فرهنگ رهبری در اف بیآی

وقتــی در اف بیآی بــودم اغلب در مــورد ِ «لبرونجیمز» صحبــت میکردم، هرچنــد که شــخصاً این مرد را نمیشــناختم. مــن به دو دلیــل در مورد جیمز صحبــت میکردم؛ اول اینکه معتقــدم او بهترین بسکتبالیســت جهان امروز اســت و دوم اینکــه او هرگــز از پیشــرفتهای خودش راضی نیســت و دوســت دارد بیشتر ارتقا پیدا کند. خواندهام که او هر سال از تعطیالت نیم فصل لیگ استفاده میکند تا اشکاالتش را برطرف کند و بخشهایی از بازی خود را بهبود بخشد. در نگاه اول شاید این کار حماقت و دیوانگی به نظر برسد، چرا که او االن هم بهتر از هر کس دیگری است، اما وقتی چشمانداز و هدفگذاری او را در نظر بگیریم، متوجه میشویم که کار او عاقالنه است؛ او خودش را با دیگران مقایسه و ارزیابی نمیکند، بلکه او خودش را با خودش مقایسه میکند. بهترین رهبران به معیارهای مقایسهای سازمانشان با سازمانهای دیگر اهمیت نمیدهند. این گونه رهبران میدانند که سازمانشان به اندازه کافی خوب نیست و بهطور مستمر برای بهتر شدن تالش میکنند. در اوایــل ریاســتم بر اف بــیآی، وقتی اعالم کــردم که فرهنگ رهبــری در این ســازمان باید بهبــود یابد، یک نفر نتایــج یک تحقیق را تحویلم داد که نشــان مــیداد مــا از نظر وضعیت رهبــری، در میان هفده آژانــس جامعه اطالعاتی امریکا در رتبه دوم قرار داریم. گزارش تحقیق را برگرداندم با ذکِر این توضیح که اهمیتی به آن نمیدهم؛ من سازمانمان را با آنها مقایسه نمیکردم بلکه مــن خودمــان را با خودمان مقایســه میکردم و معتقد بــودم که هنوز نزدیک به خوب هم نیســتیم. رهبران مهربــان و جدی به آن اندازهای نیروهایشــان را دوســت دارند که بدانند آنها میتوانند همیشه عملکردشان را بهبود بخشند. چنین رهبرانی به نیروها انرژی و انگیزه میدهند تا روز به روز بهتر شوند. آگاه بودم که بخشهای دیگری نیز وجود داشت که میتوانستیم پیشرفت کنیم و من به همه کارمندان اف بیآی پیشنهاد کردم که نامه «مارتین لوتر کینگ» موسوم به «نامهای از زندان بیرمنگام» را مطالعه کنند، این یکی از مهمترین نوشــتههایی بود که من در طول عمرم خوانده بودم. این نامه که بخشــی از آن با الهام از آموزههای راینهولد نیبور نوشته شده، درباره جستوجوی عدالت در جها ِن بهشدت ناقص و معیوب امروز است.