی از مشکالت مردم را دارنــد، نبایــد بر موجهــای ناامیدی دامن بزنند بلکه انتظار آن اســت که در مســیر همافزایی با مجموعه دولت حرکت کنند چرا که نتیجه ناامیدی مردم از انجام اصالحات برای هیچ کس مطلوب نخواهد بود.