سیاه چاله سکوت

رئیس جمهوری که در ترســیم دنیا اغلب به داستانســرایی گرایش داشت وقتی پــای تصویر خــودش به میان میآمد کاماً واقعگرا میشــد. او این تصویر خود را بهعنوان فردی نیمه دیوانه یا بشــدت گیج که در نیمه شــب در حال پرسهزنی در کاخ سفید است رد میکرد و اصرار داشت اصاً لباس حولهای حمام ندارد. او در طول 84ساعت بعدی تقریباً از هرکسی که با او همکام میشد با لحن جدی میپرسید: «آیا واقعاً من از اون مردهاییام که لباس حولهای حمام بپوشم؟ جداً میتونید من رو با لباس حولهای حمام تصور کنید؟» چــه کســی این مطلــب را به بیــرون درز داده بــود؟ برای ترامپ جزئیــات زندگی شخصیاش ناگهان به موضوعی به مراتب مهمتر از دیگر مسائلی که به بیرون درز میکرد تبدیل شد. دفتر نیویوک تایمز در واشنگتن که گرایشی کاماً واقعگرا داشــت و نگران بود که شاید واقعاً لباس حولهای حمامی وجود خارجی نداشته باشــد، در اقدام افشــاگرانه متقابلی اعام کرد بنن منبع این گزارش خبری بوده اســت. بنــن که خود را بهعنوان نوعی ســیاه چاله ســکوت نشــان مــیداد در عین حال به نوعی صدای رســمی ســیاه چاله تبدیل و منبع خبر شده بود. او شخصی شــوخ، قوی، مهیج و پر شر و شور بود. نظرات شخصی او همیشه به اظهارنظری نیمهعلنی در مورد ادعاها و حماقتها و عدم ج ّدیت تأثرانگیز همه در کاخ سفید تبدیل میشــد. در دومین هفته ریاست جمهوری ترامپ، به نظر میرسید همه در کاخ سفید فهرستی از خبرچینهای احتمالی خودشان دارند و بیشترین تاش خود را میکنند تا قبل از اینکه در مورد آنها خبرچینی شــود خودشــان خبرچینی کنننــد. امــا یک منبع احتمالی دیگــر برای درز کــردن خبر نگرانیهــای او در کاخ ســفید به خارج خود شــخص ترامپ بــود. او در تماسهای تلفنــی خود در طول روز و همچنین شبها در تختخواب خود اغلب با افرادی حرف میزد که دلیلی برای حفظ اعتماد او نداشتند. او دریایی از غصه بود – از جمله اینکه کاخ سفید از نزدیک چه دخمهای است – که نمونههای آن را بسیاری از دریافتکنندگان این تماسهاسریعاًبهدنیایشایعپراکنیهمیشههوشیاروبیرحممنتقلمیکردند.