قصه یک مادر ایرانی

همــراه شــدن با فیلم «شــیار »143 این امــکان را به مخاطب میدهد تا موقعیتهای آشنا و تأثیرگذار را بر بســتر روابطی جدید و بومی؛ متناسب با جغرافیا و منطقه ببیند. در واقع مناسبات انسانی و مهمتر از همه نقش و نوع حضور زن- مادر در خانه، خانواده و اجتماع کوچک روستا، بازتعریفی از کاراکتر مادر در تعامل با محیط و اجتماع است. فیلم در روایت خود نیز نوآوریهایی دارد تا شنیدن و دیدن این قصه چه بســا آشــنا را به گونهای متفاوت و بهروز کند. در واقع روایــت هر یک از شــخصیتها که مقابــل دوربین از مادر و پســر (الفــت و یونس) و جنس رابطــه آنها از کودکی تا بزرگسالی میگویند، برشی خاص از زندگی و روابط مردم بومی روســتایی حوالی کرمان اســت. روایتــی که هم بــه زمان و مکان شناســنامه میدهد هــم رابطه خاص این مادر و پســر را شناســنامهدار و واجد ویژگی میکند. این ویژگی همان چیزی اســت که 15 ســال یک مادر را با کمر پینه بســته از رادیویی که به کمرش بسته، سر پا نگهداشته و او را به گونهای ملموس کرده تا مخاطب ذره ذره حل شــدن الفت در یــاد و خاطــره یونــس را حــس کنــد و همــراه با او دلشــورههایی از جنــس همــان کــوره مــس گداخته را تجربــه کند. الفت بــا بازی تأثیرگــذار مریا زارعی نمونــهای از مــادران ایرانی با چاشــنی و رنگآمیزی یک منطقه بومی است که با نگاه ظریف و جزئینگر نویسنده و فیلمساز تبدیل به قهرمانی غیرکلیشهای و تأثیرگــذار شــده اســت؛ قهرمانی که کنشــمندی او در صــر ِف فعــ ِل انتظار خاصه میشــود. زنی که در عیــن تســلیم در برابر رضــای خــدا، درک موقعیت و رضایت از فرســتادن تنها پســرش به جبهه، وجوه واالی انســانی و مادری را از یاد نبرده و همین ویژگی اســت که بــه تصویر او بعد میبخشــد و دلشــورهها، غم و شادیهای لحظهای و در نهایت سکوت و پناه بردنش به انتظاری بیکام را تبدیل به واقعیترین کنش یک مادر میکند.