نفسی عمیق در گستره تاریخ

یکــی از حلقههای مفقوده ســینمای بیرونق ما اســتفاده منطقــی و کاربــردی از فانتــزی در بخشــی از تولیــدات ســاالنه اســت. فیلم «نفس» بهخوبی با فانتزی و تخیل و کودکانهها به سیر تاریخ معاصر میپردازد. بهــار یــک راوی متفــاوت و در عیــن حــال بکــر و جــذاب اســت که با ذهن ســیال و خیالپرداز و هوشمندی و کمال طلبــیاش تصویری چشــمنواز و در عین حال واقع بینانه از تاریــخ معاصــر ایــن ســرزمین ارائــه میدهــد؛ تاریخی آمیخته بــا پایمردیهــا، سلحشــوریها و معصومیتها، ریشــههای سنتی که بخشی از هویت و پیکره این سرزمین است. فیلــم «نفــس» نشــان میدهــد کــه میتــوان بــا رؤیاها و رؤیاپــردازی در یــک دنیــای پــاک کودکانــه، بــه ریشــهها پرداخــت رابطه حســی و عاطفی بهــار و دو برادر و خواهر خردسال و پدر و مادربزرگش، تصویری ساده و بیآالیش و در عیــن حــال هویتمنــد از خانواده ارائــه میدهد. راوی اســتثنایی مــا با همنشــینی بــا دنیــای بزرگســاالن و ایجاد فضایی تفاهمآمیز، به کمال میرســد و دنیای پیرامونش را به تعادل سوق میدهد. بهار در پایان این راه ســوار بر اســب خیال خود با بخشــی از واقعیــت زندگی یعنی مــرگ پیوند میخورد اما در دل این تلخــی با حضور دلپذیر و نامیرایش در حافظه ذهنی ما بهعنوان یک الگو و شمایل قابل باور و سمپاتیک به جا میمانــد. «نفس» همچون فیلم آخــر نرگس آبیار یعنی «شــبی که ماه کامل شــد» کمی طوالنی به نظر میرسد و بــا تدوینــی دوباره میتوانــد اثری به مراتب پرکشــشتر و ماندنیتر باشد. جــا دارد از بــازی چشــمگیر شــبنم مقدمــی، ســیامک صفــری و بویــژه پانتــهآ پناهیهــا بهعنــوان یکــی از نقاط شــاخص فیلــم یــاد کنیــم در کنــار ایــن ویژگی بــارز، فرم همخوان با دنیای ذهنی و کودکانه بهار نیز قابلیت بحثی جداگانه دارد.