انقالب کردیم

من ماه

همگفتوگوداشتیم. خیلــــی از نقاشــــان و بچههــــای دانشــــکده در آن زمــــان بــــه رئالیسم سوسیالیستی شــــوروی گرایش داشتند. ما که عضو تاالر قندریز بودیم، جریان رئالیســــم سوسیالســــتی شوروی را قبول نداشــــتیم. با این حال در یک چیز مشــــترک بودیم. چه آنهــــا و چه ما معتقــــد بودیم که هنر وظیفــــه دارد رفتار اجتماعی داشــــته باشــــد. یکی از بحثهایی که در آن زمان مطرح میکردیم این بود که هنرمندان انقالبی روسیه بعد از انقالب اکتبر چطور رفتار کردند و چه وظایف جدیدی برای هنر تعریف کردند؟ این دغدغه همه هنرمندان انقالبی با هر گرایشــــی بود. همه معتقد بودند که هنر باید کارکرد انقالبی داشته باشد. درست یا غلط فکر میکردیم جریان سقاخانه یک جریان جدی نیســــت چون تعهد اجتماعی ندارد. البته در کنــــار این جریانها، جریانهای رســــمی هــــم بودند که از حمایت دربــــار برخــــوردار بودند که از شــــمول موضوع این یادداشت در مورد هنرمندان انقالبی بیرون است. قدر مسلم درمیان هنرمندان انقالبی فضای بســــیار خوبی برای انجام گفتوگو در عین اختالف ســــلیقه وجود داشت که به نظرم بسیارراهگشابود. امروز که در آســــتانه 40 ســــالگی انقالب هســــتیم، یک نکته بســــیار مهم وجود دارد که اگرچه روشــــن اســــت اما گاهی از مرکز توجه ما کنار میرود. به یاد داشــــته باشــــیم که ما برای چــــه چیزی انقالب کردیــــم. اولین انگیزهای که مــــا برای آن انقــــالب کردیم، این بود کــــه بتوانیم در فضایی که گشــــوده میشــــود راحتتر حرفهایمان را بزنیم. انقالب کردیم که ســــالیق و دیدگاههــــای مختلف بتوانند در کنار هم باشــــند و صدای مخالف هم را بشــــنوند و گفتوگویی مسالمتآمیز داشته باشــــند. ایجاد این فضای باز برای گفتوگو و تعامل از مهمترین چشــــماندازهایی بود که برای انقالب ترســــیم کردیــــم. این موضــــوع باید بیش از هر چیــــز دیگری مد نظر باشد که به نظرم مغفول مانده است.