ادای دین به رنگها، نقشها و آیینها

مهيــن عظيمــا را بــا عنــوان «بانــوی نقاشــی پشــت شيشــه ایــران» میشناســند. این هنرمند پيشکسوت عصــر روز سهشــنبه (۸1 تير مــاه) پــس از تحمل یک دوره بيماری درگذشت.

پذیرفتــن ایــن موضــوع برایــم خیلی ســخت اســت که ایران در عرصه هنر مهجور «نقاشی پشت شیشــه» یکــی از پیشکســوتانش را از دســت داده اســت. زندهیــاد مهیــن عظیمــا یکــی از مفاخــر نگارگــری معاصــر ایران اســت و ذوقی نثار نقاشــی پشــت شیشــه کرده است. ایشان بــرای اولین بــار بین ارزشهای کهن میراث ســنتی و مردمــی نقاشــی پشــت شیشــه و نگارگــری مدرن کــه خودشــان از گــذرگاه آن نقــاش شــده بودنــد، پیونــد برقــرار کردهانــد. یکــی از ویژگیهــای کاری مرحومــه عظیمــا ایــن بود کــه ضمن حفــظ هویت خــود بهعنــوان نقــاش مــدرن، بشــدت موتیفها و زمینههای نقاشی سنتی و مردمی پشت شیشه را در آثارشــان رعایــت کردند و این تلفیق بــه اعتقاد من باعث ایجاد چشــماندازی در اعتال و جالل نقاشــی پشت شیشه شد.

از یادمــان نــرود ایشــان زمانــی بــا ایــن مقولــه روبــهرو شــدند کــه بنا بــه گفته خودشــان در یک ســفر بــا همسرشــان مرحوم فرزیــن به آبــادان میروند و با دیــدن کاری از اســتاد عبدالجلیل، نقاش پیشکســوت دزفولــی، بشــدت تحــت تأثیــر حــالوت و راز و رمز آن قــرار میگیرنــد. خانــم عظیمــا از آن لحظــه بــه بعد ســعی میکنند وارد این عرصه شــوند و در این مسیر هم حرمتها و هم مبانی ســنتی و نقشها و رنگها به جا مانده از نقاشــی پشــت شیشه را حفظ میکنند. و در نهایــت هم عنوان نقاشــی متبحر و چیرهدســت خالقیــت خود را به دید مشــتاقان میگذارند. ایشــان عالوه بر این از یک اخالق بســیار انســانی و مردمداری و نوعی ایراندوســتی و احترام به هنــر ایران برخوردار بودند. در معاشرتهایم با ایشان همیشه این دریافت را داشــتم که ایشــان با چه شوقی نقاشــی پشت شیشه و نگارگــری ســنتی ایــران را انجام میدهنــد و میتوان لزوم رجعت به نگارگری و حفظ و امانــتداری یــادگاران تبار نگارگــری را در وجودشــان دیــد. ای کاش بنایــی یــا مجموعــهای بــرای نگهداری آثار ایشان احــداث شــود تــا مردم با آثار چنین بانــوی پیشــگامی آشــنا شــوند و راهــش را ادامــه دهند.