از شبهای روزنامهخوانی تا روزهای روزنامهنگاری

از زمانــی کــه هنــوز مدرســه نمیرفتــم، کتــاب و البتــه مجلــه جــزو جداییناپذیــر سرگرمیهایم بود، مرحوم پدرم میخرید و مــادرم میخوانــد. تــا وقتــی بــه مدرســه نرفتــه بودم، روال بــه همین منوال بود. اما از آن پس و به مرور، توانستم روزنامههایی را که شــبها به خانهمان میآمد بخوانم، هرشــب یکــی، از اطالعــات و همشــهری و حتــی کیهــان گرفتــه تــا روزنامههــای دوم خــرداد و البتــه در ایــن میــان، «ایــران» جایگاهــی دیگر داشــت. قبلترش یادم نیست، چقدر بود، اما آن زمان که من به یاد دارم و دیگــر خــودم میتوانســتم بخــرم و بخوانــم، قیمتش شــده بود 60 تومان. سعی میکردم تا جایی که فهمم میرسد، بخوانمش، حتی همــهاش را. و اگر اغراق نکرده باشــم، در روزنامهخوانی- و بعدها روزنامهنگاری-با «ایران» بزرگ شدم. «ایــرا ِن» آن روز، «ایــرا ِن» امــروز نبود. فضــای آن روز هم فضای امــروز نبود و همان گشــودگیها، ســبب شــده بود تــا وقتی همین امــروز، بــه آرشــیو «ایــرا ِن» آن روز کــه هنوز هــم چندتایــی برایم مانده، رجعت دوبــارهای میکنم، عناوین اخبار و مقاالت و حتی محتــوای آنهــا، توفیــری چشــمگیر دارد، و چــه خــوش روزهایــی بــود. وقتــی که دیگــر، قدر و قامــت تمیــزدادن یافته بــودم، دوره اصالحــات پایان یافت و میان من - و ما - و «ایران»، فترتی افتاد به طول و عرض و ارتفا ِع هشت سال. هشت سالی که هم به ایران ســخت گذشــت و هم به «ایران». در این ســالها، مــن دیگر یک روزنامهخوان - و به طریق اولی روزنامهنگار - شــده بودم و شــده بود برایم رک ِن رکین. آبــا ِن چهار ســال پیش، اما به خــودم که آمدم، دیدم درســت در همان روزنامه روزهــای نوجوانی قدم و قلم میزنم. حضوری که دو سال و یازده ماه و بیست روز به درازا کشید، یعنی بیش از هزار روز. هزار روز در همان ســاختمان شــماره 208 خیابان خرمشــهر شــهره خاص و عا ِم خیلی از خبرنگاران و روزنامهنگاران ســابق و الحق بوده و هنوز هم هســت و کاش باشــد تا همیشه. ساختمانی کــه چهــل ســال پیــش، محــل آمد وشــد بــود بــرای خریــد بلیت بختآزمایی، در این ربع قرن، آیند و رون ِد کســانی را نظارهگر بود که بخت خود را آزمودند و رفتند و آنان که هنوز هســتند. «ایران» مانده و خواهد ماند به روزگاران. «ایــران»ی کــه بــا همــان شــعار دوستداشــتنی «بخــوان، ایران بخوان»، در طلیعه بیســتوپنجمین ســال فعالیــت خود، حاال از امروز - که باید این تاریخ را درســت در خاطر ســپرد؛ یکشــنبه 28 بهمن 139۷ - مفتخر به ورود به باشــگاه هفتهزارتاییها شــده اســت و بایــد به آن ســالم کرد، کــه دوره و دورانی تــازه را در پیش روی دارد و مخاطبانی که چشم به راِه ربع قر ِن دوم هستند...