انفعالدرکمینفرهنگسیاسیکنشگرانه

مطالعــات و پیمایشهــای موجــود نشــان میدهــد که طرفــداران رویکرد حفظ وضع موجــود و رویکــردی کــه خواهــان تغییرات بنیادین در کشــور و نظام سیاســی هســتند، هــر دو در برابر طرفداران رویکرد اصاحات در وضــع موجــود در ســپهر سیاســی ایــران در اقلیت هســتند، به این معنــا که اکثریت مــردم ایــران، خواهــان اصاحات هســتند. البته در یک ســال گذشــته قــدری از فاصله ایــن اکثریت با دو رویکرد پیشــین کم شــده است ولی همچنان بیش از نیمی از مردم را شامل میشود. عاوه بــر ایــن، به نظر بنده در ایــران پس از پیروزی انقاب در ســال 75، کنشگری انقابی جای خود را به مرور به فرهنگ کنشگری مبتنی بر ایده اصاحات داد. بنابراین برخاف آنچه که در خصوص خنثی و منفعل شــدن مردم و فرهنگ سیاسی امروز ایران گفته میشود من معتقدم که مردم ما کنشگری سیاسی خود را از دست ندادهاند و حــول محور مطالبــه اصاحگرایانــه، در زندگی روزمــره و عرصه عمومی جامعه کنشگری نسبی دارند. در این میان، مشکل اصلی فقــدان یا ضعف در کنشــگری مردم نیســت بلکه مشــکل اصلی ناکارآمدی شــدید نهادهای اجتماعی چون رســانه ملی، اقتصاد، آموزشوپــرورش، نهــاد عدالت و دین اســت که تــداوم این وضع ممکن اســت مردم را به انفعال یا کنشــگری رادیکال ســوق دهد همچنان که پیمایشها نشان میدهد این اتفاق در سالهای اخیر رخ داده است ولی هنوز به وجه غالب کنشگری تبدیل نشده است.